Η ανάπτυξη κόντρα στην κρίση

Όταν η Ελλάδα, λόγω της καταστροφικής διακυβέρνησης Καραμανλή, βρέθηκε το 2009 στο χείλος της χρεοκοπίας, η κυβέρνηση Γ. Παπανδρέου -προκειμένου να μην υποστεί η χώρα και ο λαός μια πραγματική καταστροφή- ζήτησε βοήθεια από την Ε.Ε. και ΔΝΤ. Έτσι υπογράφτηκε ένα μνημόνιο δανεισμού. Η κυβέρνηση δεν μπόρεσε να διαπραγματευθεί ένα «ελληνικό» σχέδιο μνημονίου, αφενός λόγω ανικανότητας των αρμόδιων υπουργών, αλλά κυρίως γιατί υπήρξε τελείως απομονωμένη από όλα τα πολιτικά κόμματα, από τις κοινωνικές ενώσεις και συνδικάτα, καθώς και από τη μεγάλη πλειοψηφία του έντυπου και ηλεκτρονικού τύπου. Τα μνημόνια λόγω αφενός της ατολμίας και της ταξικής στάσης των ελληνικών κυβερνήσεων και αφετέρου λόγω της λάθος σχεδίασης από την Τρόικα, οδηγούν στην όλο και μεγαλύτερη ύφεση της ελληνικής οικονομίας, στο να μην επιτυγχάνονται οι στόχοι του προγράμματος και στην εξαθλίωση των μικρομεσαίων τάξεων του ελληνικού λαού.
Ας δούμε πρώτα τις αστοχίες και τα λάθη των ελληνικών κυβερνήσεων.
1. Οι κυβερνήσεις Παπανδρέου και Σαμαρά δεν είχαν πρόγραμμα ανάπτυξης της οικονομίας και δεν είχαν να προτείνουν εναλλακτικές προτάσεις στις απόψεις της Τρόικας.
2. Οι κυβερνήσεις Παπανδρέου ξεκίνησαν μια προσπάθεια εκσυγχρονισμού και ουσιωδών μεταρρυθμίσεων. Πολλές σημαντικές μεταρρυθμίσεις ευοδώθηκαν, οι περισσότερες όμως δεν προχώρησαν λόγω της αντίθεσης των συντεχνιών, των κομμάτων ΝΔ, ΣΥΡΙΖΑ, ΚΚΕ και ΔΗΜΑΡ, αλλά και «αντιστασιακών» υπουργών των κυβερνήσεων του ΠΑΣΟΚ. Η κυβέρνηση Σαμαρά έθεσε σε δεύτερη μοίρα τις μεταρρυθμίσεις, οι οποίες προωθούνται μόνον από ελάχιστους υπουργούς της κυβέρνησης κατ’ απαίτηση της Τρόικας.
3. Ενώ οι κυβερνήσεις Παπανδρέου και Σαμαρά ήταν και είναι ανυποχώρητες, στο να αφαιμάζουν μικρομεσαίους, ήταν και είναι πολύ υποχωρητικές στο να συλληφθεί η φοροδιαφυγή και να πληρώσουν οι φοροφυγάδες και οι κάτοχοι «μαύρου» χρήματος. Απόδειξη: ο χειρισμός της λίστας Λαγκάρντ, ο χειρισμός της λίστας των 54.000, που έβγαλαν μεγάλα ποσά στις τράπεζες του Εξωτερικού μετά το 2009.
4. Ενώ οι κυβερνήσεις Παπανδρέου και Σαμαρά είχαν χαρακτηριστική ευκολία στο να κόβουν μισθούς και συντάξεις, αντίθετα οι ίδιες κυβερνήσεις θέτουν ως «κόκκινη γραμμή» την απόλυση των 300.000 υπεράριθμων δημοσίων υπαλλήλων. (Οι κυβερνήσεις Παπανδρέου έδιωξαν τουλάχιστον τους STAGE υπαλλήλους).
