Γιορτάζουμε την επέτειο εξέγερσής μας από τον τουρκικό ζυγό και τη σύσταση της πρώτης ελληνικής δημοκρατίας με την ίδρυση ενός υποτυπώδους σύγχρονου κράτους. Αξίζει να είμαστε υπερήφανοι για το κατόρθωμα των προγόνων και φυσικά ακόμη περισσότερο αξίζει να αγωνιστούμε σαν απόγονοι για μια χώρα ελεύθερη και δημοκρατική, χωρίς μνημονικά αλλά με μοναδική δέσμευση τις αρχές και αξίες που οδηγούν στη πρόοδο και ευημερία.
Είναι ευτύχημα που είμαστε εντός Ευρωπαϊκής Ένωσης, γιατί σε αυτό το προστατευτικό πλαίσιο μπορεί να αναδημιουργηθεί ένα κράτος δικαίου με άξιο κρατική βάση.
Δυστυχώς είμαστε μικρό κι αδύναμο κράτος με έλλειψη θεσμών που διασφαλίζουν την ειρηνική συνύπαρξη και τη χειραφέτηση δημιουργικών καλοπροαίρετων ανθρώπων. Έτσι είναι συνήθη η σύγκρουση των υγιών δυνάμεων με κατεστημένα οργανωμένων συμφερόντων που απαγορεύουν την εξέλιξη και αναπαραγάγουν καρκινώματα ενός κακόπιστου κι αναχρονιστικό κράτους.
Ένα συνταρακτικό κατά τη γνώμη μου παράδειγμα είναι η ελλιπής ψήφιση του ευρωπαϊκού κοινωνικού χάρτη από την ελληνική κυβέρνηση.
Το νομικό επιτελείο της χώρας μας πριν αρκετά χρόνια γνωμοδότησε στη νομοπαρασκευαστική επιτροπή της βουλής στο ψήφισμα υπό όρους και εξαιρέσεις και βέβαια υπό το φόβο ότι οι πολίτες θα ασκούσαν δικαιώματα στα ευρωπαϊκά δικαστήρια.
Είναι συγκλονιστικό ότι αν είχε ψηφιστεί όπως έπρεπε όλο το σώμα του ευρωπαϊκού κοινωνικού χάρτη επί της αρχής και κατά άρθρο δεν θα μπορούσε καμία κυβέρνηση να πειράξει τις συλλογικές συμβάσεις ούτε και τα δεδομένα και αιματοβαμμένα εργασιακά δικαιώματα.
Απλούστατα γιατί θα υπήρχε δέσμευση του αρθ. 28 του ελληνικού συντάγματος και το μόνο που θα μπορούσε να κάνει θα ήταν αυτό που έπρεπε και που είπαν οι δανειστές εταίροι.
Διαρθρωτικά μέτρα και μηχανογράφηση. Ίσως ακούγεται ντροπιαστικό να ακολουθούμε υποδείξεις όμως αναλογιστείτε ότι μόνο με τη συνεχή πίεση της Τρόικας έγινε το μητρώο δημοσίων υπαλλήλων και η ενιαία Αρχή πληρωμών. Πριν διόριζαν όσους θέλανε και τους πλήρωναν χωρίς έλεγχο καταγραφής.
Νομίζω όλοι έχουμε διαπιστώσει ότι δεν υπάρχει ουσιαστικά κρατικός μηχανισμός που υπηρετεί τους πολίτες, αλλά μηχανισμός που καταβροχθίζει, γιατί κάποια κατεστημένα δεν θέλουν μηχανογράφηση δεν θέλουν διαφάνεια μόνο μπέρδεμα και θολούρα.
Υπάρχει ελπίδα; Μόνο να αποφασίσουμε σαν κοινωνία ότι δεν μπορούμε άλλο το άδικο και παράλογο σύστημα δημόσιας διοίκησης. Ότι πρέπει να κατοχυρώσουμε με αδιάβλητο και θεσμικό τρόπο αξίες και αρχές λειτουργίας με ένα σύνταγμα για οδηγό, όπου κάθε πολίτης θα νιώθει ασφάλεια και δύναμη.
Είναι πρώτιστη ανάγκη, όπως την αναπνοή, το νερό και την τροφή, κάθε Έλληνας να αναλογιστεί τα δικαιώματα, τις υποχρεώσεις και την ευθύνη που έχει σαν Έλληνας, σαν πολίτης και σαν άνθρωπος. Για να μπορούμε να κοιτάμε στα μάτια τα παιδιά μας.
