Σε μια χώρα σε κρίση, τα κομματικά επιτελεία επιμένουν να αναπαράγουν την αντιπαλότητα ακόμα και εκεί όπου οι συνθέσεις και συγκλίσεις αποτελούν προαπαιτούμενα ευόδωσης των θεσμών. Και αναφέρομαι στις εκλογές για την αυτοδιοίκηση. Με την ευθύνη όλων τους και με προφάσεις, προφανώς για ηλίθιους, επιλέγουν τους υποψηφίους τους, με κριτήρια άλλοτε ψηφοθηρικά, άλλοτε κομματικής νομιμότητας και ιεραρχίας και άλλοτε, για να καταγράψουν δημοσκοπικά (και ανέξοδα) την κομματική τους απήχηση ανά δήμο ή περιφέρεια. Μόλις βέβαια πάρουν το χρίσμα όλοι οι υποψήφιοί τους, ομνύουν στον ανεξάρτητο χαρακτήρα των συνδυασμών τους, λες και προέκυψαν από πολιτική παρθενογένεση και καταδικάζουν ως κομματικά φερέφωνα μόνο τους αντιπάλους τους.
Αυτά στην Ελλάδα, όπου η τοπική αυτοδιοίκηση, καθαρμένη ή μη, από σκάνδαλα τετραετιών, οφείλει πλέον να αποτελέσει από μόνη της, μοχλό ανάπτυξης και κοινωνικής αλληλεγγύης.
Να δώσω όμως παραδείγματα για να καταδείξω τη θέση μου. Ο ανεκδιήγητος Άρης Σπηλιωτόπουλος στην Αθήνα, αποτελεί τον εκλεκτό της Ν.Δ. για τον δήμο. Ο δημοσιοσχετίστας και παλιμπαιδίζων νεανίας, αφού ευτύχησε από το πέρασμά του από το Υπουργείο Παιδείας να «θάψει» κατά κομματική επιταγή, την επιχειρούμενη μεταρρύθμιση της Μαριέττας Γιαννάκου, καταφέρνοντας μόνο να πενταπλασιάσει το εμβαδόν του υπουργικού γραφείου, προς τέρψη του, ζητά την ψήφο των Αθηναίων, σημειώνοντας μεταξύ άλλων, ότι βγάζει μόνος του (…) το σκύλο του βόλτα και ότι είναι έτοιμος να σηκώσει μανίκια για τη συγκομιδή των απορριμμάτων(…). Δεν παραλείπει να μας θυμίζει τη γενναιότητά του, που παραιτήθηκε από βουλευτής, (λες και έπρεπε να δακρύσουμε για το αυτονόητο) στερούμενος μάλιστα το μισθουλάκο και τα προνόμιά του. Δεν είναι συγκινητικό; Αυτός ο κύριος, παραλείπει να πει ότι με τη «θυσία» του απέσπασε ένα ολόκληρο κομματικό ακροατήριο στο Δήμο της Αθήνας και ότι θα επανέλθει δριμύτερος, μετά τη δημοτική αποτυχία του, στα βουλευτικά έδρανα, ελέω κομματικής στήριξης. Και όλα αυτά γιατί; Γιατί η Ν.Δ. ή ο ΣΥΡΙΖΑ ή άλλα κόμματα δεν τόλμησαν να αναγνωρίσουν στον νυν δήμαρχο Αθηναίο κ. Καμίνη, τα εύσημα που του πρέπουν για μια όντως θετική θητεία στο Δήμο. Γιατί η δράση ενός πράγματι ακομμάτιστου ανθρώπου, έπρεπε να αμφισβητηθεί από τη δημοψηφισματική λογική που εξήγγειλε ο ΣΥΡΙΖΑ, αλλά ενστερνίζονται, αφορίζοντάς την οι άλλοι.
Θυμάστε μήπως τα εύσημα πρωτοκλασάτων στελεχών της Ν.Δ. στον απολογισμό του Σγουρού ως περιφερειάρχη Αττικής, μέχρι να πρυτανεύσει η λογική υποστήριξης κομματικού υποψηφίου;
Αν αναλώθηκα ενδεικτικά στα παραπάνω παραδείγματα, ήταν για να καταλήξω στην άποψή μου ότι και στην Κρήτη, οι εκλογές για την τοπική αυτοδιοίκηση από το πρώτο βαθμό, μέχρι την τριτοβάθμια εκδοχή τους, που είναι για τη Περιφερειακή Αυτοδιοίκηση, υποβάλλονται στη λογική εξυπηρέτησης κομματικών σκοπιμοτήτων σε πείσμα της δυναμικής που οι ίδιοι οι αυτοδιοικητικοί θεσμοί αναπαραγάγουν από μόνοι τους.
