Μέρος 2ο
Είναι εντυπωσιακό πως μερικές φορές η ζωή οδηγεί τα πράγματα και τις καταστάσεις με το σωστό τρόπο, με τη σωστή σειρά. Πήγαμε λοιπόν στο σχολείο για να φυτέψουμε το «Μποστάνι» αλλά έπιασε βροχή και δε μπορούσαμε, οπότε μπήκαμε στην τάξη και χωρίς να το έχουμε προγραμματίσει, κάναμε το θεωρητικό κομμάτι του εργαστηρίου. Τόσο απλά και απρόβλεπτα!
Είπαμε λοιπόν για το «Μποστάνι» και τι αυτό ήταν για τις οικογένειές τους (όλα σε παρελθόντα χρόνο, γιατί οι ηλικιωμένοι μας αναφέρονται πάντα στο παρελθόν) πότε φύτευαν, πώς φύτευαν, πώς τα καλλιεργούσαν, για τους σπόρους, τα σπορικά, το σκάλισμα, το ξεχόρτισμα, το πότισμα κι ότι άλλο ρώτησαν τα παιδιά τους ηλικιωμένους μας.
Μετά τη θεωρία λοιπόν, ήρθε η ώρα για την πράξη, κοντολογίς για το φύτεμα.
Πήραμε λοιπόν ο καθένας μας το σκαλιδάκι του (είχε φροντίσει ο διευθυντής του σχολείου) και πήγαμε στον ειδικά διαμορφωμένο χώρο με παρτέρια μέσα στον αύλειο χώρο του Σχολείου.
Τα παιδιά ακούγοντας τις οδηγίες των ηλικιωμένων, έβγαλαν τα χόρτα, σκάλισαν και αφράτεψαν το χώμα, άνοιξαν λακκουβίτσες και φύτεψαν τις ντομάτες, τις κολοκυθιές, τις αγγουριές, τις ξυλαγγουριές, τις φασολιές, τα κρεμμυδάκια και τις καρπουζιές!
Δεν φαντάζεστε τη χαρά τους από την αρχέγονη επιθυμία του ανθρώπου να ακουμπά τη γη, να ανακατεύει το χώμα, να δημιουργεί. Έβλεπα αυτά τα μικρά ολοτρύφερα χεράκια να ανακατεύουν το χώμα με απίστευτη ευχαρίστηση και ένοιωθα κι εγώ συγκινημένη και χαρούμενη.
Διαπίστωσα όμως ότι δε μπορούσαν να ξεχωρίσουν την ντοματιά από την καρπουζιά ή την κολοκυθιά από τη φασολιά (;;) κι αυτό είναι ένα θέμα που θα πρέπει να μας προβληματίσει όλους μας, γιατί αν ένα παιδί στην περιφέρεια, σε μια κατ’ εξοχήν αγροτική περιοχή δεν γνωρίζει τα φυτά που παράγουν τα φρούτα ή τα λαχανικά που καταναλώνουν καθημερινά, αυτό είναι ένα πολύ σοβαρό θέμα που θα πρέπει να μας προβληματίσει όλους μας!
Στο σημείο αυτό θα σας πω μια σύντομη ιστορία που μου την είπε ο διευθυντής του σχολείου: «Μια μέρα πήρε μισό κιλό μακαρόνια κι είπε στα παιδιά της β’ τάξης να πάνε μαζί του στον κήπο για να τα φυτέψουν να βγουν μακαρονιές! Τα παιδιά τον ακολούθησαν και δεν βρέθηκε ούτε ένα παιδί να του πει ότι τα μακαρόνια δεν φυτρώνουν».
Είχα την εντύπωση πως θα μπορούσαμε να φυτέψουμε στρέμματα ολόκληρα με τον ενθουσιασμό, τη χαρά αλλά και την πειθαρχία και συνεργασία «παιδιών – ηλικιωμένων», την ικανοποίησή τους που φύτευαν το «μποστάνι», μπορεί να μη γνώριζαν τι φύτευαν αλλά χαίρονταν πάρα πολύ, ανακάτευαν τα χώματα με τα χεράκια τους και μαζί με τις χαρούμενες φωνούλες τους… «κι εγώ θέλω… -και σε μένα δώστε κυρία… εγώ το φύτεψα… θέλω κι άλλο ένα να φυτέψω… εγώ καλά το κάνω;». Ένοιωθαν πως έκαναν κάτι μαγικό!… και ναι έκαναν… κρίμα που δεν είχαν το χρόνο να μαζέψουν και τους καρπούς.
Τις επόμενες μέρες που πηγαίναμε για πότισμα ή για σκάλισμα, τα βρίσκαμε πάντα ποτισμένα τα φυτά, γιατί τα παιδιά είχαν έγνοια και δεν τα άφηναν να διψάσουν.
Όταν πηγαίναμε λοιπόν ήταν τόσο πρόθυμα να κάνουν ότι τους έλεγαν οι ηλικιωμένοι μας, που σκέφτηκα, ότι θα έπρεπε και μόνο γιατί τα κάνει χαρούμενα! Κάθε σχολείο να έχει ένα κήπο για να μαθαίνουν τα παιδιά παίζοντας, πως γίνονται αυτά τα «θαύματα στην φύση»!
Ίσως θα ήταν πιο χαρούμενα, ευτυχισμένα, θα ανακάλυπταν τα θέλω τους. Ίσως θα ένοιωθαν περισσότερο ασφαλή. Ίσως θα δημιουργούσαν περισσότερα φίλτρα για τις επιλογές τους…
Το «Μποστάνι» μας έγινε. Όμως τα παιδιά δεν τον χάρηκαν γιατί έκλεισαν τα σχολεία κι εμείς δεν οργανώσαμε ομάδες που θα το φρόντιζαν στις διακοπές, κρίμα!
Όμως οι ηλικιωμένοι μας τον φροντίζουν, τους στέλνουμε το μήνυμα πως είναι σε καλά χέρια. Ξεχορτίζουν, σκαλίζουν, ποτίζουν… Το Σεπτέμβρη που θα ‘ρθουν, θα το βρουν έστω και στα τελειώματα, όμως θα το βρουν και θα κάνουμε κι άλλο με χειμωνιάτικα καλούδια!
Έχει απίστευτη γοητεία η διαγενεακή σύνδεση! Το βλέπετε κι εσείς έτσι δεν είναι;
Ένα πολύ μεγάλο ευχαριστώ στους διευθυντές του 1ου κ. Γιάννη Βαμβουλάκη του 2ου κ. Νησανάκη και φυσικά τους δασκάλους Δημοτικών Σχολείων Περάματος, καθώς και τον υπεύθυνο από πλευράς του Δήμου για την εκπαίδευση κ. Μανούσο Κλάδο για την πολύ καλή συνεργασία μας τη χρονιά που μας πέρασε και προσδοκώ ακόμη καλύτερη και τη χρονιά που έρχεται.
Ένα ακόμη μεγαλύτερο ευχαριστώ στις απίθανες συναδέλφισσές μου και τους αιώνιους έφηβους που είναι οι ΗΛΙΚΙΩΜΕΝΟΙ του ΚΗΦΗ Δ. Μυλοποτάμου.
Η υπεύθυνη της Δομής
Εμμανουέλα Μαθιουδάκη
