Στο προηγούμενο δημοσίευμα υποσχέθηκα να ασχοληθώ με τα σχετικά με την εκπαίδευση. Αρχίζω με το νόμο του 2011, που ψηφίστηκε από 255 βουλευτές στο ελληνικό κοινοβούλιο, ύστερα από εξαντλητικό διάλογο δυο ετών, συζήτηση και κατάθεση απόψεων.
Αυτός ο νόμος ο γνωστός ως «Νόμος Διαμαντοπούλου» είχε ως συνέπεια να δρομολογηθούν με την εφαρμογή του μερικά κεφαλαιώδους σημασίας και αυτονόητα – ευεργετικά θέματα για την ανώτατη εκπαίδευση της πατρίδας μας. Παραθέτω λίγα μόνο:
Α. Απαλλαγή όλων των πανεπιστημίων από τους λεγόμενους αιώνιους φοιτητές.
Β. Κατάργηση του πανεπιστημιακού ασύλου, που αυτό είχε κάμει τα πανεπιστήμιο καταφύγια παρανομίας και εκτροφεία αναρχικών.
Γ. Ο ορισμός, σε κάθε πανεπιστήμιο, επιτροπής από διάσημους πρώην πανεπιστημιακούς, εκπροσώπους της τοπικής κοινωνίας και διακεκριμένους για το έργο τους στην Ελλάδα και στο εξωτερικό. Αυτή η επιτροπή ήταν σύμβουλος άμισθος του αντίστοιχου Πανεπιστημίου και είχε αρχίσει να επικουρεί στην καλύτερη και ορθολογικότερη λειτουργία των ΑΕΙ και ΤΕΙ.
Τον «Νόμο Διαμαντοπούλου» τον είχε καταψηφίσει ο ΣΥΡΙΖΑ (μικρό κόμμα τότε) και από τις στήλες της εφημερίδας ΑΥΓΗ ο τότε αρθρογράφος της Κώστας Γαβρόγλου έγραψε πύρινο άρθρο για την ήττα της αριστεράς από την ψήφιση εκείνου του νόμου από 255 βουλευτές, δηλαδή το 81% των βουλευτών.
Δ. Για κάθε κατάληψη δημόσιου σχολείου παρεμβαίνει ο εισαγγελέας και ζητά ευθύνες από τους γονείς – κηδεμόνες των καταληψιών.
Συνεπής η σημερινή κυβέρνηση στις υποδείξεις Γαβρόγλου του 2011, άρχισε το ξήλωμα του «Νόμου Διαμαντοπούλου». Ο πρώτος υπουργός Παιδείας Μπαλτάς θεώρησε ότι η αριστεία είναι ρετσινιά, ενώ η ιστορία έχει διδάξει ότι «αρχή της παιδείας ο έπαινος». Αυτό το ξέρει και ο πιο άπειρος εκπαιδευτικός.
Ο δεύτερος υπουργός Παιδείας της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ Φίλης επανέφερε το άσυλο στα πανεπιστήμια. Οι εξελίξεις ήρθαν ταχύτατα: οι κάθε είδους αιώνιοι φοιτητές, κάθε είδους μπαχαλάκηδες, οχυρώθηκαν σε μερικά Πανεπιστήμια, που είχαν βρει την ησυχία τους, και με βόμβες Μολότωφ στα χέρια, εξορμούν, όταν τους αρέσει, και καίνε την Αθήνα και τη Θεσσαλονίκη, εν ονόματι της αριστερής θεώρησης, που σκόπιμα νομοθέτησε αυτό το ανεκδιήγητο κατάντημα, εκτροφείο των κάθε είδους «συλλογικοτήτων», «συνιστωσών», «ιδιαιτεροτήτων».
Αυτές τις μέρες μάλιστα συζητήθηκε στη βουλή και ψηφίστηκε από τους ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ το νομοσχέδιο που ετοίμασε ο Γαβρόγλου, ο χειρότερος στη σειρά υπουργός Παιδείας, χωρίς να ρωτήσει κανένα κόμμα της βουλής.
Θέλει πολύ μελάνι αυτή η ανάλυση. Αντί για πολλά, αρκούμαι σε ένα μόνο παράδειγμα:
Όλες οι οικογένειες έχουν παιδιά ή εγγόνια σε σχολείο κάποιας βαθμίδας. Επομένως, έχουν την άμεση δυνατότητα να διαπιστώσουν πόσο χαμηλά έχει πέσει το έργο του σχολείου, η συμπεριφορά των μαθητών μέσα και έξω από το σχολείο, τα βάσανα των εκπαιδευτικών και ο αγώνας τους να κάμουν τη δουλειά τους σύμφωνα με τον όρκο και την συνείδησή τους ως εκπαιδευτικών. Με τον νέο νόμο, «αριστερές πινελιές Γαβρόγλου», η κατάσταση οδεύει προς το χειρότερο.
Επανέρχομαι, όσο κι αν κουράζω, στον «Νόμο Διαμαντοπούλου»: Τον ψήφισαν 255 από τους 300 βουλευτές το 211. Είχαμε, δηλαδή, ένα είδος συνεννόησης όλων σχεδόν των κομμάτων για τα αυτονόητα.
