Πέρασαν ήδη 18 ολόκληρα χρόνια και το φετινό τουρνουά μπιτς βόλεϊ «Κουρούμπελο» πέτυχε, το δίχως άλλο, τη μεγαλύτερη αναγνώριση σε αθλητικό επίπεδο αυτού του καλοκαιριού. Το πιο γνωστό τουρνουά του Ρεθύμνου ανέδειξε πρωταθλητή τον «Μπακαλόγατο», όμως στις μνήμες όλων, μένει το γεγονός ότι η συγκεκριμένη διοργάνωση έδωσε το βήμα στους λάτρεις του μπιτς βόλεϊ (αθλητών και μη) να περάσουν ώρες ξεγνοιασιάς στην πανέμορφη παραλία του Νομού μας και φυσικά να προετοιμάσουν το έδαφος για το βόλεϊ σάλας.
Το επίπεδο έχει ανέβει κατακόρυφα και χρόνο με το χρόνο, οι ομάδες/μαγαζιά/εταιρείες της πόλης, καταστρώνουν τα πλάνα τους σα να επρόκειτο για επαγγελματικά σωματεία όπου δημιουργούν τις καταστάσεις για να είναι εκείνες που θα χαμογελάσουν καλύτερα στο τέλος.
Ο Στέλιος Κουνδουράκης που αναλαμβάνει κάθε χρόνο να στήσει αυτό το μικρό αθλητικό πάρτι, βλέπει να παίρνει ολοένα και μεγαλύτερη προβολή. Επίσης διακρίνει όλους εκείνους που συμμετείχαν να μην βλέπουν την ώρα να περνάει για να ξαναπάρουν μέρος.
Ο ίδιος μίλησε στα «Ρ.Ν.» και μας ανέλυσε το ιστορικό της διοργάνωσης, καθώς και πολλά από αυτά που αναμένεται να αλλάξουν στα επόμενα τουρνουά των επόμενων ετών…
«Τσεκάροντας» το όνομα της διοργάνωσης, αφενός σε παραπέμπει σε κάτι πολύ ανάλαφρο, αφετέρου με τα χρόνια η πίεση στην άμμο μπροστά στο φιλέ, ανεβαίνει κατακόρυφα ανάμεσα στις ομάδες…
– Πώς ξεκίνησε η ιδέα για το τουρνουά;
«Καταρχήν σας ευχαριστώ που μου δίνετε την ευκαιρία να πω δυο-τρία πράγματα για έναν θεσμό που και φέτος απασχόλησε 18 ομάδες (μαγαζιά του τόπου) και 144 αθλητές. Είναι σημαντικά νούμερα και πρέπει να σεβόμαστε τον χρόνο και τον κόπο κάποιων ανθρώπων. Ο θεσμός ξεκίνησε το 1998, έτσι για πλάκα… Όπως ακριβώς σας το λέω. Ήμασταν παρέες του Ρεθύμνου που δουλεύαμε όλοι κυρίως τα βράδια. Σε μια τέτοια πόλη το βόλεϊ αποτελεί βασικό άθλημα του καλοκαιρού. Με το άθλημα είχαμε μια ιδιαίτερη σχέση. Ένα μεσημέρι παίξαμε μπιτς βόλεϊ, τέσσερις εναντίον τεσσάρων με στοίχημα τα βραδινά μας ποτά. Κάποια ομάδα κέρδισε, το βράδυ διασκεδάσαμε στο μαγαζί των χαμένων και την επόμενη μέρα, επαναλήφθηκε. Αυτό ήταν. Η ιδέα ήρθε αυτόματα.
Το καλοκαίρι του 1998, πραγματοποιήθηκε το 1ο τουρνουά «Κουρούμπελο» με νικητή το Café Café και φιναλίστ το Cozi/Irini (μία συγχώνευση δύο μαγαζιών). «Νονά» της ονομασίας του τουρνουά ήταν, η Μαρία Ασπρομάτη (ήταν ιδιοκτήτης του café Βασιλικό τότε) που συμμετείχε στην 1η και τη 2η διοργάνωση».
