Όταν ξέσπασε η κρίση, ένα μεγάλο μέρος του «παλαιού συστήματος» (πολιτικοί, συντεχνίες και κάθε είδους κατεστημένο) που δεν επιθυμούσε αλλαγές και μεταρρυθμίσεις, συντάχτηκε πίσω από τα λάβαρα του αντιμνημονιακού αγώνα και προσπάθησε να διαβάλλει και να δαιμονοποιήσει τις αναγκαίες ρήξεις με ένα φαύλο σύστημα που για δεκαετίες είχε εκθρέψει την ανομία, τη διαφθορά, την ατιμωρησία, τις πελατειακές σχέσεις, την ταύτιση του κράτους με το κόμμα, τη συνδιοίκηση των συντεχνιών σε οργανισμούς του δημοσίου, την κρατικοδίαιτη επιχειρηματικότητα, τη φοροδιαφυγή, το μαύρο πολιτικό χρήμα, τον ωχαδερφισμό, την οικογενειοκρατία- παρεοκρατία, όλα όσα οδήγησαν τη χώρα στην πολυεπίπεδη κρίση.
Μια κρίση θεσμών, αρχών, αξιών. Κρίση πολιτική, οικονομική, κοινωνική, κρίση του εκπαιδευτικού μας συστήματος. Ομηρία σε νοοτροπίες και αντιλήψεις που αποτελούσαν και αποτελούν βαρίδια για την ανάταση της χώρας. Μια κρίση στο βάθος (και στην ουσία της) πολιτισμική.
Όμως οι αναγκαίες δομικές αλλαγές και μεταρρυθμίσεις, μισήθηκαν από τους πολίτες όσο οτιδήποτε άλλο στα χρόνια αυτά… Η ευθύνη όμως δεν ανήκει αποκλειστικά και μόνο στο «παλιό σύστημα» όπως προαναφέραμε. Ένα μεγάλο μέρος έχουν οι κυβερνήσεις που, προκειμένου να πετύχουν τους δημοσιονομικούς στόχους, έριξαν το βάρος σε οριζόντια μέτρα, όπως οι περικοπές μισθών- συντάξεων και σε υπερφορολόγηση κυρίως των χαμηλόμισθων, με αποτέλεσμα τη συντριβή της μεσαίας τάξης. Έτσι οι πολίτες ταύτισαν τις μεταρρυθμίσεις με τη φοροεπιδρομή και τις περικοπές εισοδημάτων. Μεγάλη όμως ευθύνη έχουν και οι εταίροι – δανειστές μας που αποδέχθηκαν σε μεγάλο βαθμό αυτή τη διαδικασία αντί να πιέσουν για μεγαλύτερη μείωση του κράτους και των δαπανών του. Όμως εκείνοι ενδιαφέρονταν μόνο για τον τελικό λογαριασμό και έτσι έκαναν τα στραβά ματιά σε αρκετές περιπτώσεις αποδεχόμενοι τα λεγόμενα ισοδύναμα… Δεν μηδενίζουμε το έργο των προηγούμενων κυβερνήσεων, όμως επισημαίνουμε ότι θα μπορούσαν να γίνουν πολλά ακόμα στον τομέα αυτό και κυρίως μετά τις τελευταίες Ευρωεκλογές, όπου η όλη προσπάθεια οδηγήθηκε σε μεγάλο βαθμό σε αδράνεια…
Και φτάσαμε στο σήμερα… Αναμφίβολα με μεγάλες ευθύνες στη σημερινή κυβέρνηση γιατί άφησε τον «λογαριασμό» να μεγαλώσει… Όμως, αν και η χώρα βρέθηκε με το ένα πόδι εκτός του κοινού νομίσματος, την ύστατη ώρα ο πρωθυπουργός απεδέχθη μια κατ’ αρχήν συμφωνία (μένουν πολλά ακόμα να γίνουν) με τους εταίρους – δανειστές μας. Η συμφωνία αυτή είναι πράγματι υφεσιακή, αλλά η πιστή εφαρμογή της μπορεί να κρατήσει τη χώρα εντός ευρώ και αξιοποιώντας το αναπτυξιακό πακέτο Γιουνκέρ (35 δισ.), την αναμενόμενη συμμετοχή της χώρας μας στο πρόγραμμα ποσοτικής χαλάρωσης (QE), την ανακεφαλαιοποίηση των τεσσάρων συστημικών τραπεζών και επιτυγχάνοντας μια διευθέτηση στο χρέος, υπάρχει ελπίδα να μετριαστούν οι υφεσιακές συνέπειες της συμφωνίας. Στην τελική της μορφή θα απαιτεί και κάποιες μεταρρυθμίσεις και διαρθρωτικές αλλαγές. Θα μπορούσαμε να είμαστε πραγματικά αισιόδοξοι αν αυτές οι αλλαγές αποτελούσαν το κύριο περιεχόμενο της συμφωνίας… Όμως δυστυχώς είναι μια ετεροβαρής συμφωνία σε ό,τι αφορά την ουσία των συνολικών προαπαιτούμενων προκειμένου να επιτευχθεί το πολυπόθητο αποτέλεσμα… Καταλαβαίνουμε λοιπόν τη μεγάλη αναγκαιότητα να εφαρμοστούν στο έπακρο, τουλάχιστον, όσες μεταρρυθμίσεις περιλαμβάνονται σε αυτήν.
