Η Ελλάδα βρίσκεται για άλλη μία φορά σε κρίσιμη καμπή. Η νέα κυβέρνηση έχει ήδη ξεκινήσει τη διαπραγμάτευση με τα θεσμικά όργανα της Ε.Ε. και του IMF με στόχο ένα «πρόγραμμα- γέφυρα», που θα επιτρέψει στη συνέχεια το μεγάλο βήμα για την απομείωση του χρέους και τη μετάβαση σε ρυθμούς ανάπτυξης.
Η διαδικασία αυτή ξεκίνησε ουσιαστικά στο έκτακτο Eurogroup (11/2/2015) και θα συνεχιστεί την ερχόμενη Δευτέρα στο ίδιο όργανο, όπου όλοι ελπίζουμε να παρθούν οι πρώτες ουσιαστικές αποφάσεις, προκειμένου να ανοίξει ο δρόμος σε ένα νέο οικονομικό τοπίο για τη χώρα μας.
Η πορεία όμως αυτή ούτε εύκολη είναι ούτε χωρίς αναταράξεις- τουλάχιστον πολιτικές- θα επιτευχθεί. Αναγκαία και ικανή συνθήκη αποτελούν οι αμοιβαίες υποχωρήσεις και ο σχεδιασμός ενός πλαισίου με δυνατότητες εφαρμογής. Φυσικά και η ενωτική στάση του πολιτικού μας προσωπικού και βέβαια η αλληλεγγύη των χωρών της ΕΕ.
Η ελληνική κυβέρνηση έκανε ήδη κάποια βήματα πίσω, αν λάβουμε υπόψη όσα δήλωνε στην προεκλογική περίοδο όπως λ.χ. οι αναφορές για «κούρεμα» του χρέους, κατάργηση ιδιωτικοποιήσεων (βλ. λιμένα Πειραιά), έντονη ρητορική για επανεξέταση συμβάσεων και ένας αέρας κρατισμού που με κάθε ευκαιρία εκφραζόταν, προκαλώντας αναταράξεις και αβεβαιότητα.
Τώρα το «κούρεμα» – που φυσικά δεν είχε καμία πιθανότητα να γίνει πράξη- έχει πια ξεχαστεί, ενώ γίνεται λόγος για μεταρρυθμίσεις που φυσικά δεν μπορούν να περιοριστούν μόνο σε θέματα φορολογικού ενδιαφέροντος, διαφθοράς- διαπλοκής αλλά θα πρέπει να στραφούν και σε τομείς όπως το δημόσιο- η εκπαίδευση- η υγεία κ.λπ. Σιγά σιγά θα πρέπει να γίνει κατανοητό και αποδεκτό ότι πλούτο και νέες θέσεις εργασίας δημιουργεί ο ιδιωτικός τομέας και οι επενδύσεις. Λίγο καιρό πριν ο ΣΥΡΙΖΑ αρκετά από αυτά τα αντιμετώπιζε τουλάχιστον με καχυποψία… Είναι άλλο όμως να είσαι στην αντιπολίτευση και άλλο να κρατάς την «καυτή πατάτα» τόσο της καθημερινής διαχείρισης όσο και τα « κάρβουνα» των μεγάλων ζητημάτων λ.χ. της απομείωσης του χρέους, της ρευστότητας και της χρηματοδότησης του κράτους.
Είναι αναμφίβολο ότι σε όποια συμφωνία και αν καταλήξει η κυβέρνηση με τα θεσμικά όργανα της Ε.Ε. για το λεγόμενο «πρόγραμμα- γέφυρα» το πλαίσιο αυτό θα εξακολουθήσει και να ελέγχεται από τους Ευρωπαϊκούς θεσμούς μιας και η Τρόικα με τη μορφή που την είχαμε γνωρίσει (τους τεχνοκράτες δηλαδή ελεγκτές μιας» Ύπατης Αρμοστείας») θα αποτελεί τυπικά μόνο παρελθόν και φυσικά -αν και επιφανειακά δεν θα ονομάζεται πια μνημόνιο για λόγους πολιτικά και ψυχολογικά κατανοητούς-στην ουσία όμως το λεγόμενο «νέο ελληνικό πρόγραμμα» ελάχιστα θα διαφέρει από κάτι αντίστοιχο… Οι επικοινωνισμοί θα έχουν το δικό τους ρόλο προκειμένου να αμβλύνουν εσωκομματικές διαφοροποιήσεις και να αρθούν επιφυλάξεις που θα μπορούσαν να δυσκολέψουν την αποδοχή μιας νέας συμφωνίας με τα θεσμικά όργανα της Ε.Ε.
