Πολυκύμαντος ο βίος του ανθρώπου. Γεμάτος κάθε στιγμή με ρόλους που καλείται ν’ ανταποκριθεί, παρά τη θέλησή του συχνά.
Έτσι, άλλοτε κρίνει ή/και κρίνεται ως Ιούδας, άλλοτε ως Πέτρος, άλλοτε ως Μαγδαληνή. Και έχεις δίπλα σου, καλέ μου άνθρωπε, τον μεν αλέκτορα να κρώζει για τέταρτη φορά γελώντας και τα αργύρια να σε κοιτούν μειδιώντας· το κάλλος δε στέκεται σιωπώντας ως χαρακτηριστικό καταρχάς και αναμνηστικό κατόπιν των χρόνων της νεότητας και της λάμψεως.
Και η αγάπη; Τι είναι η αγάπη;
Είναι ό,τι ζει εντός μας και παρά την έξω εικόνα αποτρέπει αυθόρμητα τον άνθρωπο από το να είναι προδότης συνανθρώπων και αξιών και εμπαίζων απαρνητής τους.
Είναι ό,τι τον σπρώχνει να είναι της ψυχής του και των μείχιών της διαρκής και ακούραστος αναζητητής. Και έτσι, αν και φαίνεται να πληγώνεται από άλλους, εσώψυχα παραμένει αλώβητος ο ίδιος, αφού με το «γνώθι σ’ αυτόν» ξεπερνά κάθε της ζωής εμπόδιο…