Κι εδώ αρχίζουν τα δύσκολα! Ήδη, 39 βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ αρνήθηκαν την υπερψήφιση του πρώτου νομοσχεδίου και περισσότερα από τα μισά μέλη της ΚΕ του αρνήθηκαν να αποδεχθούν τη συμφωνία και τα μέτρα που τη συνοδεύουν… Συνέβη δε το «πολιτικά σουρεαλιστικό» οι βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ που καταψήφισαν τα μέτρα να δηλώνουν ότι… στηρίζουν την κυβέρνηση! Ο κ. Λαφαζάνης μάλιστα δηλώνει ότι υπάρχουν και άλλες λύσεις… Προφανώς ο δρόμος της Δραχμής!
Τα μέτρα υπερψηφίστηκαν( 229 θετικές ψήφοι) με τη συνδρομή της ΝΔ, του ΠΑΣΟΚ και του Ποταμιού… Όμως το φαινόμενο αυτό, δηλαδή 39 βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ να είναι ταυτόχρονα αντιπολίτευση και συμπολίτευση στη κυβέρνηση δεν μπορεί να αντέξει για πολύ… Είναι σχεδόν βέβαιο ότι Σεπτέμβριο ή το αργότερο Οκτώβριο θα στηθούν και πάλι κάλπες… Στο ενδιάμεσο χρονικό διάστημα πολλά μπορούν να συμβούν στην ελληνική πολιτική σκηνή… Τον πολιτικό αυτόν γρίφο θα πρέπει άμεσα να λύσει ο πρωθυπουργός…
Ο κ. Τσίπρας θα πρέπει λοιπόν να αποκαταστήσει το κύρος, τη σημασία και την αναγκαιότητα των μεταρρυθμίσεων στην ελληνική κοινωνία, προκειμένου στη συνέχεια να μπορέσει (με σύμμαχό του ένα μεγάλο τμήμα της) να αλλάξει δομές που μπορεί μεσοπρόθεσμα να μην έχουν ένα απτό κέρδος, όμως σε βάθος χρόνου θα βοηθήσουν τη χώρα να αναταχθεί…
Το μεγάλο όμως εμπόδιο του πρωθυπουργού είναι το ίδιο του το κόμμα ή για να είμαστε ακριβείς, ένα μεγάλο τμήμα του… Όμως ο κ. Τσίπρας έκανε το πρώτο βήμα!
Εμείς από τη θέση αυτή έχουμε υποστηρίξει ότι ο πρωθυπουργός έχει μπροστά του ένα μονόδρομο τόσο σε ό,τι αφορά τη χώρα όσο και σε ό,τι έχει να κάνει με το κόμμα του… Σε ό,τι αφορά το δεύτερο, ας «αξιοποιήσει» την πολιτική ευκαιρία προκειμένου να πετύχει τον πολιτικό μετασχηματισμό του ΣΥΡΙΖΑ σε ένα ευρωπαϊκό (κέντρο)αριστερό πολιτικό φορέα… Δεν μπορεί να ελπίζει στον «πολιτικό σουρεαλισμό» της Αριστερής πλατφόρμας και όσων δηλώνουν ότι καταψηφίζουν τα μέτρα αλλά ταυτόχρονα στηρίζουν την κυβέρνηση! Δεν χωρούν δύο καρπούζια στην ίδια μασχάλη! Κόμμα θα ξαναφτιάξει ο κ. Τσίπρας… Τώρα έχει μια διπλή ευκαιρία: και τη χώρα να κρατήσει όρθια και το κόμμα του να μετασχηματίσει…
Και κάτι τελευταίο που δεν πρέπει να ξεχνά ο πρωθυπουργός. Στην κοινωνία υπάρχουν πολλοί ικανοί άνθρωποι (ελεύθεροι από κομματικούς περιορισμούς) που -αν και δεν ψήφισαν ΣΥΡΙΖΑ- παρά ταύτα είναι πρόθυμοι να συνδράμουν άμεσα την προσπάθειά του για ριζικές μεταρρυθμίσεις και να στηρίξουν έναν εθνικό αγώνα που θα οδηγήσει την πατρίδα μας στο ξέφωτο…
E-Mail: pgiannoulakis@yahoo.gr
Twitter: @pgiannoulakis
