Στην παιδεία δεν φτάνουν τα χιλιάδες προβλήματα που κάθε κυβέρνηση συσσωρεύει χωρίς ποτέ να δίνει λύση, αλλά προσθέτει κι άλλα, για να μην υστερήσει από την προηγούμενη. Το θέμα παιδεία στην Ελλάδα θέλει πάρα πολλή ανάλυση χρόνο και χώρο, κάτι που δεν μπορεί να γίνει στις στήλες μιας εφημερίδας. Η παιδεία ήταν πάντα μια καυτή πατάτα για κάθε κυβέρνηση που, όπως δείχνουν τα αδιάσειστα στοιχεία των τελευταίων δεκαετιών, προσπαθούσε πάντα να βρει τρόπους να τη χειροτερέψει και να την απαξιώσει. Ειδάλλως πως εξηγείται το εκπληκτικό φαινόμενο, μετά τη μεταπολίτευση να έχουν γίνει ένα σωρό μεταρρυθμίσεις ειδικά για την παιδεία, αλλά να έχουν αποτύχει όλες παταγωδώς;
Η ιστορία της απαξίωσης της, κατά την ταπεινή μου άποψη, ξεκίνησε αμέσως μετά την μεταπολίτευση. Τι θέλει ο ελληνικός λαός; Ποιο είναι το όνειρο του; Να σπουδάσει το παιδί του. Να του μάθει γράμματα, να το κάνει γιατρό, δικηγόρο, μηχανικό, αρχιτέκτονα, για να ξεφύγει από τη μιζέρια του χωριού και του αγρότη.
Ε! λοιπόν ας του το δώσουμε! Σιγά-σιγά και μεθοδικά άρχισαν να χαλαρώνουν το εκπαιδευτικό σύστημα από τη βάση ως την κορυφή. Πτυχία δεν θέλουν; Ε! λοιπόν δώστε πτυχία στον λαό! Κάπως έτσι και στα πρότυπα της χούντας που έλεγε το περίφημο σλόγκαν για τον αθλητισμό «κάθε πόλη και στάδιο, κάθε χωριό και γυμναστήριο» φτάσαμε να έχουμε πανεπιστημιακές σχολές σε κάθε πόλη της χώρας και οι υποψήφιοι φοιτητές να εισάγονται στις σχολές με εξευτελιστικούς βαθμούς, όχι απλά κάτω από τη βάση, αλλά κοντά στο μηδέν! Σωστά διαβάσατε! Κάποια χρόνια εισήχθησαν φοιτητές σε σχολές με συνολική βαθμολογία 1,9 – 2,5. Απίθανο, αλλά και πάλι διαβάσατε σωστά! Πανεπιστημιακές σχολές και ΤΕΙ ξεφύτρωναν σαν μανιτάρια στο πουθενά με τους πιο απίθανους τίτλους. ΑΕΙ Ζαμπονοκοφτικής πάνω Ραχούλας και ΤΕΙ κουραμπιέδων στην Κάτω Ραχούλα.. είχαμε φτάσει αν θυμάμαι καλά αισίως στα 762 ΑΕΙ ΚΑΙ ΤΕΙ σε όλη τη χώρα!!! Κανένας όμως δεν μίλαγε, γιατί οι σχολές δημιουργούσαν νέες θέσεις εργασίας και οι κακόμοιροι γονείς είχαν την ψευδαίσθηση και την ευκαιρία να πραγματοποιήσουν το κλασσικό όνειρο τους. Να σπουδάσουν επιτέλους τα παιδιά τους, για να τα δουν να κάνουν στη ζωή τους όσα δεν μπόρεσαν εκείνοι.
Το επόμενο βήμα ήταν το χαλάρωμα στη φοίτηση. Στο πανεπιστήμιο πήγαινε ο φοιτητής όποτε του γούσταρε και αν δεν είχε κάτι άλλο να κάνει. Στη συνέχεια είχαμε τις άπειρες μεταφορές μαθημάτων! Απαγορεύονταν να μείνεις στο ίδιο έτος! Έτσι μπορούσες να πας στο πτυχίο μεταφέροντας όλα τα μαθήματα από τα προηγούμενα έτη σπουδών!!! Είναι αλήθεια ότι φοιτητές μόλις δυο χρόνια από την εφαρμογή του μέτρου, μετέφεραν στο πτυχίο πάνω από 25 – 30 μαθήματα! Πρόσφατα έλεγε καθηγητής πανεπιστημίου, ότι εδώ και χρόνια ουσιαστικά έχουν κατεβάσει, οι περισσότεροι καθηγητές, τη βάση του 5 στο 3, αλλά και πάλι οι φοιτητές δεν μπορούν να περάσουν τα μαθήματα! Το εκπληκτικό είναι ότι πλέον υπάρχουν ειδικευμένα φροντιστήρια και για τους φοιτητές, για να μπορέσουν κάποια στιγμή να πάρουν το πολυπόθητο πτυχίο! Κάτι εντελώς αδιανόητο για πριν από 30-40 χρόνια. Αν πει κάποιος ότι αυτό είναι εξέλιξη μάλλον θα πρέπει να κοιταχτεί εσπευσμένα από γιατρό.
Όπως γίνεται πάντα στην Ελλάδα, όλοι υπολόγιζαν χωρίς τον ξενοδόχο.. Χωρίς απολύτως κανένα προγραμματισμό για τις σχολές που φύτρωναν παντού και την απορρόφηση των πτυχιούχων, και στον αντίποδα με τη γη που ανάθρεψε γενιές και γενιές, να απαξιώνεται και να στερείται χέρια δουλειάς, που υποτίθεται ότι σπούδαζαν, ήταν απλά θέμα χρόνου για το πότε θα φτάναμε στην αδιοριστία, στην ανεργία και στους μισθούς πείνας και κατάντιας του σήμερα.
