Η ανεπάρκεια των πολιτικών κομμάτων

1. Η Ν.Δ. Φυσικά και υπάρχουν σοβαροί άνθρωποι στη Ν.Δ. Απλώς είναι λίγοι, εκτός εξουσίας και με τη σημερινή ηγεσία της Ν.Δ. δεν έχουν πολλές πιθανότητες να γίνουν υπουργοί. Αν σκεφτούμε ότι οι σχετικώς επιτυχημένοι είναι οι Υπουργοί: Δημόσιας Τάξης, Τουρισμού και Γεωργίας (από το ΠΑΣΟΚ αυτός), μπορούμε να φανταστούμε το ύψος της προσφοράς των υπολοίπων Υπουργών της Ν.Δ.. Ο μόνος Υπουργός που πράττει κάτι σημαντικό (θετικό ή αρνητικό) είναι ο πρωθυπουργεύων Στουρνάρας (εξωκοινοβουλευτικός και εκτός Ν.Δ.). Ο κ. Σαμαράς περιορίζεται στο ρόλο του εκφωνητή των σκέψεων του κ. Χρ. Λαζαρίδη περί του «ελληνικού DNA» και των «ελληνικών γονιδίων». Βέβαια ο κ. Σαμαράς θέλει να ξεπεράσει κάθε προηγούμενο πρωθυπουργό φτιάχνοντας το πολυπληθέστερο υπουργικό σχήμα (παρά τις προεκλογικές δεσμεύσεις για μικρό και ευέλικτο Υπ. Συμβούλιο), νομοθετώντας επιπλέον έξι θέσεις Αναπληρωτών Υπουργών και ενός Υφυπουργού. Μάλιστα έφτασε στο σημείο να θεσμοθετήσει θέση Αναπληρωτή Υπουργό Μακεδονίας-Θράκης, όταν όλοι γνωρίζουμε ότι το Υπουργείο αυτό, ως μην έχον καμία ουσιαστική αρμοδιότητα, δεν έχει και λόγο ύπαρξης… Ταυτόχρονα σκέφτεται να ιδρύσει μερικά νέα Υπουργεία, διασπώντας κάποια υπάρχοντα.
2. Το ΠΑΣΟΚ. Το κόμμα του κ. Βενιζέλου έχει κρίση στρατηγικής. Αντί να είναι το κόμμα των μεταρρυθμίσεων (που και τη χώρα θα τραβήξουν μπροστά και θα δικαιώνει και την προηγούμενη κυβερνητική του πολιτική), αναλώνεται στο να κατηγορεί την προηγούμενη κομματική ηγεσία και να «διώχνει» όλα (σχεδόν) τα κοινοβουλευτικά και πρώην κυβερνητικά στελέχη του που έχουν λόγο, ιδέες και που έχουν να επιδείξουν έργο. Ο κ. Βενιζέλος ζητάει περισσότερη συμμετοχή του ΠΑΣΟΚ στην κυβέρνηση, χωρίς όμως να κάνει την αυτοκριτική του, γιατί δεν την επιζήτησε τον Ιούνιο του 2012, όταν συμφώνησε στο σημερινό κυβερνητικό έκτρωμα (δες σχετικά άρθρα μου της 28-29/6/2012 και 12-13/7/2012). Χωρίς αυτοκριτική όμως δεν γίνεται πιστευτός από τους ψηφοφόρους. Έτσι προχωρά χωρίς πολιτική, χωρίς πρόγραμμα, χωρίς στρατηγική, χωρίς στελέχη, ενώ μέσα στη Βουλή το κόμμα εμφανίζεται με δύο ή τρεις διαφορετικές γραμμές στα θέματα αιχμής.
3. Η ΔΗΜΑΡ. Πρέπει να της αναγνωρίσουμε ότι τον Ιούνιο έκανε μια πράξη θάρρους και αυτοθυσίας μπαίνοντας στην τρικομματική κυβέρνηση (κάτι που έπρεπε όμως να κάνει από το Μάιο). Παρόλα αυτά, κατατρίβεται σε μάχες ανούσιες και φέρεται στην κοινή γνώμη ως το κόμμα που δεν θέλει καμιά μεταρρύθμιση. Έτσι στην προηγούμενη διαπραγμάτευση με την Τρόικα (τέλους του 2012), ενώ δεν ενδιαφέρθηκε για τη «σφαγή» των αποδοχών των συνταξιούχων, έδωσε μάχη υπέρ πάντων για να πάρουν μεγαλύτερη αποζημίωση (εφάπαξ) οι διευθυντές και τα μεγαλοστελέχη των Τραπεζών. Στην πρόσφατη διαπραγμάτευση φάνηκε ως υποστηριχτής του πολυανθρώπου Δημοσίου και ως προστάτης των «επιόρκων». Φυσικά δεν ήταν αυτή η πρόθεσή της, αλλά αυτό πέρασε στην κοινή γνώμη. Τέλος ήρθε η σφοδρή διαμάχη των υπουργών που προτάθηκαν από τη ΔΗΜΑΡ Ρουπακιώτη και Μανιτάκη που έβλαψε την εικόνα της ΔΗΜΑΡ.
Ας έρθουμε τώρα στα κόμματα της αντιπολίτευσης.