-Ποιοι αθλητές ή ομάδες έχουν ξεχωρίσει μέσα στο πέρασμα των χρόνων;
«Δεν θα μπορούσαμε, ειδικά εμείς οι «παλιοί», να μην θυμηθούμε την απόλυτη κυριαρχία του Cozi café του Γιώργου Λυρώνη. Κι αν δεν υπήρχε το Haagen Dazs café, μπορεί να συνέχιζαν εκεί αυτοί οι οποίοι ευθύνονται για τις τέσσερις κατακτήσεις που έχει σηκώσει το Cozi café (2000, 2005, 2007, 2008). Είναι επίσης, σε προσωπικό επίπεδο, ο Γιώργος Λαδάκης ο οποίος έχει έξι κύπελλα στο ενεργητικό του αλλά και ο Νεκτάριος Νικάκης με τον Μιχάλη Χαχαγιόπουλο από πέντε έκαστος. Είναι οι αθλητές που έχουν «σπάσει» τα κοντέρ του θεσμού όσον αφορά τις κατακτήσεις. Ο Γιώργος Λαδάκης επίσης έχει το απίστευτο ρεκόρ των 6 (έξι) κατακτήσεων με τέσσερις διαφορετικές ομάδες (Cozi δύο φορές, με Τηγανιές μία, με Haagen Dazs δύο φορές και μία με τις «Φράουλες»). Είναι απλά απίστευτο και σίγουρα θα περάσουν χρόνια να το ξαναδούμε. Ένας σημαντικός λόγος είναι ότι ο Λαδάκης συνεχίζει και ίσως «ανοίξει» ακόμη περισσότερο το ρεκόρ μόνος του».
–Ποιές ήταν οι μεγαλύτερες αλλαγές που έγιναν μέσα σε αυτά τα 18 χρόνια και το έκαναν να κρατήσει τόσο;
«Βασικά οι αλλαγές δεν ήταν πολλές, αλλά ουσιαστικές. Για παράδειγμα, το 1998 ξεκίνησε με τη συμμετοχή στους αγώνες μόνο του προσωπικού των μαγαζιών (μπάρμεν, σερβιτόροι, ιδιοκτήτες). Δεν μπορούσε να παίξει κανείς άλλος εκτός από όλους αυτούς οι οποίοι δούλευαν στα μαγαζιά που συμμετείχαν. Με την πάροδο του χρόνου αυτό σταμάτησε να συμβαίνει με αποτέλεσμα να μην αγωνίζονται απαραίτητα εκείνοι που δουλεύουν στα μαγαζιά που συμμετέχουν σήμερα. Βέβαια με αυτό τον τρόπο, μπόρεσαν να παίξουν και αθλητές που ανέβασαν το επίπεδο και τη διοργάνωση. Σίγουρα μόνο κερδισμένοι βγήκαμε από αυτό. Κάποια στιγμή, το 2010, το αλλάξαμε σε τουρνουά δύο ταχυτήτων λόγω της μεγάλης διαφοράς δυναμικότητας των ομάδων. Ήταν το Classico και το Super, μια ιδέα που κράτησε 4 χρόνια αλλά αργότερα επιστρέψαμε σε ένα τουρνουά, αφού οι παίκτες που συμμετείχαν σε κάθε ομάδα είχαν μικρές διαφορές».
–Πόσο δύσκολο είναι να βρίσκεσαι επί 18 συναπτά έτη στην παραλία διοργανώνοντας μια τέτοια εκδήλωση…;
«Αν ψάχνεις απάντηση δεν ξέρω, ούτε εγώ ο ίδιος δεν μπορώ να το πιστέψω ότι πέρασαν 18 χρόνια από την πρώτη φορά που διοργανώσαμε το «Κουρούμπελο». Άλλο κομμάτι είναι το δύσκολο…. Δεν είναι μόνο ότι πρέπει να είμαι εκεί κάθε καλοκαίρι, αλλά το να κάνω τον διαιτητή! Αυτό, αν βοηθήσουν όλοι μπορεί να αλλάξει. Είναι θέμα νοοτροπίας για να μην υπάρξουν παρεξηγήσεις. Ξέρεις κάποιες φορές χρειάστηκε να μην είμαι στο γήπεδο για κάποιο ματς και υπήρξαν εν μέρει παράπονα για τη διαιτησία. Υπάρχει ένας αλληλοσεβασμός μεταξύ μας. Επειδή οι κανονισμοί διαφέρουν από τους κανονικούς, φροντίζω να δίνω τις εξηγήσεις που πρέπει για να αποφεύγονται οι παρεξηγήσεις.
