Κάποτε τον αποκάλεσαν «πράσινο Τσίπρα», σύγκριση/ταύτιση η οποία ουδέποτε έδειξε να τον κολακεύει. Το πλήρωμα του χρόνου, όμως, τα έφερε έτσι κι ο Νίκος Ανδρουλάκης ξεκινά από παρόμοια προεδρική αφετηρία με τον επικεφαλής της αξιωματικής αντιπολίτευσης: Όπως κι ο Αλέξης Τσίπρας στα πρωτόλειά του ως ηγέτης του ΣΥΡΙΖΑ, έτσι και ο νέος πρόεδρος του ΚΙΝΑΛ/ΠΑΣΟΚ θα είναι ένας εξωκοινοβουλευτικός αρχηγός.
Αφήστε και το άλλο: κι οι δύο σπούδασαν πολιτικοί μηχανικοί -ο μεν Αλέξης Τσίπρας αποφοίτησε από το Εθνικό Μετσόβιο Πολυτεχνείο, ο δε Νίκος Ανδρουλάκης από Πολυτεχνική Σχολή του Δημοκριτείου Πανεπιστημίου Θράκης.
Οι συμπτώσεις και οι συγκλίσεις κάπου εδώ σταματούν…
Ο Αλέξης Τσίπρας, τον Φλεβάρη του 2008 όντας δημοτικός σύμβουλος στον Δήμο Αθηναίων, έλαβε το χρίσμα απ’ τον Αλέκο Αλαβάνο. Ο ομόλογός του -πλέον – στο Κίνημα Αλλαγής τα τελευταία 7 χρόνια δοκιμάζεται στα μεγάλα (πολιτικά) γήπεδα του εξωτερικού, στην Ευρωβουλή, ενώ μόλις προχθές θριάμβευσε στην εσωκομματική διαδικασία – δεν του δόθηκε συνεπώς δαχτυλίδι διαδοχής! Ήταν ο εκλεκτός του κόσμου και όχι προκατόχου του.
Επιχειρώντας να… φωτίσουμε την άλλη (άγνωστη) πλευρά του Νίκου Ανδρουλάκη, την καθαρά ανθρώπινη, θ’ αρχίσουμε -κατά την προσφιλή τακτική και του ίδιου- από «τα κάτω»: θα καθίσουμε στα θρανία του 13ου Δημοτικού Σχολείου Ηρακλείου, θα μπούμε στα φοιτητικά έδρανα και στο μυαλό ενός ΠΑΣΠίτη. Άστρο λαμπρό τον οδηγεί και τον οιστρηλατεί, φαίνεται, από εκεί πάνω: και δεν είναι μόνο το δικό του, αλλά κι ενός πολυαγαπημένου του προσώπου που έχασε νωρίς · αλλά δεν ξέχασε και δεν ξεχνά ποτέ…
Ο (αγαπημένος) μαθητής
Ο Μέγας Αλέξανδρος ευγνωμονούσε τους γονείς του για το ζην και τον δάσκαλό του (Αριστοτέλη) για το «ευ ζην».
Ο Νίκος Ανδρουλάκης στην προεκλογική του ομιλία στο Ηράκλειο επέλεξε να τον προλογίσει η δασκάλα του (από την πρώτη έως την τρίτη Δημοτικού), Ελένη Πλαγιωτάκη – Σαατσάκη.
Ο άνθρωπος που του έμαθε τα πρώτα του γράμματα, στο 13ο Δημοτικό Σχολείου Ηρακλείου, δίπλα από το πατρικό του σπίτι στην λαϊκή συνοικία του Κατσαμπά, πανηγύρισε την νίκη του «αγαπημένου» της μαθητή, σαν να επρόκειτο για το παιδί της. Έτσι εξάλλου τον αισθάνεται.
