Κονγκό, το πιο πλούσιο υπέδαφος και η πιο παραγωγική γη στον κόσμο. Μέχρι το 2009, το ΑΕΠ μειωνόταν 3% ετησίως, ενώ ο πληθυσμός του (70 εκατ. 85% χριστιανοί) συνεχίζει τον από δεκαετίες εμφύλιο πόλεμο, αμέσως μετά το τέλος της Βελγικής αποικιοκρατίας.
Έχει τεράστια αποθέματα νερού, λίμνες και ποτάμια, έχει ενέργεια με τεράστια υδροηλεκτρικά φράγματα, έχει χρυσό, πλατίνα και διαμάντια όσο όλος ο πλανήτης. Έχει «σπάνιες γαίες», τα μικρό μεταλλεύματα τα οποία χρησιμεύουν για να φτιαχτούν τα κινητά, τα αιρκοντίσιον, όλες οι πλακέτες των ηλεκτρονικών συσκευών που ΟΛΟΙ κάθε μέρα χρησιμοποιούμε και για την εξορυξη των οποίων πεθαίνουν στα ορυχεία εκατοντάδες παιδιά μιας και χρειάζονται μικροκαμωμένα άτομα για τις πολύ μικρές τρύπες εξορυξης.
Έχει γεωργία, κακάο, καφέ, βαμβάκι, τσάι, καουτσούκ και ζάχαρη. Έχει από όλα αλλά οι κάτοικοι, πεινάνε, εκδιώκονται, σκοτώνονται.
Από το 2009 μαζί με όλες τις ομάδες (κάθε πολυεθνική η Μεγάλη Δύναμη έχει και από μια) που λαμβάνουν μέρος στον εμφύλιο προστέθηκε και μια που «σπονσοραρει» η Κίνα.
Απότομα άρχισε το ΑΕΠ να ανεβαίνει 12.5% μεν αλλά οι διαμάχες ανάμεσα στις φυλές, οι βιασμοί σαν μέσο πολέμου, οι τεράστιες μετακινήσεις πληθυσμών συνεχίζονται όπως πρώτα.
Με την είσοδο της Κίνας στο παιχνίδι εμφανίστηκε ένα νέο μέσον εκδίωξης του πληθυσμού.
Το νέο αυτό μέσο λέγεται «η αρπαγή της Γης» και με επίσημο τίτλο στα αγγλικά «Land Grab» ο ΟΗΕ το έβαλε πλέον στη λίστα των μέσων πολέμου.
Οι Κινέζοι, οι δυτικοευρωπαίοι, οι Αμερικανοί, οι Καναδοί, η νότια Κορέα, η Σαουδική Αραβία, η Ιαπωνία αλλά και επιχειρηματίες όπως ο George Sorros αγοράζουν αγροτική γη, στη Αφρική στην Ουκρανία, ΝΑ Ασία, Ν. Αμερική, αλλά και στην Κρήτη (μην ξεχνάτε όταν ήρθαν οι Κινέζοι και ζήτησαν όχι το λάδι μας αλλά τα λιόφυτά μας, αλλά ευτυχώς ο μικρός κλήρος το απέτρεψε, μέχρι να ξαναδοκιμάσουν).
Μέχρι πρόσφατα η δουλειά γινόταν μόνο με τους πολέμους, αλλά οι Μεγάλοι εφεύραν ένα νέο εργαλείο, πιο «φιλοπεριβαλλοντικο», την ανάπτυξη.
Ο «Δούρειος Ίππος» που όλα τα κράτη χρησιμοποιούν για να πάρουν τη γη από τους κατόχους τους είναι πλέον οι επενδύσεις, όπως στο Κονγκό οπού το ΑΕΠ + 12.5%, δημιουργεί πιο πολλούς φτωχούς από ότι ο πόλεμος.
Όλα τα έργα σύμπραξης, που γίνονται στο Κονγκό, Αίγυπτο, Σουδάν, Ζιμπάμπουε, Κένυα, Μαρόκο, Αλγερία, Λιβυη και στον μισό κόσμο, γίνονται από τους Κινέζους.
Τη στιγμή αυτοί οι Κινέζοι έχουν εμπορικές σχέσεις προτεραιότητας (κάνουν επενδύσεις αλλά ζητάν από τα κράτη να «παίζουν» αποκλειστικά μόνο αυτοί στην επικράτεια τους) με 154 κράτη ανά τον κόσμο, ενώ οι ΗΠΑ με 52.
Φυσικά εμείς οι δυτικοί, έχουμε τη συνείδησή μας καθαρή, στέλνοντας τους κυανόκρανους στο Κονγκό για να μονιάσουν τους πάντες και αυτοί τα έχουν καταφέρει περίφημα, μιας και οι δεκάδες καταγγελίες για συμμετοχή των κυανοκράνων, σε βιασμούς, παιδεραστία, λαθρεμπόριο, διαμαντιών, χρυσού, κατάχρηση εξουσίας, δείχνουν ότι κάνουν καλή δουλειά.
Όσο αφορά εμάς καλά θα κάνουμε να ξεχάσουμε μεγάλα έργα και επενδύσεις (βΑΠΕ, σύνθετα καταλύματα με γκολφ στην ενδοχώρα), που έχουν σαν σκοπό την αλλαγή χρήσεων γης και μόνο, να μην επιτρέψουμε ειδικά σε Κινέζους «επενδυτές» να πατήσουν πόδι στο νησί (αεροδρόμιο στο Καστέλι) και όπου αλλού εμφανιστούν.
Η μετανάστευση πληθυσμών σε καθεστώς φτώχιας, δημιουργεί εντάσεις και φόβους έτσι ώστε να ξεκινήσει ο πόλεμος των μίζερων όπου τα θύματα στο σύνολο τους θα αλληλοτρώγονται, ενώ αυτοί θα κάνουν επενδύσεις.
Ελπίζω να εξήγησα το γιατί δεν θέλω αυτή την ανάπτυξη αλλά και γιατί βλέπω σαν «αδέλφια μου» όλους τους μίζερους σαν και εμένα.
Είναι καιρός να κάνουμε θησαυρό τη φράση «κοίτα να δεις που θες να πας, αλλιώς θα πας εκεί που κοιτάς».
*Δημήτρης Ψαρράς, Οργάνωση «ΦΟΙΝΙΞ» εφαρμογών βιώσιμης ανάπτυξης
