Απ’ όσα βλέπουμε και ακούμε καθημερινά γεννιούνται μέσα μας ένα σωρό σκέψεις και συναισθήματα.
Τις τελευταίες ημέρες, λοιπόν, για το πηγαινέλα στη δουλειά χρησιμοποίησα το αστικό λεωφορείο της γραμμής. Έτσι, εν γνώσει μου ήρθα κοντά σε πολύ κόσμο, πολλούς και διαφορετικούς ανθρώπους.
Όλο τούτο το ανθρωπολόι με την εξωτερική του εικόνα και με ό,τι έκανε ή έλεγε ή δεν έπραττε ή δεν έλεγε μού έφερε στο νου πολυποίκιλους, άλλους απλούς και άλλους σύνθετους, στοχασμούς.
Έτσι, σκεφτόμουν ότι ο ακέραιος άνθρωπος και σώφρων γονιός είναι αρχιστράτηγος σε καιρό ειρήνης, ενώ ευτυχισμένος και μοιάζει και είναι όποιος διά των πλεονεκτημάτων του νικά και δεν κουκουλώνει τα ελαττώματά του… Στον αντίποδα, ο ανήθικος άνθρωπος και ο άφρονας γονέας είναι ρίψασπις και λιποτάκτης την ώρα της μάχης, ενώ δυστυχής μοιάζει όποιος είναι θύμα των μειονεκτημάτων του που ερχόμενα διαρκώς στο προσκήνιο δεν τον αφήνουν να καλλιεργήσει τα προτερήματά του.
Την ίδια στιγμή, θεωρώ ότι θα συμφωνήσετε με ό,τι θα γράψω στη συνέχεια, γιατί είναι καρατσεκαρισμένο σε διάφορες εποχές και περιοχές: Όταν στις διάφορες Θερμοπύλες της καθημερινότητάς μας εκλείπουν οι Λεωνίδες, κυριαρχούν οι Εφιάλτες που μας πλανεύουν με σειρήνεια άσματα και έτσι αυξάνονται οι εφιάλτες στη ζωή των ανθρώπων… Και ο νοών νοείτω!
Έτσι, ας έχουμε το νου μας και τα μάτια της ψυχής και του σώματος πάντα ορθάνοιχτα, εφόσον γύρω μας κυκλοφορούν αμέτρητοι θεομπαίχτες και σωρός κομματόσκυλα που εκμεταλλεύονται προς ίδιον συμφέρον την πενία και την πείνα των ανθρώπων.
Και όλοι αυτοί -θυμάμαι τον πατέρα μου, που καθώς πλησιάζουμε στα μέσα Οχτώβρη έρχεται και η μέρα που έφυγε από τη ζωή, να λέει- φορούν το κουστούμι του κυρ Λαυρέντη, του γνωστού μας από το ποίημα του Μ. Αναγνωστάκη!
