Της ΘΕΟΔΩΡΑΣ ΠΑΠΑΔΑΚΗ*
Απορώ γιατί όλοι δείχνουν να εκπλήσσονται με ό,τι υπέστη η Σοφία Μπεκατώρου. Προφανώς απάνθρωπο, σεξιστικό, εγκληματικό, ενδεικτικό της θέσης της γυναίκας στην κοινωνία μας. Σοκαριστικό, θετικά όμως, θα ήταν να υπήρχαν πολλές γυναίκες, που δεν έχουν υποστεί ποτέ κάτι λιγότερο ή περισσότερο σοβαρό.
Απορώ ξανά, γιατί τόση έκπληξη και για τις σεξουαλικές παρενοχλήσεις στο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης. Κανείς δεν είχε ακούσει τίποτα; Γιατί κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλο μας; Σε όλα τα Πανεπιστήμια δεν ακούγονται φήμες για κάποιους συγκεκριμένους Καθηγητές;
Φήμες που θα μπορούσαν να μην είναι αλήθεια, αλλά επαληθεύτηκαν τελικά μέσα από τα βιώματά μας, ως φοιτήτριες…
Οι γονείς στέλνουν, ίσως με στερήσεις, τα παιδιά τους να σπουδάσουν και κάποιοι εκμεταλλεύονται τη θέση τους, για να «κλέψουν» τη νιότη και την αθωότητα ή για να την ανταλλάξουν με βαθμούς, συστατικές επιστολές κλπ.
Αλλά μόνο στα Πανεπιστήμια; Παντού! Όπου υπάρχουν σχέσεις εξάρτησης. Ακόμη και στην πολιτική.
Σε προπέρσινη συνέντευξή μου είχα μιλήσει για το φαινόμενο που βάφτισα «διαπλοκή της σάρκας». Συμπληρωματική της οικονομικής διαπλοκής και αυτής των διαφόρων συμφερόντων. Είτε στα ψηφοδέλτια είτε σε πολιτικές θέσεις, οι επιλογές προσώπων, αλλά και η στήριξή τους περαιτέρω, γίνονται κάποιες φορές βάσει ανταλλαγμάτων, ενίοτε σαρκικών…
Κι εδώ οι φήμες, κάποιες φορές επαληθεύονται. Ειδικά.. αν τις έζησες «στο πετσί σου», αν το πολιτικό σου μέλλον εξαρτήθηκε μόνο από λίγες στιγμές που θα αποφάσιζες, είτε να «πουλήσεις» τον εαυτό σου είτε να τον θεωρήσεις πολύ ακριβότερο από κάθε θέση και σίγουρα μη ανταλλάξιμο…
Η αξιοπρέπεια ενίοτε, δυστυχώς, έχει μεγάλο κόστος. Από την άλλη μεριά, ως πολίτες, αφήνοντας χώρο σε τέτοια φαινόμενα, θυσιάζουμε ανθρώπους που έχουν αξίες, αρχές και αξιοπρέπεια και μπορούν και θέλουν να υπηρετήσουν πραγματικά το κοινό και όχι το προσωπικό τους συμφέρον και επιτρέπουμε, ταυτόχρονα, να ανελίσσονται άνθρωποι φαιδροί και πολλαπλώς διαπλεκόμενοι.
Όλα τα κόμματα, επομένως, οφείλουν να κάνουν την αυτοκάθαρσή τους -και στο συγκεκριμένο θέμα- και να εξασφαλίζουν διαφανείς διαδικασίες για την επιλογή των προσώπων τους.
Σε αυτήν την περίπτωση, της αυτοκάθαρσης, έχουμε να πούμε πολλά. Μεταξύ άλλων και για καταστροφή πολιτικής καριέρας γυναικών, που δεν «κάνουν χατίρια». Και φυσικά, οφείλουν οι πολιτικοί φορείς να τοποθετήσουν σε θέσεις-κλειδιά πολλές γυναίκες επιτέλους κάποτε.
Τον πιο κατάλληλο επίλογο στο θέμα τον έγραψε ο Καβάφης, στο ποίημά του: «Το μεγάλο Όχι»:
«Σε μερικούς ανθρώπους έρχεται μια μέρα
που πρέπει το μεγάλο Ναι ή το μεγάλο το Όχι
να πούνε. Φανερώνεται αμέσως όποιος το ‘χει
έτοιμο μέσα του το Ναι, και λέγοντάς το πέρα
πηγαίνει στην τιμή και στην πεποίθησή του.
Ο αρνηθείς δεν μετανοιώνει. Αν ρωτιούνταν πάλι,
Όχι θα ξαναέλεγε. Κι όμως τον καταβάλλει
εκείνο το όχι – το σωστό – εις όλην την ζωή του».
* Η Θεοδώρα (Δώρα) Παπαδάκη είναι δικηγόρος ΑΠ, DEA, DEE, αντιπρόεδρος Παγκρητίου Ενώσεως απ. Γυναικών, πρ. υπ. βουλευτής Α’ Αθήνας και Ρεθύμνου, αν. γραμματέας Τομέα Θεσμών ΚΙΝΑΛ