«Ήταν το πνευματικό μου παιδί, όντως» μας εξομολογείται η κα Πλαγιωτάκη. «Δεν τον ξέχασα τόσα χρόνια, παρ’ ότι δεν είχα καμία επαφή μαζί του. Απλά, επειδή τόσο πολύ με είχε εντυπωσιάσει και το μυαλό του αλλά και το άψογο ήθος του, είχα δημοσιοποιήσει παλαιότερα κάποιες σκέψεις μου. Ο Νίκος είναι ένα σπάνιο πλάσμα. Βλέπω τώρα τί γίνεται στα σχολεία και τον συγκρίνω. Στα 35 χρόνια της υπηρεσίας μου δεν συνάντησα μαθητή με τόσο φωτεινό μυαλό! Σπάνια περίπτωση! Το συζητούσα και με τον επιθεωρητή εκείνης της εποχής! Νιώθω πολύ όμορφα, πραγματικά!».
Η απόλυτη δικαίωση μιας «απλής συνταξιούχου δασκάλας» που αφιέρωσε τη ζωή της στη γνώση και στη σωστή διαπαιδαγώγηση των μαθητών της: «Από τότε έλεγα ότι το παιδί αυτό μπορεί να φτάσει τόσο ψηλά. Ότι το παιδί αυτό κάποια στιγμή θα κυβερνήσει τη χώρα. Δεν ξέρω τελικά αν είμαι προφήτης, πάντως τίποτα δεν είναι τυχαίο! Ήμουν δέκα χρόνια στο 13ο Δημοτικό Σχολείο. Έδωσα την ψυχή μου σε αυτό το σχολείο, τότε. Και μου έτυχε αυτό το πλάσμα, για να μου σημαδέψει όλη την δασκαλική πορεία!»
Τα χρόνια που πέρασαν, η κα Πλαγιωτάκη έβλεπε και καμάρωνε τον Νίκο Ανδρουλάκη στην τηλεόραση. Ώσπου παραμονές των εκλογών «με πήραν τηλέφωνο από το κλιμάκιό του και μου είπαν ότι ήταν επιθυμία του να τον προλογίσω»! Σάστισε, αγχώθηκε αλλά φυσικά δεν χάλασε χατίρι στον παλιό της μαθητή: «Τα έχασα όταν βγήκα επάνω στη σκηνή, γιατί ήταν μία λαοθάλασσα από κάτω και έξω από τον τόπο της ομιλίας. Ένιωσα λίγο άβολα» μας λέει, με βαθιά χαραγμένη – μέσα της- τη σκηνή που ο πρόεδρος του Κινήματος Αλλαγής «ανέβηκε επάνω στη σκηνή, μου φίλησε τα χέρια, με αγκάλιασε σφιχτά και με ευχαρίστησε. Συγκινήθηκα πάρα μα πάρα πολύ. Ήταν μία υπέροχη στιγμή για μένα. Ένιωσα περήφανη ως εκπαιδευτικός!».
Ο φίλος και σύντροφος
Σε μία από τις τελευταίες του προεκλογικές συνεντεύξεις, ο Νίκος Ανδρουλάκης ρωτήθηκε για το πού θα αφιέρωνε την διαφαινόμενη νίκη του. Η απάντησή του ήταν αφοπλιστική: «Πέρα από το αυτονόητο, θα την αφιερώσω στη μνήμη φίλων που ξεκινήσαμε να ονειρευόμαστε και να αγωνιζόμαστε μαζί, αλλά δυστυχώς έφυγαν νωρίς από τη ζωή».
Περισσότερο από κάθε άλλον, ο μεγάλος νικητής των εσωκομματικών εκλογών του ΚΙΝΑΛ, με στραμμένο το βλέμμα ψηλά στον ουρανό, εννοούσε τον εξής έναν: τον Κώστα Τριανταφυλλάκη, επιστήθιο φίλο του που άφησε τον μάταιο τούτο κόσμο τέτοιες μέρες πριν 13 χρόνια.