4. Ο ΣΥΡΙΖΑ. Συνήθως όταν τα κυβερνητικά κόμματα τα πηγαίνουν άσχημα, στις δημοσκοπήσεις αναδύεται ένα κόμμα, το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης, που βγαίνει πρώτο με διαφορά και δείχνει ότι θα είναι η αυριανή κυβέρνηση. Και όμως τα δύο πρώτα κόμματα (Ν.Δ.-ΣΥΡΙΖΑ) στις δημοσκοπήσεις (χωρίς «αναγωγή» των αναποφάσιστων) εμφανίζονται πλάι-πλάι, με ποσοστά κάτω του 20% έκαστον, ενώ «πρώτο κόμμα» εμφανίζονται οι αναποφάσιστοι. Είναι φυσικό βέβαια να συμβαίνει αυτό, παρόλη την κυβερνητική αποτυχία αφού ο λαός βλέπει: α) τη συνεχή παλινωδία της ηγετικής ομάδας του ΣΥΡΙΖΑ στα θέματα: ευρώ, μνημόνιο, Ε.Ε., δανειστές, β) την καθημερινή σύγκρουση μεταξύ της ηγεσίας και των συνιστωσών του ΣΥΡΙΖΑ, γ) την αντικατάσταση ενός πειστικού προγράμματος από ένα ασαφές ευχολόγιο που θα θεραπεύσει «πάσαν νόσον…» και δ) ότι το μόνο κόμμα με το οποίο έχει συνεργασία ο ΣΥΡΙΖΑ είναι το κόμμα του κ. Καμμένου.
5. Οι ΑΝΕΛ. Το κόμμα του κ. Καμμένου, παρά τη σημαντική του διάσπαση, εξακολουθεί να είναι: α) εκτός τόπου και χρόνου, β) υπερβολικά εθνικιστικό και ακροδεξιό, γ) χωρίς πρόγραμμα και προτάσεις (οι ύβρεις δεν είναι πρόταση) και δ) συνεργαζόμενο άλλοτε με το αριστερίστικο ΣΥΡΙΖΑ και άλλοτε με τη ναζιστική Χρυσή Αυγή. Παραμένει κόμμα του άκρατου λαϊκισμού και των ψεκασμένων.
6. Η Χρυσή Αυγή. Οι ναζιστές της Χ.Α. εκμεταλλευόμενοι την ανεπάρκεια της κυβέρνησης, τα αδιέξοδα της Αριστεράς, την οικονομική κρίση που δέρνει την Ελλάδα και το λαϊκισμό που κατατρώει τους Έλληνες, ασχημονούν εντός και εκτός Βουλής διασύροντας σε όλο τον κόσμο το όνομα της Ελλάδας. Έχουμε μπλέξει άσχημα με δαύτους. Για την αντιμετώπισή τους έχω αναφερθεί στο άρθρο της προηγούμενης εβδομάδας.
7. Το ΚΚΕ. Όπως έχω ξαναγράψει, το ΚΚΕ είναι το σοβαρότερο κόμμα της ελληνικής Βουλής και το μόνο που έχει συγκεκριμένο πρόγραμμα και συγκεκριμένους στόχους. Μόνο που το πρόγραμμα αυτό και οι στόχοι αυτοί μας οδηγούν στο πολίτευμα της Βόρειας Κορέας. Μπρρ… Αυτό το ρίγος αναγκάζει τους απογοητευμένους ψηφοφόρους από τα υπόλοιπα κόμματα, να μην σκέφτονται καν το ΚΚΕ.
Όπως βλέπουμε, μπορεί τα κόμματα της συγκυβέρνησης να είναι ανεπαρκή έως άθλια, τα κόμματα της αντιπολίτευσης είναι αθλιέστερα και επικίνδυνα. Και τι κάνουμε τότε; Η άποψή μου είναι ότι τα πράγματα είναι πολύ δύσκολα για τη χώρα μας. Τα κόμματα μας οδηγούν στην καταστροφή. Υπάρχει λύση; Υπάρχει μα είναι δύσκολη. Οι ψηφοφόροι μπορούν να επέμβουν και να αναγκάσουν τα κόμματά τους να αλλάξουν. Οι ψηφοφόροι της Ν.Δ. να αναγκάσουν το κόμμα να αρνηθεί το λαϊκισμό, τον εθνικισμό και τον κομματισμό, να στηρίξουν τα μεταρρυθμιστικά και κεντροδεξιά στελέχη, ώστε να γίνει η Ν.Δ. επιτέλους το κόμμα της κεντροδεξιάς. Ο ψηφοφόροι του ΠΑΣΟΚ και της ΔΗΜΑΡ να αναγκάσουν τις ηγεσίες να σχηματίσουν το νέο φορέα της κεντροαριστεράς, που απαρνούμενες τον κομματισμό και τα συμπλέγματά τους, να προχωρήσουν στη μεταρρύθμιση της χώρας, με σχέδιο ανάπτυξης και δημοκρατικές διαδικασίες. Τέλος οι ψηφοφόροι της Αριστεράς να αποποιηθούν το λαϊκισμό, το σταλινισμό, τον αναρχισμό και τη νεφελοκοκκυγία της επανάστασης και να φτιάξουν την Αριστερά της προόδου, των αλλαγών, της εργασίας και της καινοτομίας. Δύσκολο. (Αν βοηθήσει και ο …Μαρξ κάτι μπορεί να γίνει).