Στα πλαίσια υποτιθέμενου εκσυγχρονισμού και επιτάχυνσης απονομής Δικαιοσύνης, έχει κατατεθεί προς ψήφιση νέος (!) Κώδικας Πολιτικής Δικονομίας που προβλέπει σαν «σίφουνας» να εκδικάζονται οι υποθέσεις σε μερικούς μήνες.
Στην ουσία πρόκειται για άλλο ένα φιάσκο της κυβέρνησης, η οποία πρόχειρα και πονηρά συνέταξε ένα σχέδιο κομμένο και ραμμένο στις επιταγές της Τρόικας που εξυπηρετεί τα συμφέροντα των τραπεζών και τις τσέπες των δανειστών μας.
Στην αρχή ως αθεράπευτα εύπιστος κι αφελής όταν διάβασα τις «διαφημίσεις» και τα «παραμύθια» περί ανατροπών και αλλαγών στο σύστημα απονομής Δικαιοσύνης ενθουσιάστηκα, καθώς πίστευα ότι επιτέλους η Ελλάδα προχωρά μπροστά και δίνει έμφαση στο σημαντικότερο θεσμό μιας Δημοκρατίας που είναι η Αρχή της Δικαιοσύνης.
Όμως μετά τις εξαγγελίες και κατόπιν προσωπικής επικοινωνίας με τον υπεύθυνο τύπου του υπουργείου Δικαιοσύνης κ. Μπίρμπο και τον πρόεδρο της αρμόδιας κοινοβουλευτικής επιτροπής κ. Βιρβιδάκη, διαπίστωσα ότι απλά θέλουν να δείξουν στους δανειστές μας ότι έλαβαν μέτρα σύμφωνα με τις επιταγές τους για άμεσες και μαζικές εκδικάσεις.
Το επίμαχο άρθρο 237 θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως ανέκδοτο, καθώς δεν λαμβάνει υπ’ όψιν ούτε την ελληνική τραγελαφική ιδιαιτερότητα, ούτε την έλλειψη υλικό-τεχνικής υποδομής, ούτε την έλλειψη προσωπικού και τον τρόπο που μπορεί να εφαρμοστεί.
Απλά ορίζει ημερομηνίες και προθεσμίες, που είναι πολύ δύσκολο και ίσως αδύνατο να τηρηθούν και σε κάθε περίπτωση η ποιότητα των αποφάσεων τίθεται υπό αμφισβήτηση.
Σαφώς και υποστηρίζω ένθερμα την επιτάχυνση έκδοσης αποφάσεων, αλλά σε καμία περίπτωση σε βάρος της Δικαιοσύνης και σε κάθε περίπτωση σε όφελος της δοκιμαζόμενης ελληνικής κοινωνίας.
Θα πρέπει να τονίσω ότι έχω πληγεί ίσως ανεπανόρθωτα από το κατεστημένο των δικηγόρων με αναίτιες αναβολές, όμως αυτό δεν με εμποδίζει να αναγνωρίζω την εξαιρετικά δύσκολη και κρίσιμη μάχη που δίνει αυτός ο κλάδος, με ένα άλλο πανίσχυρο κατεστημένο που εκπροσωπεί τις τράπεζες και τους δανειστές μας.
Χωρίς υπερβολή το λειτούργημα του δικηγόρου αποτελεί ένα ανάχωμα σε αυτό τον βομβαρδισμό ενός συστήματος που θέλει να τα ισοπεδώσει όλα, εκμεταλλευόμενη αφενός την αδυναμία και άγνοια αφετέρου την πάγια προστασία που απολαμβάνει από τα κέντρα εξουσίας.
Η αποχή των δικηγόρων είναι και η μάχη μιας κοινωνίας που ζητά την αξιοπρέπεια και το σεβασμό, απέναντι σε μια αμείλικτη κι αδυσώπητη κατάσταση οικονομικής εξαθλίωσης.