Δεν είχε καν 30αρίσει και ο δυναμικός και ιδιαίτερα δημοφιλής συνδικαλιστής έφυγε, άδικα και πρόωρα, με προορισμό την αιωνιότητα. «Είχε τόσα πολλά να δώσει ακόμη» είναι το μόνιμο μαράζι που τρώει τα σωθικά των οικείων του και προσωπικά του Νίκου Ανδρουλάκη. Μια αστραπή είναι η ζωή μα… να καμία φορά που προλαβαίνουμε – έστω και μετά θάνατον, για να παραφράσουμε τη γνωστή αποφθεγματική ρήση του Νίκου Καζαντζάκη.
Το βράδυ της Κυριακής, από εκεί ψηλά, ο Κώστας θα χαμογέλασε πλατιά. Έσυρε πρώτος τον χορό, στον γύρο του θριάμβου που ξεκίνησε από τα λημέρια των αγγέλων, πέρασε πάνω από το χωριό του τις Ασίτες και συνεχίστηκε στο παλιό κι αγαπημένο του(ς) στέκι, στο κέντρο του Ηρακλείου. Ήταν η ψυχή της (πολιτικής και όχι μόνο) παρέας, αυτής που τελικά έγραψε ιστορία: κι η αθιβολή του πρωτοστάτησε στα επινίκια, στην πλατεία Ελευθερίας. Ένα γλυκόπικρος αναστεναγμός ανακούφισης για τους συντρόφους και τ’ αδέλφια του, που τον ξανάνιωσαν – πιο πολύ από κάθε άλλη φορά- τόσο κοντά τους μα και τόσο μακριά τους, την νύχτα κατά την οποία …ξημέρωσε η αναγνώριση των αγώνων τους!
Ο Κώστας Τριανταφυλλάκης ήταν ένα από τα πρώτα άτομα που γνώρισαν στην ΠΑΣΠ τόσο ο ρεθεμνιώτικης καταγωγής πρόεδρος της «Αγροδιατροφικής Σύμπραξης» και Περιφερειακός Σύμβουλος Σταύρος Τζεδάκης, όσο και ο Λάμπρος Αντωνόπουλος, στέλεχος του Κινήματος Αλλαγής και άλλοτε γραμματέας της ΝΕ Ηρακλείου του ΠΑΣΟΚ.
«Ήταν τέσσερα χρόνια μεγαλύτερός μου. Όταν μπήκα στη σχολή εκείνος τελείωνε. Ήταν ο πρώτος που με προσέγγισε. Στις πρώτες συζητήσεις καταλάβαμε ότι είμαστε πολύ κοντά. Με εμπιστεύτηκε πάρα πολύ. Από τα πρώτα χρόνια μου έδωσε τη δυνατότητα να εκφραστώ μέσα από τα όργανα, στην ΠΑΣΠ ΤΕΙ Ηρακλείου. Μου έδειξε μία εμπιστοσύνη εν λευκώ. Υπήρχε μία τρομερή σχέση μεταξύ μας και χημεία: και σε πολιτικό επίπεδο, όπως ξεκινήσαμε, και σε προσωπικό κι οικογενειακό στη συνέχεια» μας εκμυστηρεύτηκε ο Λάμπρος Αντωνόπουλος και συνέχισε: «Οι μνήμες όλων των παιδιών, που ήμασταν αυτής της γενιάς ειδικά εδώ από Ηράκλειο, ήταν όλες στον Κωστή μας -όπως πάντα τον αναφέραμε. Ο Κώστας είναι περήφανος από εκεί ψηλά. Είναι περήφανος για την εκλογή του Νίκου, είναι περήφανος που οι αξίες, οι αρχές και τα πιστεύω μας πλέον εκφράζονται κεντρικά. Είναι περήφανος που άφησε ανθρώπους και τους βλέπει να προοδεύουν».