Με άλλον στη διαιτησία αλλάζει λίγο ο κόσμος… Να πω την αλήθεια, η διαιτησία είναι κάτι που μου αρέσει οπότε το ευχαριστιέμαι κιόλας, δεν παραπονιέμαι».
–Ποιο είναι το μυστικό της επιτυχίας του τουρνουά προκειμένου να έχει μακρά διάρκεια;
«Αυτή ήταν η απορία μου -μη σας πω το άγχος μου κάθε χρόνο- αν θα συνεχιστεί και τι πρέπει να κάνουμε για να δελεάσουμε τον κόσμο. Τελικά δεν χρειάστηκαν και πολλά πράγματα να κάνουμε. Κατά έναν περίεργο τρόπο, ο κόσμος από μόνος του ενδιαφέρεται κάθε χρόνο, ρωτάει, ψάχνεται και ετοιμάζεται σιγά-σιγά κάνοντας μεταγραφές και κατεβαίνοντας στην παραλία για προπονήσεις.
Η ανανέωση είναι απίστευτη κάθε χρόνο, κάτι που μας εκπλήσσει και μαζί με τις παλιές ομάδες πάντα βρίσκεται το απαιτούμενο νούμερο ομάδων για να πραγματοποιηθεί το «Κουρούμπελο». Τελικά αυτό που κάνουμε εμείς είναι να προετοιμάσουμε τον χώρο, να οργανώσουμε τη βραδιά της κλήρωσης, αργότερα τις αγωνιστικές, να πάνε όλα καλά στη φάση των ομίλων και μία ακόμη καλύτερη οργάνωση κατά την τέλεση των τελικών. Αν μη τί άλλο, τα τελευταία χρόνια δεν είμαι μόνος μου σε σημαντικές μέρες του «Κουρούμπελου» όπως είναι αυτές των τελικών.
Παλαιότερα, όταν άρχιζαν να γίνονται πιο επαγγελματικά όλα, από το 2007 και μετά, είχα τη βοήθεια του Haagen Dazs café και των Γιώργου Ξενίδη και Βαγγέλη Μπικάκη, μετά που μεταφερθήκαμε στο λιμάνι για τέσσερα χρόνια του Μανώλη Αναγνωστάκη (πρόεδρου του τότε Δ.Α.Ο.Ρ.) επίσης του δίδυμου Ξενίδη / Μπικάκη ξανά αφού επιστρέψαμε κάτω από το Haagen Dazs και τα τελευταία δύο χρόνια του Κώστα Λεντζάκη από το Olympic pool bar & plaz. Ο Στέλιος Σαμψών στα μικρόφωνα επίσης έδινε (δεν το είχαμε φέτος) άλλο ύφος και διασκέδαση στους τελικούς και ο Κώστας Κουκούλης αφιλοκερδώς που μετέφερε όλο τον ηχητικό εξοπλισμό του ανεβάζοντας την ποιότητα. Επίσης επενδύσαμε και στη μουσική του τόπου με τους Αφούς Μαρκαντώνη και τους Αφους Σπυριδάκη, με ζωντανές εμφανίσεις των συγκροτημάτων τους στην παραλία. Ήταν κάτι που άρεσε πολύ τελικά, καθώς θέλαμε να δώσουμε πιο γιορτινό χαρακτήρα στη μέρα».