Αυτό όμως που θα ευχόμουν θα ήταν να υπάρχει μια υψηλής ευθύνης εξαντλητική διαβούλευση, σχετικά με την αναμόρφωση του συστήματος και εύρεση τρόπου θεραπείας παθογένειας των καθυστερήσεων.
Εδώ για να είμαι ειλικρινής έχω παράπονο, το οποίο το μεταβίβασα στον υπαίτιο κ. πρόεδρο της επιτροπής Δικηγορικού Συλλόγου Αθηνών κ. Νικολόπουλο, με πολύ έντονο τρόπο, καθώς μου ήταν αδύνατο να κατανοήσω με ποιο δικαίωμα απέρριψε αίτηση εξαίρεσης αποχής των δικηγόρων μου.
Ήταν μια δοκιμασία καρδιάς, καθώς η συνεχής αναβολή συζήτησης είναι ένα ζωντανό μαρτύριο και θα πρέπει να κλείσω την παρένθεση αυτή με την ελπίδα ότι ήταν ένα μεμονωμένο περιστατικό, που δεν θα έχει συνέχεια, όπως επίσης η καθιερωμένη αναίτια αναβολή δικής που εισάγεται πρώτη φορά, η οποία χωρίς κανένα λόγο και με σιωπηρή συνεννόηση των δικηγόρων και μόνο αυτή αναβάλλεται.
Η νέα γενιά των δικηγόρων σύμφωνα με επίσημα στοιχεία, δεν μπορεί να ανταποκριθεί ούτε καν στην καταβολή των ελάχιστων ασφαλιστικών εισφορών, με αποτέλεσμα να βιώνει την οικονομική κρίση άοπλη και μέσω του συλλογικού της φορέα να εκλιπαρεί για άλλο τρόπο αντίδρασης, ο οποίος δεν θα έχει οικονομικές επιπτώσεις στην εργασία τους.
Ίσως θα μπορούσε η αποχή να αφορά κατ’ επιλογή περιπτώσεις, όπου οι υποθέσεις δημοσίου και τραπεζών να είναι εκείνες οι οποίες θα αναβάλλονται και θα προκαλούν την απαραίτητη άσκηση πίεσης στους αρμόδιους καρεκλοκένταυρους ψηφοθήρες πολιτικούς, ώστε με αυτό τον τρόπο αφενός να αναγκαστούν να εκπονήσουν ένα νομοθέτημα που μπορεί να εφαρμοστεί κι αφετέρου να δικάζονται υποθέσεις πολιτών.
Όπως και να είναι εύχομαι το καλύτερο δυνατό αποτέλεσμα σε αυτό τον αγώνα των δικηγόρων που σαφώς το ιερό του δικαίου για αποφάσεις που θα το προστατεύουν, υπερτερεί από κάθε άλλης μορφής υπόγειας εξουσίας.
Η ανάγκη της κοινωνίας για νομική προστασία είναι μεγαλύτερη από ποτέ ιδιαίτερα σε αυτή την εποχή που το τέρας της οικονομίας έχει πάθει βουλιμία κι επιθυμεί να καταβροχθίσει τον κόσμο, εκμεταλλευόμενη την άγνοιά του και την πολυπλοκότητα ενός στημένου παιχνιδιού.
ΥΓ. Η γραμματεία του προέδρου της αρμόδιας κοινοβουλευτικής επιτροπής, με ενημέρωσε ότι το νομοσχέδιο δεν έχει κατατεθεί ακόμη προς ψήφιση, γιατί απαιτείται αφενός εκ νέου τροποποίηση από το υπουργείο Δικαιοσύνης κι αφετέρου επεξεργασία από το νομοπαρασκευαστικό Τμήμα της Βουλής. Διαπίστωσα ότι απλά είναι ένα άλλοθι για να δείξουν στους δανειστές μας ότι ακολουθούν τις εντολές τους.