Καζαντζακικό … αστραπόβροντο χτύπησε την καρδιά και του Σταύρου Τζεδάκη: «Νιώθαμε σαν να ήταν μαζί μας εδώ. Θα είναι πολύ χαρούμενος από εκεί ψηλά. Πρωτοστάτησε σε αυτή την κατάσταση, σε αυτή την ομάδα ανθρώπων που ξεκίνησε από τα Πανεπιστήμια και τα ΤΕΙ».
Ο θάνατος του Κώστα Τριανταφυλλάκη κόστισε πολύ σε όλη του την παρέα, πολλώ δε μάλλον στον Νίκο Ανδρουλάκη.
«Η απώλειά του στιγμάτισε τους ανθρώπους που ήταν δίπλα του. Ήταν τόσο ισχυρή προσωπικότητα, τόσο σοβαρός άνθρωπος, με τέτοιο όραμα. Είχε τέτοια απήχηση στον κόσμο – τον άκουγε ο κόσμος που ήταν δίπλα του» περιγράφει με συγκίνηση ο κ. Αντωνόπουλος, που νιώθει πολύ όμορφα διότι «αυτό το όραμα που είχαμε ως γενιά, από φοιτητές, δικαιώνεται. Οι ανησυχίες που είχαμε ως πρωτοετείς φοιτητές έχουν γίνει πια ανησυχίες του κόμματος. Είναι ένα κόμμα που μας ακούει, έχει στραμμένο το βλέμμα του στην κοινωνία και δίνει τη δυνατότητα σε όλους μας να συνδιαμορφώσουμε την πολιτική που θέλουμε να ακούμε από ένα σύγχρονο προοδευτικό κόμμα».
“Πρόεδρος εκλεγμένος από τα σπλάχνα μας”
Το στέκι των ΠΑΣΠιτών του ΤΕΙ Ηρακλείου, το γνωστό καφέ στην πλατεία Ελευθερίας, ήταν και το στρατηγείο της μεγάλης μάχης, του εκφραστή της τάσης τους Νίκου Ανδρουλάκη, στην πρόσφατη εσωκομματική αναμέτρηση.
«Εκεί πηγαίνουμε 20 χρόνια τώρα! Εκεί μαζευόμασταν, μια ομάδα ανθρώπων, φοιτηταριό. Τίποτα δεν ήμασταν. Δεν είχαμε χώρο, γραφεία, να πάμε να στεγαστούμε και μαζευόμασταν στις καφετέριες! Και κοιμόμασταν το βράδυ στους καναπέδες για να πάμε το πρωί να καταθέσουμε τις υποψηφιότητές μας: στο συνέδριο, στις εκλογές μας, στα οργανωτικά μας» ανακαλεί στη μνήμη του ο Λάμπρος Αντωνόπουλος. Απ’ τα 17 του στο Ηράκλειο, ο ίδιος – 36 ετών σήμερα- από Αθηναίος έγινε βέρος Κρητικός. Παντρεύτηκε και δημιούργησε μια (μεγάλη) οικογένεια στο νησί.
«Γύρισα και είδα το καφέ και λέω: ”πώς ήμασταν εδώ πριν 20 χρόνια και τώρα ένας από εμάς είναι πρόεδρος του κόμματος!”. Δεν μπορούσαμε να το φανταστούμε αυτό πριν κάποια χρόνια!» του σιγοψιθύριζαν οι συλλογισμοί του. «Και όχι μόνο αυτό: δεν μπορούσαμε να φανταστούμε πώς θα κατέρρεε το πολιτικό σύστημα και το ΠΑΣΟΚ, όταν ξεκινήσαμε. Και μέσα σε αυτή την κατάρρευση, που το ΠΑΣΟΚ πήγε στο 4%, εμείς καταφέραμε και μείναμε μία γροθιά: δεν λοξοδρομήσαμε. Είπαμε, θα μείνουμε εδώ και θα το παλέψουμε. Τα κορυφαία στελέχη έφευγαν, πετούσαν λάσπη στο ΠΑΣΟΚ κι ήταν απέναντί μας. Εμείς μείναμε εκεί, σταθεροί. Το παλέψαμε, βγήκαμε από την κρίση. Μπήκαμε μπροστά στα δύσκολα, όταν όλοι οι άλλοι ήταν μπροστά μόνο στα καλά του ΠΑΣΟΚ. Και δικαιωθήκαμε. Μετά από 20 χρόνια, όχι απλά κρατήσαμε το ΠΑΣΟΚ όρθιο, αλλά καταφέραμε να έχουμε και τον πρόεδρο του ΠΑΣΟΚ εκλεγμένο μέσα από τα σπλάχνα μας».