Μήπως και στο Ρέθυμνο, δεν επικρατεί η ίδια αμηχανία; Πόσα επώνυμα στελέχη της Ν.Δ. αρνήθηκαν ευγενικά την πρόταση για τη θέση του υποψήφιου περιφερειάρχη μέχρι να την αποδεχθεί στο τέλος ο κ. Δανδουλάκης; Γιατί οι δύο υποψήφιοι αντιπεριφερειάρχες των δυο συνδυασμών της διχασμένης τότε Ν.Δ. (ομιλώ για εκλογές του 2010) δεν ετέθησαν επικεφαλής του συνδυασμού του κόμματος στο Ρέθυμνο; Και πάλι η απάντηση είναι απλή και τους τιμά! Γιατί, αμφότεροι, αφενός υπηρέτησαν στο Συμβούλιο της Περιφερειακής Ενότητας του Ρεθύμνου υπό την Μαρία Λιονή και συντάχθηκαν, ως γροθιά, στις πρωτοβουλίες που αναλήφθηκαν αλλά και αφετέρου αμφισβήτησαν τη λογική επιβολής ενός κομματικού υποψηφίου που εξυπηρετούσε αποκλειστικά και μόνο σκοπιμότητες της ηγεσίας.
Όσον αφορά τον ΣΥΡΙΖΑ, ο συνδυασμός του στη Κρήτη, υπό του Βουλευτή Λασιθίου, κ. Κριτσιωτάκη, υπηρετεί και μόνο τη δημοψηφισματική πολιτική που εξήγγειλε το κόμμα, προκειμένου να καταγράψει τις δυνάμεις του, πριν από τις Ευρωεκλογές και τις Εθνικές εκλογές.
Εδώ, η Περιφερειακή Αυτοδιοίκηση, υποτιμάται βάναυσα, υπό το κράτος σκοπιμοτήτων που ευθέως τίθενται και μάλιστα ανερυθρίαστα, στους εκλογείς.
Σημειολογικά, δεν είναι τυχαίο που ο επικεφαλής του συνδυασμού, δεν παραιτήθηκε της βουλευτικής του έδρας.
Γι’ αυτόν, η Περιφερειακή Αυτοδιοίκηση, είναι πολιτική έκφραση της Κεντρικής εξουσίας, την οποία και αντιπροσωπεύει. Όλα τα άλλα είναι παραμύθια για επιβάτες γ’ θέσης με συνοδεία εύπεπτης και πρόχειρης αντεπιχειρηματολογίας.
Το επικίνδυνο είναι ότι δεν αντιλαμβάνεται ότι οι εκλογές για όλες τις βαθμίδες τοπικής αυτοδιοίκησης, έχουν ως ζητούμενο τη σύνθεση ιδεών και απόψεων και προϋποθέτουν συναντίληψη για τη πολιτική που θα ακολουθηθεί. Αλίμονο να μεταφερθούν εδώ, σαν ασκήσεις επί χάρτου, οι κλιμακούμενες εντάσεις της κεντρικής πολιτικής ζωής.
Αν καταφέρθηκα σε βάρος των δύο συνδυασμών που διεκδικούν από τον Στ. Αρναουτάκη την Περιφερειακή Διοίκηση της Κρήτης, ήταν για να καταδείξω την εγγενή, εκ μέρους των κομμάτων, απαξία των θεσμών που υποτίθεται, ότι υπηρετούν.
Στην Ελλάδα της Κρίσης, τέτοιες πολιτικές συμπεριφορές που διαγκωνίζονται, (ερήμην ευτυχώς των πολιτών) δεν αποτελούν ευοίωνα σημάδια αντίληψης των αιτίων που μας οδήγησαν εδώ.
Είναι καιρός να ενισχύσουμε τους θεσμούς. Και να τιμήσουμε αυτούς που τους τιμούν.
* Ο Θωμάς Λεχωβίτης είναι αντιπρόεδρος του Δικηγορικού Συλλόγου Ρεθύμνης, υποψήφιος περιφερειακός σύμβουλος με τον Συνδυασμό του Σταύρου Αρναουτάκη, «Κρήτη Πρώτη Δύναμη»
