Αναρωτιούνται πολλοί για το νόημα ύπαρξης της Ημέρας της Γυναίκας. Ύπαρξης, όχι Γιορτής, διότι περισσότερο ως ημέρα μνημοσύνου πρέπει να εκλαμβάνεται, αφενός για τις ηρωίδες-εργάτριες στην κλωστοϋφαντουργία, που έχασαν τη ζωή τους, διεκδικώντας ανθρώπινες συνθήκες εργασίας, στην Ν. Υόρκη, στις 8.3.1857, αφετέρου για τα δικαιώματα των γυναικών, που εκλείπουν, που έχουν πάψει και αυτά, στην Ελλάδα της Κρίσης ειδικά, να θεωρούνται πλέον αυτονόητα.
Η γυναικεία ανεργία καλπάζει, σε σχέση με την αντρική. Ακόμη, όμως και οι γυναίκες που έχουν εργασία, δεν απολαμβάνουν σε αυτήν πάντα ισότιμη μεταχείριση και συνθήκες σε σχέση με τους άνδρες.
Οι γυναίκες δε, που εγκαταλείπονται από τον πατέρα του παιδιού τους -σύζυγο ή μη- εγκαταλείπονται δυστυχώς και από την Πολιτεία.
Σε διεθνές επίπεδο, τα δύο τρίτα του γυναικείου πληθυσμού υφίσταται βία. Εκατομμύρια γυναίκες ζουν κτηνώδη μεταχείριση, πωλούνται σε σκλαβοπάζαρα, βιάζονται, ακρωτηριάζονται, ακόμη και από το οικογενειακό τους περιβάλλον.
Σε εθνικό επίπεδο, για να λυθούν ή να καλυτερεύσουν έστω τα πολλά προβλήματα της σημερινής Γυναίκας, δεν είναι απαραίτητη μόνο η υιοθέτηση νομικών διατάξεων, όσο η άμεση εφαρμογή ισχυρών ελεγκτικών μηχανισμών αφενός και ευέλικτων διαδικασιών αφετέρου.
Εάν κάποτε τα μέτρα αυτά υιοθετηθούν και τα προαναφερόμενα προβλήματα εκλείψουν, τότε και μόνο τότε θα μπορούσε να καταργηθεί η Ημέρα της Γυναίκας, προοπτική που δυστυχώς σήμερα φαντάζει πολύ μακρινή…
*Η Δώρα Παπαδάκη είναι δικηγόρος ΑΠ, με DEA και DEE στο Ευρωπαϊκό Δίκαιο, πρ. υπ. βουλευτής Α’ Αθήνας (και Ρεθύμνου στις πρόσφατες εκλογές), αντιπρόεδρος «Παγκρήτιας Ένωσης Γυναικών»