Η επιτυχία για τον κ. Αντωνόπουλο είναι προϊόν συνέπειας, επιμονής κι υπομονής : “Ήταν μία νίκη απέναντι σε στελέχη του ΠΑΣΟΚ που τα προηγούμενα χρόνια πλήγωσαν την παράταξη. Έφυγαν, μας λοιδόρησαν, μας πολέμησαν, έβλαψαν την παράταξη, ενώ εμείς μείναμε εκεί σταθεροί. Και χωρίς να φταίμε για τα κακώς κείμενα της παράταξης. Ήταν μία νίκη απέναντι σε μηχανισμούς, απέναντι σε ένα σύστημα οργανωμένο. Ήμασταν μία ομάδα στελεχών με ερείσματα στην κοινωνία. Τίποτα παραπάνω: ούτε είχαμε διορίσει κόσμο, ούτε ρουσφέτια κάναμε, ούτε μας χρωστούσε κανένας. Ήρθε ο κόσμος δίπλα μας, γιατί πίστεψε αυτά που λέμε. Και γιατί αποδείξαμε ότι είμαστε σταθεροί στις αξίες μας. Δεν πήγαμε ούτε δεξιά, ούτε αριστερά. Ούτε απαξιώσαμε τον χώρο που μας ανέθρεψε πολιτικά. Αποδείξαμε ότι δεν υπολογίζουμε το πολιτικό κόστος. Λέμε αυτά που πιστεύουμε. Αυτή η συνέπεια, αυτή η σταθερότητα στον λόγο μας, το ότι δεν τρέξαμε να πέσουμε στην εξουσία, κέρδισε τελικά”.
Ο πρώην γραμματέας της ΝΕ Ηρακλείου του ΠΑΣΟΚ αντιλαμβάνεται πως “αυτό που ζητά η γενιά μας και σε επίπεδο κοινωνίας, Πολιτείας, το ζητούσαμε μέσα στο κόμμα μας. Θέλαμε και θέλουμε ένα δημοκρατικό – θεσμικό κόμμα, αξιοκρατικό. Είμαστε όλοι στον ιδιωτικό τομέα. Χάνουμε το χρόνο μας, τα χρήματά μας και τις δουλειές μας γιατί πιστεύουμε σε κάτι μεγαλύτερο. Και βλέπουμε ότι αυτό το πράγμα που πιστεύουμε όλα αυτά τα χρόνια, σιγά σιγά, έρχεται πιο κοντά μας.Τώρα που πέρασε αυτή η κρίση, αυτός ο λαϊκισμός και καταστάλαξε η κατάσταση, είδε ο κόσμος του ΠΑΣΟΚ και η κοινωνία ευρύτερα , ότι αυτά τα παιδιά κάτι λένε. Ασχολούνται με τα κοινά, όχι για το προσωπικό τους συμφέρον, αλλά για το συλλογικό συμφέρον”.
Ο κ. Τζεδάκης έβλεπε το ποτάμι να… φουσκώνει: “Κι εγώ με τον Κώστα (σ.σ. Τριανταφυλλάκης) είχα πρωτομιλήσει όταν βρεθήκαμε στην ΠΑΣΠ. Στα αρχικά μας χρόνια κανείς δεν μπορούσε να το προβλέψει ότι κάποιος από εμάς θα αναλάμβανε τα ηνία του κόμματος. Αλλά με τη δουλειά και την αφοσίωση όλων, για ένα καλύτερο αύριο, αυτό σιγά σιγά άρχισε να χτίζεται. Και όλο και περισσότεροι άνθρωποι συμμετείχαν σε αυτή τη διαδικασία”.
