Το ΠΑΣΟΚ έγινε και θεσμικά αυτήν την εβδομάδα η αξιωματική αντιπολίτευση της χώρας. Ήταν ουσιαστικά εδώ και μήνες, έφτασε εκεί δημοσκοπικά το τελευταίο τρίμηνο, ανακηρύχθηκε και τυπικά μετά τις ανεξαρτητοποιήσεις των κ. Πούλου και Τζάκρη. Αποτελεί έτσι κι αλλιώς τον μόνο αντίπαλο που «βλέπει» ο Κυριάκος Μητσοτάκης. Κάποια από τα παραπάνω συνέβησαν ερήμην του. Δεν έκανε κάτι το ΠΑΣΟΚ για να εξελιχθεί στη δεύτερη σε αριθμό κοινοβουλευτική ομάδα της ελληνικής βουλής. Ή μάλλον έκανε: μια υποδειγματική εσωκομματική εκλογή προέδρου που ισχυροποίησε την ενότητά του αντί να του προκαλέσει διαλυτικές τάσεις. Δεν ήταν όσο απλό ακούγεται και νομίζω ότι αν κάποιος έλεγε τη βραδιά των ευρωεκλογών ότι πριν φύγει ο Νοέμβριος, το ΠΑΣΟΚ θα είναι αξιωματική αντιπολίτευση, δεν θα τον πίστευε ούτε ο Νίκος Ανδρουλάκης. Είναι όμως. Αξιωματική Αντιπολίτευση. Για πρώτη φορά μετά από την δεκαπενταετία της κρίσης. Κατά τη διάρκεια της οποίας έφτασε στα όρια της διάλυσης. Θυμίζω ότι το ποσοστό του στις εκλογές του Ιανουαρίου του 2015 ήταν 4,68%! Λίγο έλειψε να μην μπει καν στην βουλή. Άντεξε. Αυτό είναι ίσως το κυριότερο χαρακτηριστικό του: η αντοχή. Το ΠΑΣΟΚ, αφού πλήρωσε όλα τα σπασμένα της χρεοκοπίας (πολλά εκ των οποίων του αναλογούσαν, για να είμαστε δίκαιοι), δεν ανέκαμψε πλήρως, δεν εκτοξεύθηκε, σε κανένα σημείο αυτής της διαδρομής σημείωσε κάποια αλματώδη άνοδο. Ό,τι κέρδισε, το κέρδισε με κόπο, χρόνο, προσπάθεια, αλλαγές αρχηγών και ξανά – μανά αντοχή. Αξιοσημείωτη και μακροχρόνια. Πέραν όλων των άλλων, το ΠΑΣΟΚ άντεξε και στην επίθεση του τότε κραταιού ΣΥΡΙΖΑ, ο οποίος δίχως ίχνος δισταγμού επιχείρησε να το κατασπαράξει. Ο ΣΥΡΙΖΑ πλέον καταποντίζεται και μπορεί επάξια να διεκδικήσει τη θέση της χειρότερης αξιωματικής αντιπολίτευσης όλων των εποχών. Οι εκλογές της Κυριακής δεν είναι ορόσημο για να αναπτύξει δυναμική ανάκαμψης, είναι η μοναδική του ελπίδα να μπει φρένο στον κατήφορο.
Τα παραπάνω λίγο απασχολούν τον Νίκο Ανδρουλάκη. Η συζήτηση για τη δημιουργία ενός ενιαίου κεντροαριστερού φορέα έχει ατονήσει εντελώς και αν ποτέ επανέλθει, τούτο θα σημαίνει ότι τα πράγματα δεν πήγαν καθόλου καλά και για το δικό του κόμμα.
Τον Νίκο Ανδρουλάκη πρέπει να τον απασχολεί πώς θα αξιοποιήσει την ευκαιρία που ο ίδιος και οι συγκυρίες δημιούργησαν για το ΠΑΣΟΚ. Το κενό μιας αξιόπιστης εναλλακτικής κυβερνητικής πρότασης παραμένει ανοιχτό. Και το ΠΑΣΟΚ μοιάζει τη δεδομένη ως ο μόνος πολιτικός φορέας με σοβαρές πιθανότητες να το καλύψει. Με πολιτική, θέσεις, προτάσεις, διευρύνσεις και προς το κέντρο και προς τα αριστερά.
Μπορεί να το κάνει; Θεωρητικά, μιας και οι επόμενες κάλπες αργούν, έχει αρκετό χρόνο για να το αποδείξει. Πρακτικά, επειδή στην πολιτική τίποτα δεν πρέπει να θεωρείται δεδομένο, τώρα είναι η στιγμή να ανεβάσει ρυθμούς. Η αντοχή πια δεν αρκεί. Χρειάζεται σπριντ.
Στο σημείο που έχουμε φτάσει, στο σημείο που έχουν φτάσει το ΠΑΣΟΚ και ο ίδιος ο Ανδρουλάκης, η στασιμότητα θα είναι αποτυχία.
