Εδώ και πέντε ολόκληρα χρόνια λοιπόν σε κάθε συζήτηση, ανάλυση, πρόταση ή κρίση είναι η εξήγηση τόσο για την οικονομική όσο και για την κοινωνική αλλά και ηθική παρακμή στη χώρα μας… Μήπως όμως δεν είναι αυτή η έρμη η κρίση για όλα τα δεινά υπεύθυνη; Μήπως πίσω της μάθαμε να καμουφλάρουμε καλά τη μιζέρια μας.
Μια μιζέρια που ‘χει ποτίσει και το τελευταίο κύτταρό μας και δεν μας αφήνει να σηκώσουμε κεφάλι. Να βγούμε απ’ τα όρια, τους φράχτες και τα πρέπει που υψώσαμε και να πάρουμε τη ζωή στα χέρια μας. Τη ζωή που μας ανήκει κι όχι τις φωτογραφικές μηχανές, τα κινητά, τις οθόνες και τα πληκτρολόγια που μας δείχνουν πιο χαρούμενους, λαμπερούς και…πιο ψεύτικους από καθετί.
Φωτογραφίες επεξεργασμένες, ρούχα φανταχτερά, μέρη και τοπία που φωνάζουν πόσο μίζερη είναι η ζωή μας. Κι όσο πιο πολλές ανεβάζεις εσύ, τόσο θα ψάχνω εγώ την καλύτερη πόζα. Κι αν δεν μου κάτσει αυτή, θα βρω και θα αναρτήσω κανένα στιχάκι όλο μήνυμα για τη ζωή. Βλέπεις είναι της μόδας να μιλάς ή μάλλον να πληκτρολογείς ψαγμένα στιχάκια για το νόημα της ζωής και άλλα τέτοια αμπελοφιλοσοφικά διδάγματα.
Και κάπου εκεί μέσα στην εικονική συνομιλία, στο εικονικό προφίλ στην εικονική πραγματικότητα… χάνεις τη φαντασία, τη ζωντάνια κάθε κριτική αντίληψή και στο τέλος-τέλος τη ζωή σου! Βλέπεις τις μέρες να περνούν δίχως να διαβάσεις ένα βιβλίο, ξεχνάς να λες καλημέρα και να χαμογελάς φυσικά. Βάζεις στους ανθρώπους ταμπέλες και παίρνεις αποστάσεις από πρόσωπα και καταστάσεις. Δεν λες τη γνώμη σου, αλλά έχεις σχηματίσει την άποψή σου για όλους και για όλα. Γελάς ειρωνικά και χλευάζεις τις αυθόρμητες συμπεριφορές των άλλων, μιας κι εσύ δεν αφήνεις ούτε χαραμάδα για παρορμήσεις της στιγμής.
Μα τι τα θέλεις και τα ανακατεύεις όλα αυτά θα μου πεις, τι καλά που είμαστε στην εικονική μας ζωή. Εκεί που πουλάμε κι αγοράζουμε όποια εικόνα θέλουμε. Εκεί που έχουμε τόσους φίλους και στη στιγμή μαζεύουμε τόσα αποδεκτά σχόλια και άλλα τόσα like. Εκεί που επιλέγουμε τι θα δούμε και θα ακούσουμε, χωρίς να μπορεί να μας χαλάσει κανείς το ψέμα που τόσο σκόπιμα έχουμε σκαρώσει. Εκεί που οι ανθρωπινές σχέσεις είναι τόσο γρήγορες κι εύκολες, μιας και ξεκινούν με ένα αίτημα και τελειώνουν με ένα μπλοκ.
Και τελικά… αφήνεις τον χρόνο να κυλά και τον εαυτό σου εγκλωβισμένο σε φοβίες, ανασφάλειες, θυμό και κόμπλεξ. Η αγαπημένη σου συνήθεια ο εαυτός σου ή μάλλον η εικόνα σου προς τα έξω, το image ή status πες το όπως θες… Τόσο μάλιστα έχεις συνηθίσει να κοιτάς την εικόνα σου που ξέχασες πως είναι να κοιτάς τον άλλο μες στα μάτια. Μίζερη η ματιά σου γεμάτη βρωμιές και αποτσίγαρα.
Εγώ πειράζει που θέλω να βλέπω τον ουρανό γεμάτο ήλιους κι αστέρια; Πειράζει που θέλω ζωή… την πραγματική όμως με τα βλέμματα, τα αγγίγματα, τη στενοχώρια που σε πιάνει σφίξιμο στο στομάχι και το γέλιο μέχρι δακρύων!
* H Νάντια Σαρρή είναι δασκάλα Ειδικής Αγωγής