Παράλληλα με την παιδεία σε κάθε ευκαιρία το σύστημα μεθοδικά εξευτέλιζε και υποβάθμιζε τους δάσκαλους και καθηγητές, στρέφοντας την κοινωνία εναντίον τους με κάθε τρόπο, ώστε να ξεχάσει ο κόσμος άλλα βασικότερα προβλήματα που ταλάνιζαν σταθερά και αμείωτα τη ζωή του.
Το σύστημα έμαθε τα παιδιά να ζουν στο ψέμα από το δημοτικό, ξευτιλίζοντας τη βαθμολογία, βάζοντας απλόχερα βαθμούς και δίνοντας απολυτήρια σε άτομα που δεν είχαν στοιχειώδεις γνώσεις. Έτσι φτάσαμε να βγάζουμε με το κιλό αριστούχους σε κάθε μαθησιακό επίπεδο, που στη συνέχεια ελάχιστοι από όλους αυτούς καταφέρνουν να ανταποκριθούν στα δύσκολα. Οι φελλοί όμως που πάντα επιπλέουν, έβρισκαν εύκολα θέσεις με μέσον, στερώντας τις από τους πραγματικά ικανούς.
Τις τελευταίες μέρες ανακοινώθηκε το νέο νομοσχέδιο για την παιδεία που είναι άλλη μια γερή μαχαιριά στην καρδιά της. Είναι πολλά που πρέπει να ειπωθούν, αλλά θα αναφερθώ μόνο στο χαρακτηρισμό φοίτησης και στις ποινές..
Μέχρι τώρα ο μαθητής είχε το δικαίωμα να κάνει 64 αδικαιολόγητες απουσίες και μέχρι 114 συνολικά δικαιολογημένες και αδικαιολόγητες. Τώρα απλά μπορεί να κάνει 114 απουσίες όποτε του γουστάρει χωρίς να ρωτήσει κανέναν! Δεν χρειάζεται να δικαιολογήσει καμία απολύτως! Το πότε ακριβώς θα κάνει μάθημα βέβαια δεν απασχολεί απολύτως κανέναν! Ειδικά στα λύκεια μετά το Πάσχα οι καθηγητές θα κάνουν μάθημα σε άδειες αίθουσες, με την αιτιολογία των μαθητών ότι διαβάζουν για τις πανελλήνιες. Ίσως η επόμενη κυβέρνηση να προχωρήσει ακόμη περισσότερο, αυξάνοντας τις απουσίες των μαθητών ή ακόμη και να τους στέλνει τα πτυχία κατ’ ευθείαν στο μαιευτήριο με τη γέννηση τους, πανηγυρίζοντας ότι εξοικονόμησε χρήματα για την οικονομία.. η απαξίωση του δημόσιου σχολείου σε όλο της το μεγαλείο.
Όσο για τις πειθαρχικές ποινές, το παιδαγωγικό μέτρο της αλλαγής σχολικού περιβάλλοντος ισχύει για το σχολικό έτος εντός του οποίου ελήφθη, από δε το επόμενο σχολικό έτος ο/η μαθητής/τρια έχει δικαίωμα να επανέλθει στο σχολείο με τη διαδικασία της μετεγγραφής!. Θεωρητικά δηλαδή θα μπορεί να αποβληθεί και να επιστρέψει στο ίδιο σχολείο τόσες φορές, όσα και τα χρόνια φοίτησης του! Τότε ποιος ο λόγος τόσης ταλαιπωρίας και για τον μαθητή και για το σύλλογο διδασκόντων; Παιδιά αναθρεμμένα με το ψέμα, στη συνέχεια νομίζουν ότι μπορούν να κάνουν ότι θέλουν, όπου θέλουν και όποτε το θέλουν. Είχα πάντα την απορία…άραγε όλοι αυτοί οι υπουργοί στο παιδείας που παίρνουν τέτοιες αποφάσεις και ψηφίζουν τέτοιους νόμους, από πότε έχουν να μυρίσουν έστω τον αέρα του σχολείου; βγάζουν απωθημένα από τα μαθητικά τους χρόνια ή απλά θέλουν να ισοπεδώσουν ότι καλό έχουν αφήσει (κατά λάθος) οι προηγούμενοι; Πάντως φαίνεται ότι δεν έχουν απολύτως ουδεμία σχέση με την εκπαίδευση και είναι εκτός πραγματικότητας.
Το βασικό ερώτημα είναι: πέρα από το χαμηλό επίπεδο παιδείας (το χαμηλότερο στην Ευρωπαϊκή Ένωση) και κάτω από τέτοιες συνθήκες, πόσο θα αντέξουν ακόμη οι εκπαιδευτικοί και ότι καλό έχει απομείνει στην παιδεία. Πολλοί μιλούν για τελειωτικό χτύπημα και πλήρη απαξίωση του δημόσιου σχολείου. Οι ρομαντικοί πάντως πιστεύουν πως η παιδεία, παρά τις μαχαιριές και τις αλλοπρόσαλλες αλλαγές που έχει δεχτεί και συνεχίζει να δέχεται, συνεχίζει να αναπνέει κόντρα σε κάθε λογική, χάρη στην τρέλα της συντριπτικής πλειοψηφίας των εκπαιδευτικών, που παρά τις χειρότερες των αντιξοοτήτων, συνεχίζουν να προσφέρουν στο χώρο της, εφευρίσκοντας απίστευτους τρόπους και κόντρα σε κάθε λογική για να μπορέσουν να το κάνουν.
