Χειμώνας 2013, Αθήνα,
Αγαπητό ημερολόγιο,
Ο τρίτος χειμώνας που περνώ κλεισμένη στο μικρό υπόγειο δυάρι τουρτουρίζοντας απ’ το κρύο. Η οικογένειά μου χρεοκόπησε, έχασε όλη της την περιουσία και οι αρχές καταζητούν τον πατέρα και την μητέρα μου, γιατί έχουν εντάλματα σύλληψής τους απ’ τις εφορίες και τις τράπεζες εναντίον τους.
Κρυβόμαστε όλοι γιατί, ξέρουμε πως αν μας βρουν θα μας βάλουν φυλακή, μπορεί να μας στείλουν και σε καταναγκαστικά έργα σε κανένα αιολικό ή ηλιακό πάρκο που ετοιμάζουν οι Γερμανοί στην ελληνική ύπαιθρο.
Τα μεγαλύτερα αδέρφια μου ευτυχώς κατάφεραν να φύγουν έγκαιρα απ’ τη χώρα πριν συλληφθούν. Ο μεγαλύτερος αδερφός μου, με διδακτορικό στη βιολογία πρόλαβε να πάει στον Καναδά σ’ ένα μεγάλο ερευνητικό κέντρο κι ο μικρότερος, διπλωματούχος καθηγητής πυρηνικής ιατρικής διδάσκει σε μεγάλο πανεπιστήμιο των Ηνωμένων Πολιτειών. Φοβούνται να επιστρέψουν στη χώρα, γιατί σαν φοιτητές δεν πλήρωσαν φόρο αλληλεγγύης και ίσως ο Στουρνάρας τους έχει επικηρύξει.
Τρεφόμαστε καθημερινά με ζυμαρικά και όσπρια που μας προμηθεύουν μη κυβερνητικές οργανώσεις και η ενορία μας. Όταν αρρωσταίνει ο μπαμπάς ή η μαμά, έχουμε τους «Γιατρούς του κόσμου» και τους «Γιατρούς χωρίς σύνορα», που έρχονται κρυφά στο υπόγειο και τους φροντίζουν. Εγώ σταμάτησα τα φροντιστήρια, τις ξένες γλώσσες και τη μουσική, γιατί οι γονείς μου ισχυρίζονται πως είναι ανώφελα και πως προέχει πρώτα να επιβιώσουμε και μετά ν’ ασχοληθούμε με τα υπόλοιπα.
Πάει καιρός που η ΔΕΗ μας έκοψε το ηλεκτρικό ρεύμα, ενώ πόσιμο νερό παίρνουμε κρυφά απ’ τον κήπο του γείτονα. Είναι ρομαντικά τα βράδια που τυλιγμένοι στις κουβέρτες κάτω απ’ το φως των κεριών συζητάμε όλοι μαζί. Δεν μας λείπει καθόλου η τηλεόραση, αφού από τότε που οι κατακτητές έκλεισαν την ΕΡΤ δεν έχει τίποτα να δεις ή ν’ ακούσεις στην τηλεόραση ή το ραδιόφωνο. Τον πρώτο καιρό έβγαινα έξω ντυμένη «Ρομά» αλλά, αν γλίτωνα απ’ τις σφαλιάρες κάτι κοντοκουρεμένων γομαριών, δε γλίτωνα από δημοσιογράφους που με κυνηγούσαν για να μου κάνουν ανάλυση DNA. Τώρα πια, είναι αδύνατον να βγαίνω απ’ το υπόγειο.
Ο μπαμπάς λέει πως θα σταματήσουμε να κρυβόμαστε, όταν δούμε το μαγαζί απέναντι απ’ το υπόγειό μας που γράφει «ΑΓΟΡΑΖΩ ΧΡΥΣΟ», να το καταστρέφουν Έλληνες πατριώτες και όταν σταματήσει η τηλεόραση του χρηματιστή-τραπεζίτη γείτονα μας να παίζει MEGA.
Μακάρι, ημερολόγιο μου, να μην αργήσει εκείνη η ώρα. Κρυώνω τόσο πολύ και δεν αντέχω το σκοτάδι εδώ μέσα!!!
ΥΓ. το ημερολόγιο είναι γραμμένο απ’ την ΆΝΝΑ ΦΡΑΝΚάκη, ΦΡΑΝΚοπούλου, ΦΡΑΝΚίδη σε κάποιο υπόγειο στα Πατήσια…
* Ο Μιχάλης Τζανάκης είναι φιλόλογος-συγγραφέας