“Ενότητα, ανανέωση και πολιτική αυτονομία”
Τί σημαίνει όμως για τον χώρο η επικράτηση του Νίκου Ανδρουλάκη;
« Η νέα γενιά θέλει να βγει στο προσκήνιο, έχει αγωνίες, έχει προβλήματα καθημερινά και πρέπει όλοι εμείς τώρα, με πρωταγωνιστές αυτούς τους ανθρώπους, να δημιουργήσουμε ένα σύγχρονο πρόγραμμα που θα απαντάει στα προβλήματά τους. Ήταν μία πολύ ευχάριστη διαδικασία. Ο κόσμος ψήφισε για ενότητα, ανανέωση και πολιτική αυτονομία της παράταξης» απαντά ο Σταύρος Τζεδάκης.
«Μπήκαμε σε μία εκλογική μάχη, σε όλη την Ελλάδα, και καταφέραμε να πάρουμε ένα αποτέλεσμα» αποκρίνεται ο κ. Αντωνόπουλος. «Ουσιαστικά είναι η πρώτη φορά που κατάφερε αυτή η γενιά, η γενιά της κρίσης, να εκφραστεί σε κεντρικό επίπεδο, εκλέγοντας έναν άνθρωπο που εκφράζει τις ανησυχίες μας. Έναν άνθρωπο που εμπιστεύεται το σύνολο των στελεχών αλλά και η ευρύτερη νέα γενιά, που ακούει έναν διαφορετικό πολιτικό λόγο, ο οποίος πολιτικός λόγος είναι μακριά από αγκυλώσεις του παρελθόντος. Είναι προοδευτικός, δεν λαϊκίζει, δεν δημαγωγεί. Ήταν η πρώτη εκλογική διαδικασία που ερχόταν κόσμος μόνος του, που ήθελε να συμμετάσχει και να ψηφίσει. Δηλαδή, δεν ήταν όπως σε παλαιότερες διαδικασίες που κινητοποιούσες κόσμο για να έρθει. Ερχόταν ο κόσμος μόνος του: μας έπαιρναν τηλέφωνο μόνοι οι άνθρωποι, να ρωτήσουν πότε και πού θα ψηφίσουν. Υπήρχε μία αυθόρμητη αυτοοργάνωση και αυτό αποτυπώθηκε στην κάλπη. Δεν ήταν μία κόντρα μηχανισμών. Ήταν κοινωνική απαίτηση, κι αυτό το ζήσαμε όλοι όσοι ήμασταν στις κάλπες».
Αμφότεροι, είναι αισιόδοξοι για την ενότητα και την επόμενη μέρα του κόμματος.
«Θα διαφυλαχθεί απόλυτα η ενότητα!» είναι βέβαιος ο Λάμπρος Αντωνόπουλος. «Και ο Νίκος Ανδρουλάκης -και ο προεκλογικός του λόγος και η στάση του όλα αυτά τα χρόνια – απέδειξε ότι πάνω από όλα βάζει την ενότητα του χώρου! Είναι στο χέρι του να τη διαφυλάξει και θα τη διαφυλάξει. Δεν περισσεύει κανείς σε αυτή την προσπάθεια. Όλοι θα έχουμε ρόλο την επόμενη μέρα, με καθαρά θεσμικές διαδικασίες. Με εκλογές από τη βάση, για να στηθεί ένα κόμμα από τα κάτω. Από κάτω προς τα πάνω. Μόνο έτσι θα μπορέσει το ΠΑΣΟΚ να έχει αφήγημα. Αν κάνουμε ένα κόμμα που θα διοικείται πίσω από τις κλειστές πόρτες της Χαριλάου Τρικούπη, δεν θα έχουμε κανένα έρεισμα στην κοινωνία. Ξεκινάμε από τα κάτω: ξανακάνουμε τις αυτοοργανώσεις μας, τις δημοτικές – τοπικές και νομαρχιακές οργανώσεις. Θα κάνουμε περιφερειακά συνέδρια ανά την Ελλάδα και μετά θα καταλήξουμε σε ένα μεγάλο συνέδριο. Αυτό το πράγμα θέλει δουλειά, επιμονή και υπομονή. Όπως έχουμε μάθει να δουλεύουμε όλα αυτά τα χρόνια, έτσι θα το κάνουμε και τώρα. Θα πιάσει τόπο και άμεσα θα αλλάξουν τα ποσοστά του ΠΑΣΟΚ».