Ας δούμε τώρα τις αστοχίες και τα λάθη της Τρόικας που υπάρχουν στα μνημόνια. Οι σχεδιασμοί της Τρόικας ήταν εξ αρχής λάθος. Τα προγράμματα δεν έβγαιναν. Και αυτό γιατί αδιαφόρησαν για τον βαρύτατα υφεσιακό χαρακτήρα των μέτρων λιτότητας που επέβαλαν. Από πλευράς ΔΝΤ το λάθος ήταν δογματικού χαρακτήρα, διότι προσπάθησε να εφαρμόσει σε μια χώρα της Ε.Ε. και μάλιστα της Ευρωζώνης, ό,τι εφάρμοζε σε τριτοκοσμικές χώρες της Λατινικής Αμερικής, της Αφρικής και της Ασίας. Από πλευράς Ε.Ε. (λέγε με: Γερμανία) το λάθος δεν ήταν λάθος, αλλά συνειδητή τιμωρητική επιλογή κατά των «τεμπέληδων» και «ρέμπελων» Ελλήνων. Αποτέλεσμα αυτών των λαθών και «λαθών» ήταν: 1) Να αναγκαστεί στην πορεία η Ε.Ε. να μειώσει σημαντικά το αρχικό επιτόκιο δανεισμού. 2) Να γίνει κούρεμα 105 δισ. από το κρατικό χρέος (εκ των οποίων όμως τα 40 δισ. τα έχασαν ελληνικές τράπεζες και ταμεία). 3) Να βγαίνουν δημόσια υψηλά ιστάμενοι του ΔΝΤ στη Νέα Υόρκη και να ομολογούν το λάθος τους και 4) Το ΔΝΤ να ζητάει από την ΕΕ να κάνει νέο κούρεμα των νέων δανείων, γιατί άλλως το πρόγραμμα δεν βγαίνει.
Συνοψίζοντας, τα μεγάλα λάθη των μνημονίων όπως εφαρμόστηκαν είναι: 1) Η μεγάλη περικοπή μισθών και συντάξεων. 2) Η μεγάλη αύξηση φόρων και ΦΠΑ (που τις πληρώνουν μόνο οι νομοταγείς φοροδότες. 3) Η μη προώθηση των μεταρρυθμίσεων και αλλαγών που έχει ανάγκη η χώρα. 4) Η διατήρηση 300.000 υπεράριθμων δημοσίων υπαλλήλων. 5) Η ανυπαρξία πολιτικής για σύλληψη της φοροδιαφυγής και 6) Η συνεχής μείωση των εργασιακών δικαιωμάτων. Αποτελέσματα: Απόλυτο στέγνωμα της αγοράς και η κοινωνία να βρίσκεται ένα βήμα πριν την έκρηξη.
Επομένως και οι δύο πλευρές (Ελλάδα και Τρόικα) πρέπει να αλλάξουν τρόπο αντιμετώπισης του ελληνικού προβλήματος.
Από ελληνικής πλευράς: 1) Όχι άλλη περικοπή μισθών και συντάξεων για εισοδήματα κάτω των 25.000 ευρώ ετησίως. 2) Μείωση των φόρων για εισοδήματα κάτω των 25.000 ευρώ και μείωση του ΦΠΑ. 3) Προώθηση -άμεση- όλων των μεταρρυθμίσεων και αλλαγών που έχει ανάγκη η χώρα. 4) Αξιολόγηση των ΔΥ, μηχανογράφηση του Δημοσίου, ώστε το 2020 να έχουμε (μαζί με τις συνταξιοδοτήσεις) 300.000 λιγότερους ΔΥ. 5) Πολιτική σύλληψης της φοροδιαφυγής. 6) Εθνικό σχέδιο ανάπτυξης της χώρας.
Από πλευράς Τρόικας, κυρίως Ε.Ε.: Να δώσει χρήματα για επενδύσεις κυρίως να δώσει τα χρήματα των αδιάθετων κεφαλαίων του ΕΣΠΑ και των Ταμείων Συνοχής που λήγουν (και χάνονται μετά) το 2013 με έκτακτες διαδικασίες, όπως αρμόζει για την αντιμετώπιση των καταστροφικών συνθηκών της Ελλάδας. Αυτό είναι μια λύση. Θα πρέπει όμως η ελληνική κυβέρνηση να το απαιτήσει.