Είναι λοιπόν κάτι λεπτομέρειες που κάνουν τη διαφορά. Ψήγματα σε συμπεριφορές που αυτές όμως κρίνουν το ύφος και το ήθος ενός τόπου.
Με το ΚΤΕΛ είχα πάντα τις αντιρρήσεις μου. Θέμα συμπεριφοράς ο λόγος. Ξέρεις τι είναι να απευθύνεσαι με το χαμόγελο για μια πληροφορία και να σε αποπέμπουν με μια κίνηση της χειρός που μπορεί να σημαίνει από το «Μη με απασχολείς» μέχρι το «Άει στο καλό σου» για να μην υποκύψω στον πειρασμό και το γράψω όπως φαντάζεστε. Έτσι δηλαδή και μ’ έτρωγε η περιέργεια για την ατμόσφαιρα που κυριαρχούσε στις Βερσαλλίες, θα μπορούσα να πάρω γεύση, περιμένοντας στο ΚΤΕΛ Χανίων Ρεθύμνου, όπου όλο και θα συναντήσεις κάποιον υπεύθυνο με ύφος τουλάχιστον δέκα μαρκησίων.
Κι αν είσαι από τους νέους κατοίκους αυτής της πόλης το γεγονός δεν σε ξενίζει τόσο, όσο τον παλιό Ρεθεμνιώτη που συνήθισε αλλιώς το ΚΤΕΛ και το δυναμικό του στο πάλαι ποτέ ανθρώπινο Ρέθυμνο.
Στην περίπτωση αυτή σε παίρνει το παράπονο. Βρε άνθρωπε του Θεού μια πληροφορία ζήτησα. Πως με αντιμετωπίζεις; Και να σκεφτεί κανείς ότι αυτοί οι άνθρωποι διαχειρίζονται μέρος του τουριστικού ρεύματος.
Πάνω όμως που σου έρχεται να αφορίσεις όλο το σύστημα που εμπλέκεται στην αστική και υπεραστική συγκοινωνία, έρχεσαι σε φάση συναλλαγής με τον υπεύθυνο της αποθήκης του ΚΤΕΛ ή με κάνα δυο άτομα στο ταμείο και νομίζεις ότι είσαι σε άλλο χώρο και χρόνο. Ευγένεια, προθυμία, υπομονή… Ο κατάλληλος άνθρωπος στην κατάλληλη θέση… Εξαιρέσεις όμως εκεί που θα έπρεπε να κυριαρχεί ο κανόνας.
Και πάμε παρακάτω:
Με τις Παιδικές Χαρές ασχολούμαι επαγγελματικά από τα πρώτα μου βήματα στη δημοσιογραφία. Αν δεν σου παραπονεθούν κάποιοι για τα σκουπίδια θα σου «φορτωθούν» για την παιδική χαρά. Κι έχουν δίκιο. Που θα πάει ο κάθε ταλαίπωρος το παιδί του για λίγη ψυχαγωγία, όταν δεν περισσεύει σεντ για παιδότοπο; Είχα συνηθίσει λοιπόν σε παιδικές χαρές ερείπια και τον δήμο να έχει πάντα την ευθύνη.
Οποία όμως η έκπληξή μου, όταν βρέθηκα τελευταία σε μια από αυτές, συνοδεύοντας έναν από τους γλυκούς μου συντρόφους που με κάνουν ακόμα να νοιώθω χρήσιμη η απόμαχη. Κι είπα να κάνω το σταυρό μου γιατί διαπίστωσα μια βελτίωση. Τελικά αυτό που υποσχέθηκαν για τις Παιδικές Χαρές είπαν να το τηρήσουν σκέφτηκα. Πριν όμως προλάβω να χαρώ για τις προόδους στον περιβάλλοντα χώρο, και ν’ απολαύσω τη νυκτερινή δροσιά, ανάσα στον καύσωνα που μας είχε ταλαιπωρήσει ολημερίς, εμφανίζεται ως μαινόμενος Ηρώδης ιδιοκτήτης παρακείμενης ταβέρνας και βάζει «χέρι» στα πιτσιρίκια. Φώναζαν λέει και ενοχλούσαν τους πελάτες του!!! Άκου θράσος τα μικρά Ενοχλούσαν τους πελάτες του ανθρώπου.
Κι αυτά τα αφιλότιμα… Πως παρασύρθηκαν έτσι; Μα σε Παιδική Χαρά βρήκαν να εκτονωθούν βραδιάτικα; …Να φωνάζουν. Να γελάνε… Να διασκεδάζουν αδελφέ.
Δεν έπρεπε να πλησιάσουν το χώρο με θρησκευτική ευλάβεια. Δεν ήταν υποχρεωμένα να μπούνε στις μύτες των ποδιών, κατευθυνόμενα στις κούνιες και ψιθυριστά να μιλάνε για τα απολύτως απαραίτητα;
Σημείωσα πάντως στο καρνέ μου μόλις συναντήσω τον κ. Δήμαρχο να ρωτήσω που θα πρέπει στο εξής να απευθύνεται κάθε ενδιαφερόμενος να χρησιμοποιήσει δημόσιο χώρο… Για την Παιδική Χαρά ας πούμε θα πρέπει πρώτα να ζητάμε την άδεια των πέριξ καταστηματαρχών; Να ξέρουμε επιτέλους πως πρέπει να ζούμε…
Τώρα θα μου πείτε και με το δίκιο σας ποιος να ενοχληθεί από συμπεριφορές όπως αυτές, που μας ενόχλησαν προσωπικά όταν χαμένοι στο διαδίκτυο μάθαμε να ζούμε στην απέραντη σιωπή; Για όσους όμως δεν έμαθαν να εκφράζονται με ένα απλό like αξίζει να προσέχουμε αυτές τις συμπεριφορές και να τις εκθέτουμε στην κρίση όσων ακόμα ονειρεύονται μια ανθρώπινη κοινωνία για τα παιδιά τους. Γιατί όπως πάμε σε ζούγκλα τα παραδίδουμε. Και μάλιστα σε ζούγκλα χωρίς ξέφωτο, αφού ακόμα και η διασκέδαση των παιδιών εξαρτάται από συμφέροντα και διαθέσεις όσων προσπαθούν να τα επιβάλλουν εφαρμόζοντας το κράτος εν κράτει…
* Η Εύα Λαδιά είναι δημοσιογράφος
