Η αλλοτρίωση της γενιάς του Πολυτεχνείου…

Αναμφίβολα υπήρξαν θετικά την περίοδο της μεταπολίτευσης λ.χ. εδραίωση κοινοβουλευτικού (δημοκρατικού) πολιτεύματος, δυστυχώς, όμως, μόνο «ποσοτικά», δηλαδή, με μεγάλο έλλειμμα στην «ποιοτική δημοκρατία»… Η ένταξη της χώρας στους ευρωπαϊκούς θεσμούς και στο ευρύτερο ευρωπαϊκό οικονομικό γίγνεσθαι (λ.χ. ΟΝΕ) είναι από τα θετικά αυτής της περιόδου.
Με μια πάλι μεγάλη διαφορά. Τους λαθεμένους χειρισμούς (διαχείριση) των δυνατοτήτων ανάπτυξης και των «οριζόντων» που ανοίγονταν για τη χώρα μας. Σε πάρα πολλές περιπτώσεις αυτές χάθηκαν στα γρανάζια της γραφειοκρατίας, της διαπλοκής, του κομματικοδίαιτου (κρατικοδίαιτου) συνδικαλισμού, της αδιαφάνειας, της ανυπαρξίας εθνικού προγραμματισμού και σχεδίου σχετικά με την παραγωγική δομή (παραγωγικό μοντέλο) ανάπτυξης της χώρας (βλ. συνεταιρισμοί-επιδοτήσεις, δημόσια έργα, προμήθειες, τοπική αυτοδιοίκηση, νοσοκομεία, διαχείριση ευρωπαϊκών πόρων σε ΑΕΙ-ΤΕΙ κ.α.).
Όμως, μιας και στη ζωή μετράει το αποτέλεσμα ή κυρίως αυτό τελικά, η άσκηση της πολιτικής στην περίοδο της μεταπολίτευσης οδήγησε τη χώρα στη σημερινή πολυεπίπεδη κρίση. Μια κρίση του πολιτικού συστήματος, κρίση οικονομική, θεσμική, κοινωνική, αξιακή και στο σύνολό της κρίση πολιτισμική…
Οι ευθύνες για τη σημερινή κατάσταση ανήκουν όχι μόνο στα κόμματα εκείνα που διαχειρίστηκαν την εξουσία (κυβέρνησαν) αλλά και στα κόμματα της Αριστεράς.
Η Αριστερά δεν είναι άμοιρη ευθυνών, αν και δεν έχει κυβερνήσει τη χώρα από τη θέση -και ισχύ- μιας κοινοβουλευτικής πλειοψηφίας.
Όμως, σε πάρα πολλούς τομείς η πολιτική-συνδικαλιστική δράση της κυριαρχούσε. Ο χώρος των ΑΕΙ-ΤΕΙ είναι ένα από τα πιο χαρακτηριστικά παραδείγματα.
Τόσο στο καθηγητικό κατεστημένο όσο και στη λειτουργία των ανωτάτων ιδρυμάτων (λ.χ. νόμος «πλαίσιο», άσυλο κ.α.) η κυριαρχία της Αριστεράς οδήγησε εν πολλοίς στα σημερινά αδιέξοδα της ανώτατης εκπαίδευσης, πάντα με ένα μανδύα «προοδευτικότητας» μετατρέποντας τα πανεπιστήμια κυριολεκτικά σε ένα «ξέφραγο αμπέλι» και το άσυλο ιδεών και ελεύθερης έκφρασης σε άσυλο κάλυψης παράνομων πράξεων (κυρίως) από άτομα εκτός πανεπιστημιακής κοινότητας.
Στο χώρο του συνδικαλισμού τα πράγματα εξελίχθηκαν -στα χρόνια της μεταπολίτευσης- εξίσου αρνητικά.
Η Αριστερά με τη στάση της ακύρωνε κάθε φορά ακόμα και τα μικρά εκείνα βήματα οικονομικής ανάπτυξης (λ.χ. αποκρατικοποιήσεις), ενώ την ίδια περίοδο πρωτοκλασάτα στελέχη της μετέχουν σε κορυφαία ευρωπαϊκά όργανα (λ.χ. Μαρία Δαμανάκη) αν και στο βάθος (ιδεολογικά) είναι αβέβαιη η ιδεολογικοπολιτική τους συμφωνία (ταύτιση) με πολιτικές που προωθούνται από την Ε.Ε.
Στελέχη της Αριστεράς αλλάζουν κάθε τόσο «κομματική στέγη» και υποστηρίζουν πολιτικές πολλές φορές αντιφατικές.
Αλλά και πλήθος αγωνιστών εκείνης της περιόδου στο πέρασμα των χρόνων «αλλοτριώθηκαν» συμμετέχοντας στην νομή (και άσκηση) της εξουσίας με αποτέλεσμα να εγκαταλείψουν αρχές, απόψεις, ιδέες και να γευτούν την «ηδονή» της άσκησης-διαχείρισης της εξουσίας μέσω αξιωμάτων. Θεωρήθηκε, λοιπόν, η στάση αυτή ως «ιδεολογική-πολιτική» αθέτηση ενός παρελθόντος τιμητικού για τους ίδιους και τη χώρα. Έχασαν έτσι τόσο το δυναμισμό και αυθορμητισμό τους όσο και την «επαναστατική» τους ορμή και εντάχθηκαν αρκετά γρήγορα στον «κομματισμό», «κρατισμό» και στην καθαρά διαχειριστική λογική ενός «νέου» πολιτικού συστήματος, του οποίου σε μεγάλο βαθμό υπήρξαν «υπηρέτες». Το ίδιο, βέβαια, πολιτικό σύστημα βρήκε αρκετές φορές ένα «αριστερό άλλοθι»…
Τώρα, που όλο αυτό το οικοδόμημα της μεταπολιτευτικής ελληνικής δημοκρατίας «τρίζει» είναι καιρός να κάνουν όλοι όσοι πολιτικά – οικονομικά – θεσμικά το υπηρέτησαν τη δική τους αυτοκριτική…
Με τον ένα ή τον άλλο τρόπο ευθύνες έχουν όλοι όσοι άσκησαν εξουσία σε όλα τα επίπεδα, όσοι υπηρέτησαν θεσμούς, γιατί με τη στάση τους και την πρακτική τους έχουν συμβάλλει σε μεγάλο βαθμό στη σημερινή ελληνική πραγματικότητα.
Πολιτικό σύστημα συνολικά και κοινωνία θα πρέπει να κάνουν την αυτοκριτική τους με αυτογνωσία και διάθεση ριζικών αλλαγών, προκειμένου η χώρα να σταθεί στα πόδια της…
Κανείς δεν μένει στο «απυρόβλητο» και κανείς δεν περισσεύει…
Η συζήτηση αυτή άργησε να ανοίξει. Χωρίς ταμπού, ιδεοληψίες και ανασφάλειες είναι καιρός να δούμε κατάματα τόσο το φαύλο χθες όσο και το αύριο αυτού του τόπου…
E-mail: pgiannoulakis@yahoo.gr