Ο Σταύρος Τζεδάκης με τη σειρά του ασπάζεται την άποψη ότι « δεν υπάρχουν νικητές ή χαμένοι. Όλοι μαζί θα πρέπει να πορευτούμε μπροστά. Αυτό είναι το προαπαιτούμενο για να μπορέσει να πάει η παράταξη μπροστά». Δεσμεύεται ότι θα συμβάλλει με τη σειρά του στο να δημιουργηθεί « μία παράταξη από τα κάτω. Αυτό είναι και το πιο σημαντικό: Να αξιοποιήσουμε τους 270.000 φίλους και μέλη του Κινήματος που ήρθαν να ψηφίσουν και να εκφράσουν την αγωνία τους. Θα πρέπει να είναι πρωταγωνιστές αυτοί οι άνθρωποι, να φτιάξουμε ένα κόμμα από τα κάτω. Να φτιάξουμε ένα πρόγραμμα ανά Περιφέρεια, που θα απαντάει στα προβλήματα κάθε περιφέρειας. Κι όλο αυτό θα το σφραγίσει το συνέδριο όταν θα γίνει».
“Αξιοκρατία και διαφάνεια παντού”
Ο Νίκος Ανδρουλάκης απηύθυνε το πρώτο του μήνυμα ως πρόεδρος εν μέσω μίας ατμόσφαιρας που σίγουρα παρέπεμπε στην δική του φοιτητική εποχή. Ο κ. Τζεδάκης διέκρινε τον “μεγάλο ενθουσιασμό” του νέου ηλικιακά κόσμου που πλαισίωνε τον νέο αρχηγό του ΠΑΣΟΚ: “Αυτή η ορμή πρέπει να μετατραπεί σε μία προσπάθεια για ένα καλύτερο αύριο για την πατρίδα” σχολιάζει ο ρεθεμνιώτικης καταγωγής Περιφερειακός Σύμβουλος. “Κι αυτός είναι ο στόχος: με αξιοκρατία και διαφάνεια παντού! Εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι ήρθαν κοντά. Η ευθύνη είναι πάρα πολύ μεγάλη. Ο νέος πρόεδρος έχει επίγνωση των ευθυνών του”.
Εύχεται στον Κρητικό ευρωβουλευτή “να έχει την υγειά του για να μπορεί να ανταπεξέλθει. Και είμαι σίγουρος γι’ αυτό, γιατί είμαστε χρόνια φίλοι” και καλεί “όλα τα μέλη και τους φίλους της παράταξης, όλους αυτούς που συμμετείχαν σε αυτή την πολύ όμορφη διαδικασία” να λάβουν μέρος στον αγώνα για “να μπορέσουμε να ανασυγκροτήσουμε τη Δημοκρατική Παράταξη, την οποία έχει ανάγκη ο τόπος. Όλοι μαζί”.
Είναι πλέον απόλυτα πεπεισμένος ότι “θα έρθει ένα καλύτερο αύριο. Θα υπάρξει ανατροπή των σημερινών πολιτικών συσχετισμών. Έχει ανακατευτεί πολύ η τράπουλα. Τα δεδομένα θα αλλάξουν. Θα το δείτε”.
