Θυμήθηκα τον Ντίνο που τελειώνοντας το λύκειο αποφάσισε να συνεχίσει τις σπουδές του στη Βουλγαρία. Αυτό που συζητιόταν στην παρέα δεν ήταν η χώρα επιλογής, πολλοί εκείνα τα χρόνια, μέσα δεκαετίας του 80, επέλεγαν βαλκανικά πανεπιστήμια. Ο Ντίνος, άλλωστε, είχε ένα επιχείρημα παραπάνω, ήταν από μικρός οργανωμένος στο ΚΚΕ. Συζητούσαμε το γεγονός ότι αρνιόταν να αλλάξει συνάλλαγμα στη μαύρη αγορά, όπως έκαναν σχεδόν όλοι οι φοιτητές τότε, αλλά χρησιμοποιούσε τα κρατικά ανταλλακτήρια θυσιάζοντας ένα μέρος των χρημάτων του, που δεν ήταν πολλά! Ο Ντίνος εξηγούσε την επιλογή αυτή ως ηθικά σωστή. Εδώ κάπου τελειώνει η πραγματική ιστορία και συνεχίζουμε με υποθετικούς συλλογισμούς. Δε ξέρουμε τι θα επέλεγε ο Ντίνος, αν μάθαινε, για παράδειγμα, ότι οι υπάλληλοι των ανταλλακτηρίων είχαν βρει ένα τρόπο να οικειοποιούνται το συνάλλαγμά του. Ή ότι έτσι ενίσχυε ένα διεφθαρμένο σύστημα. Επίσης, τι επιλογές θα έκανε αν εκτός από τα δικά του χρήματα είχε αναλάβει να ανταλλάξει και των συγκατοίκων του. Δηλαδή, το ερώτημα είναι το άτομο που επιλέγει, οφείλει να το κάνει με βάση αποκλειστικά την «ορθότητα» της επιλογής, ή καλό είναι να συνεκτιμώνται το πλαίσιο και τα αποτελέσματα που η επιλογή μπορεί να επιφέρει;
Πριν λίγες ημέρες 151 βουλευτές, 145 του ΣΥΡΙΖΑ, έδωσαν ψήφο εμπιστοσύνης στην κυβέρνηση του κ. Τσίπρα. Ένας εξ αυτών ο κ. Δανέλλης που είχε εκλεγεί με το Ποτάμι. Το ότι ο ίδιος βουλευτής μερικούς μήνες νωρίτερα είχε αντίθετη άποψη θα το αφήσουμε στην κρίση των ψηφοφόρων του. Εκεί ακριβώς, βέβαια, εντοπίζεται το ζήτημα. Το πολίτευμα της χώρας ανήκει στα πολιτεύματα της αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας. Οι βουλευτές κάθονται στα έδρανα ως αντιπρόσωποι των πολιτών που τους εμπιστεύτηκαν με την ψήφο τους. Αν ο κ. Δανέλλης αντιλήφθηκε ότι η πλειοψηφία των ψηφοφόρων του Ποταμιού στο Ηράκλειο αξιολογούν θετικά την κυβέρνηση, καλώς έπραξε. Αν όμως κάτι τέτοιο δεν ισχύει, αν η γνώμη του Κυριάκου, της Έλσας, της Ζαχαρούλας, όπως ανάφερε και ο κ. Θεοδωράκης ήταν διαφορετική, τότε τα κίνητρά του ελέγχονται.
Καλό θα ήταν όμως να μη βιαστεί το κόμμα να νιώσει προδομένο. Μετά την αναταραχή που επέφερε η διαδικασία της ψήφου εμπιστοσύνης, τις επόμενες ημέρες θα αντιμετωπίσουμε μια ακόμη, στη συζήτηση για την κύρωση της Συμφωνίας των Πρεσπών. Έχει δίκιο ο πρωθυπουργός όταν λέει ότι το Μακεδονικό ήταν ένα σοβαρό και ως τώρα ανεπίλυτο ζήτημα με ευθύνη των προηγούμενων κυβερνήσεων. Η ατυχία της χώρας ήταν ότι αυτό το τόσο σοβαρό, εθνικό θέμα, η γενικότερη γεωπολιτική συγκυρία το έφερε προς επίλυση στα χέρια του κ. Τσίπρα, ενός αδίσταχτου πολιτικού που γνωρίζει να διχάζει και όχι να ενώνει. Αφού δε δημιούργησε ο κ. Τσίπρας συνθήκες εθνικής ομοψυχίας πριν από τη Συμφωνία όπως όφειλε, μεθοδεύει την ψήφισή της για να διχάσει. Εκεί τα καταφέρνει σαφώς καλύτερα.
Στις παράπλευρες απώλειες αυτής της διαδικασίας συγκαταλέγεται και το Ποτάμι. Δυστυχώς η εικόνα του κόμματος των πέντε βουλευτών και των δύο ή τριών απόψεων, δε τιμά ούτε την κοινοβουλευτική του ομάδα, ούτε την ηγεσία του. Αν ο κ. Δανέλλης δεν εκπροσωπεί με την ψήφο εμπιστοσύνης τις/τους ψηφοφόρους του Ποταμιού, όπως κατηγορήθηκε, στην περίπτωση της Συμφωνίας των Πρεσπών ποια από τις τρεις ή δύο διαφαινόμενες στάσεις των βουλευτών που απέμειναν στο Ποτάμι, είναι η αντιπροσωπευτική; Τελικά, αν είναι αδύνατο να καταλήξουμε εντός του κόμματος, σε μια κατά συνθήκη ισορροπία, ή συμβιβασμό έστω, των «θέλω» μας, πώς είναι δυνατό να μας εμπιστευτούν οι πολίτες στην επόμενη εκλογική αναμέτρηση; Τα πολιτικά κόμματα δεν έχουν την πολυτέλεια της ιδεολογικής ασάφειας, ιδιαίτερα τα μικρότερα. Επιπρόσθετα, δεν πρέπει πρόθυμα να θυσιάζονται στα σχέδια των μεγάλων. Η στάση των βουλευτών του Ποταμιού συμβάλλει στην ενίσχυση του δικομματισμού και κατά την εκτίμησή μου αποτελεί χαριστική βολή για το κόμμα.
(Συνεχίζεται)
* Η Μαργαρίτα Γερούκη είναι υπεύθυνη του τομέα Παιδείας στο Ποτάμι
