Από τον Οργανισμό Ηνωμένων Εθνών καθιερώθηκε η 5 Ιουνίου ως παγκόσμια ημέρα αφιερωμένη στο περιβάλλον.
Νομίζω ότι είναι μια καλή ευκαιρία να δυναμώσει το συλλογικό ανθρώπινο αίσθημα χρέους απέναντι στον πλανήτη γη, που στοργικά κι υπομονετικά ανέχεται την άμετρη κι συλλογική συμπεριφορά μας.
Είναι σημαντικό να ανατραπεί η όποια εγωιστική και επικίνδυνα ωφελιμιστική αντίληψη και να τεθεί ως απόλυτη προτεραιότητα στη ζωή η προστασία περιβάλλοντος που κατ’ ουσία δημιουργεί τις συνθήκες ύπαρξης.
Μόνο το γεγονός ότι χρειάστηκαν δισεκατομμύρια χρόνια προκειμένου να μπορούμε να απολαμβάνουμε το κατάλληλο για την ιδιοσυγκρασία μας κλίμα, ώστε να αναπτυχθεί ο πολιτισμός κι η εξέλιξη της ζωής.
Το πρόβλημα βάσης του περιβάλλοντος δεν είναι η άνοδος θερμοκρασίας, αλλά η απορρύθμισή της.
Δηλαδή ότι ο μηχανισμός της φύσης έχει προληπτικούς μηχανισμούς αναπροσαρμογής για αυτοπροστασία, όπου ενεργοποιούνται σταδιακά.
Όμως με το φαινόμενο του θερμοκηπίου έχει συντελεστεί μια βλάβη σε αυτό το μηχανισμό, που αποτελεί το ανοσοποιητικό σύστημα του πλανήτη μας.
Όπως το σώμα μας αμύνεται με αντισώματα σε αρρώστιες κι ανεβαίνει ο πυρετός για προειδοποίηση, το ίδιο θα έλεγα συμβαίνει και στη γη.
Η άνοδος της θερμοκρασίας έχει τρεις τραγικές συνέπειες:
1. Το λιώσιμο πάγων στους πόλους του πλανήτη.
2. Την απελευθέρωση από αυτή τη διαδικασία ενός δηλητηρίου πολλαπλάσιας τοξικότητας από το μεθάνιο, το πέρμαφροστ.
3. Το μπλοκάρισμα των υπόγειων ψυχρών ρευμάτων της θάλασσας, όπου ανακυκλώνουν τη θερμοκρασία και λειτουργούν σαν θερμοστάτες, όπως στις μηχανές αυτοκινήτων.
Είναι θα έλεγα μια αφορμή να αναλογιστούμε την ευθύνη μας σαν άτομα, κοινωνία, έθνη κι ανθρώπινο γένος και μέσα από θεσμικές παρεμβάσεις παγκόσμιας κλίμακας να αντιστρέψουμε μια καταστροφή που ύπουλα μας απειλεί.
Είναι ανάγκη να σεβόμαστε το μεγάλο σπίτι μας, όπου πρέπει να αποτελεί ένα ιδανικό και μια αξία, που τόσο πολύ έχει ξεχάσει η εποχή μας.
Πολλές φορές πιστεύω ότι εμείς οι άνθρωποι είμαστε εξωγήινοι κι η φύση δεν είναι μάνα μας αλλά μητριά μας, αλλιώς δεν εξηγείται η βαρβαρότητα με την οποία της έχουμε φερθεί.
Κλείνω με μια ινδιάνικη προσευχή: «Ω μεγάλο πνεύμα εσύ που δίνεις ζωή σε όλα, άκου εμένα το μικρό κι αδύναμο.
Θέλω να γίνω δυνατός όχι για να εξουσιάσω τον αδελφό μου αλλά να νικήσω τον μεγαλύτερο εχθρό που είναι το εγώ μου.
Κάνε το πνεύμα μου να κατανοεί τι κρύβεις κάτω από κάθε φύλλο και κάθε πέτρα και τα αυτιά μου να ακούνε τη φωνή σου.
Κάνε τα χέρια μου να σέβονται τα έργα, έτσι ώστε όταν θα έρθει η στιγμή που η ζωή θα σβήνει σαν κερί στον άνεμο το πνεύμα μου αντρόπιαστο θα έρθει κοντά σου».