–Μέχρι πότε θα έχουμε «Κουρούμπελο». Υπάρχει κούραση, έχει χαθεί το ανάλαφρο της πρώτης σκέψης;
«Απάντηση δεν υπάρχει. Στα 15 χρόνια, το 2012, έλεγα καλά ήταν ως εδώ. Μόλις το ανάφερα στην παραλία γελούσαν όλοι, και με το δίκιο τους. Τώρα μετά από 18 συνεχόμενα χρόνια λέω να κλείσει ο κύκλος του «Κουρούμπελου» στα 20 χρόνια με μία πραγματική γιορτή. Ας είμαστε καλά μέχρι το καλοκαίρι του 2017 και θα τα πούμε τότε, ό,τι κι αν σου πω τώρα δεν ξέρω. Είναι μια ερώτηση που, πραγματικά, απάντηση δεν έχει. Ελπίζω και εύχομαι -και κράτησε αυτό- η διοργάνωση να μην σταματήσει ποτέ. Ίσως μετά από τα 20 πρώτα χρόνια να το συνεχίσει άλλος, ίσως να είμαι εγώ ακόμα αλλά, σίγουρα, όσο εύκολα μπορεί να συνεχιστεί άλλο τόσο εύκολα μπορεί να σταματήσει το 2017 στο «20ο Κουρούμπελο».
–Οι μνήμες από το πρόσφατο «Κουρούμπελο» είναι νωπές. Πιστεύεις ότι χρειάζονται ακόμη κάποιες αλλαγές που θα προσέδιδαν νέο ενδιαφέρον στο ερχόμενο τουρνουά;
«Αυτό που έχει απομείνει είναι να βρεθεί ένας τρόπος να χωρίζονται οι καλές ομάδες σωστά στην κλήρωση και να μην «πέφτουν» όλες μαζί σε έναν όμιλο, με αποτέλεσμα να έχουμε μεγάλες διαφορές στα ματς της φάσης των ομίλων. Γιατί μετά χαλάνε, όπου και φέτος συνέβη οι αντιστοιχίες στα νοκ-άουτ, να βγάζουν τα φαβορί εύκολα και γρήγορα εκτός τροχιάς τίτλου.
Ένας τρόπος είναι, και μάλλον θα γίνει από του χρόνου, να χωριστούν για πρώτη φορά στην ιστορία του θεσμού οι ομάδες σε τέσσερις ή πέντε ομίλους των τεσσάρων ομάδων. Θα υπάρξουν φυσικά βάσει των συμμετοχών των αθλητών σε κάθε ομάδα γκρουπ δυναμικότητας και αυτό θα βοηθήσει να μην πέσουν όλοι οι καλοί μαζί. Επίσης θα έχουμε μεγαλύτερο ανταγωνισμό, περισσότερες και ίσες πιθανότητες και για τις τέσσερις ομάδες κάθε ομίλου για πρόκριση και λιγότερα παιχνίδια, αλλά πολύ πιο ουσιώδη και με μεγάλη σημασία. Πολλά παιχνίδια στον όμιλο 9 ομάδων, δεν είχαν μεγάλο ενδιαφέρον και έγιναν απλά για να γίνουν. Αυτή νομίζω θα είναι και η μεγαλύτερη αλλαγή του χρόνου. Στο θέμα παικτών θα παραμείνει η δήλωση συμμετοχής των «8» από κάθε ομάδα και θα αποδεσμευτεί η αυστηρότητα του ενός δελτίου. Οι ομάδες θα είναι ελεύθερες να πάρουν όποιους θέλουν με δελτίο ή χωρίς, και τέλος, θα επιστρέψει ο κανονισμός του δικαιώματος μίας μεταγραφής κατά τη διάρκεια των αγώνων.
Εύχομαι υγεία σε όλους και τους περιμένουμε το επόμενο καλοκαίρι, προκειμένου να αναδειχθεί ο νέος πρωταθλητής στην άμμο του Ρεθύμνου. Η χαρά είναι μεγάλη, κρατάει για έναν ολόκληρο χρόνο να ξέρετε και το γνωρίζουν καλά αυτοί που το έχουν γευθεί».