Όμως όλα τούτα στο βάθος λίγη έως καθόλου σημασία θα έπρεπε να έχουν. Η όποια νέα συμφωνία θα πρέπει να κριθεί με κριτήριο το εθνικό συμφέρον και τις δυνατότητες που θα παρέχει στη χώρα να κινηθεί όσο το δυνατόν πιο γρήγορα – σταθερά και αποτελεσματικά στον δρόμο μιας βιώσιμης ανάπτυξης.
Η συζήτηση για όλα τα υπόλοιπα την ίδια αξία έχει με όσα γράφονται για το κασκόλ του κ. Γ. Βαρουφάκη ή για το αν ο κ. πρωθυπουργός οφείλει να φοράει γραβάτα… Η ουσία των πραγμάτων είναι στην καυτή ατζέντα των εθνικών οικονομικών και όχι στις «λάιφ στάιλ» αναφορές!
Η νέα κυβέρνηση λοιπόν θα κριθεί τόσο στα μεγάλα ζητήματα που προαναφέραμε όσο και στην πάντα δύσκολη και απρόβλεπτη πολλές φορές καθημερινότητα. Κάποιες φορές η καθημερινότητα αυτή κρύβει δυσάρεστες εκπλήξεις που έχουν την τάση να παίρνουν διαστάσεις ακόμα και δυσανάλογες της αξίας τους, δημιουργώντας πολιτικές ή εσωκομματικές κρίσεις με ό,τι αυτό μπορεί να σημαίνει…
Επανερχόμενοι στο φλέγον ζήτημα της διπλής διαπραγμάτευσης (τόσο για το λεγόμενο «πρόγραμμα- γέφυρα» όσο και για το επόμενο στάδιο την απομείωση του χρέους) θα το επισημάνουμε για μία ακόμα φορά πως η προσπάθεια αυτή θα πρέπει να βρει τα κόμματα του δημοκρατικού τόξου ενωμένα και με διάθεση συνεργασίας. Η πατρίδα μας βρίσκεται πάνω από κόμματα και πολιτικές ή κομματικές φιλοδοξίες! Το ίδιο φυσικά ισχύει και για τα κόμματα που συγκυβερνούν, μιας και δεν μπορούν να αποκλειστούν εσωκομματικές διαφωνίες όταν η όποια συμφωνία έρθει για έγκριση στο κοινοβούλιο…
Η κυβέρνηση λοιπόν με όπλα της τον ρεαλισμό, τις συμμαχίες και την καλλιέργεια ενότητας και συναίνεσης οφείλει να τραβήξει τον δύσκολο και ανηφορικό δρόμο της διπλής διαπραγμάτευσης…
Εμείς από τη θέση αυτή θα αξιολογούμε την πορεία της, επικροτώντας τα θετικά και επισημαίνοντας πιθανά λάθη και αδυναμίες, πάντα όμως με γνώμονα το συμφέρον της πατρίδας μας…
Δεν χωρούν προκαταλήψεις και μικροψυχία… Ούτε βέβαια έχει θέση το μικροκομματικό συμφέρον του ενός ή του άλλου παράγοντα εντός ή εκτός του κυβερνητικού σχήματος…
Τα όποια επικοινωνιακά ή κομματικά «παιχνίδια» μπορούν να βλάψουν την εθνική υπόθεση ανεπανόρθωτα!
E-Mail: pgiannoulakis@yahoo.gr