Όπως συμβαίνει με τα λεγόμενα «εθνικά θέματα», όπου συμφωνούν όλα τα κόμματα του δημοκρατικού τόξου και δίδουν μια φωνή στην Ελλάδα, έτσι πρέπει να γίνει και με το θέμα της εκπαίδευσης και της παιδείας, επειδή είναι ίσως το σπουδαιότερο από τα εθνικά θέματα. Γι’ αυτό και είναι βόμβα στα θεμέλια της Δημοκρατίας της Ελλάδας και της πορείας της νεολαίας να νομοθετούν οι ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ τις ιδεοληπτικές απόψεις τους, τις αποστεωμένες και μυωπικές, εξόφθαλμα αντιπαιδαγωγικές, που κοντεύουν να προκαλέσουν κοινωνική κατάθλιψη, όχι μόνο στη νεολαία, αλλά στο σύνολο του Ελληνικού λαού.
Αν κοιτάξει κάθε λογικός και αντικειμενικός παρατηρητής όσα συμβαίνουν τα τελευταία τέσσερα χρόνια στις τρεις βαθμίδες της εκπαίδευσης και καλλιεργούνται με μεθοδικό τρόπο, από τους κυβερνώντες χωρίς να υπάρχει καμιά υποχρέωση από τους δανειστές, όπως συμβαίνει με τα θέματα της οικονομίας, θα διαγνώσει ότι «το της όλης πόλεως ήθος ομοιούται τοις άρχουσι». Είναι αυτό που στα απλά νεο-ελληνικά λέγεται «από το κεφάλι βρωμίζει το ψάρι». Με τις εφαρμοζόμενες πολιτικές στην εκπαίδευση προκαλούν αθόρυβη ζημιά στη νεολαία και αυτήν την «διαβάζουμε» στο αγέλαστο βλέμμα των παιδιών και των νέων, αντί για το χαμόγελο και την αισιοδοξία που είχαν οι νέοι σε παλαιότερες εποχές, ακόμη και τις πρόσφατες.
Για να φύγει το χαμόγελο και η φυσική ζωηράδα από τα παιδιά και τους νέους δεν ήταν εύκολο να γίνει. Τελικά έγινε, δυστυχώς, επειδή σωρευτικά αθροίστηκαν πολλά αρνητικά, αντίθετα από τη φύση των νέων:
1. Στο δημοτικό δεν είναι απαραίτητο να διαβάζουν πολύ τα παιδιά για να διακριθούν, αφού ο σημαιοφόρος και οι παραστάτες της σημαίας αναδεικνύονται με… κλήρωση (στην τύχη, από τον σωρό).
2. Δεν είναι μικρό πράγμα να θεωρεί το υπουργείο Παιδείας ως ρετσινιά την αριστεία. Αυτή η άποψη κόβει τα φτερά των νέων (προεφήβων, εφήβων, νέων) που από τη φύση τους θέλουν το τέλειο. Όχι συμβατικότητες. Όχι μετριότητες. Δεν έχει αντίρρηση η φύση των νέων για αυστηρότητα (στο σπίτι και στο σχολείο), όταν αυτή συνδέεται με στοργή και δικαιοσύνη, γιατί τότε η αυστηρότητα «παιδαγωγεί». Το τέλειο θέλει να ποθεί η φύση των νέων, από τα αρχαία χρόνια, τα μεσαιωνικά, τα νεότερα, σε όλο τον κόσμο. Μόνο με τη διακυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ επιδιώκεται η αλλαγή της φύσης των νέων. Γι’ αυτό τους έχουν στρέψει σε αφασία. Γι’ αυτό τους στέρησαν το γέλιο και τη φυσική ζωηράδα. Δύσκολο είναι, μα το πέτυχαν.
3. Από τα υπερσύγχρονα μέσα μαζικής και διαδικτυακής επικοινωνίας, που τόση μεγάλη χρήση τους γίνεται για προπαγάνδα, μαθαίνουν οι νέοι ότι ο Καρανίκας έγινε αδρά αμειβόμενος σύμβουλος του πρωθυπουργού κ. Τσίπρα. Από δημοσιεύματα – με ονοματεπώνυμα – μαθαίνομε ότι κάθε «ρολαριστής» και «τρολαριστής» του ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ διορίζεται, «τρυπώνει» στο Δημόσιο.
Συνειρμικά σπρώχνονται να γίνουν σαν αυτά τα υποδειγματικά πρόσωπα, αφού μέλλον δεν έχουν στον τόπο μας παρά μόνο φυγή στο εξωτερικό.
4. Η φύση των νέων (προεφήβων, εφήβων, νέων) δεν συγχωρεί το ψέμα. Όμως το ακούει τώρα και 4 χρόνια:
Θα σκίσουμε τα μνημόνια. Θα διορίσουμε 20.000 εκπαιδευτικούς.
Θα χορέψουμε με τον ζουρνά τους Ευρωπαίους
«Για να βγούμε από τα μνημόνια διαπραγματεύομαστε», τη στιγμή που το τρίτο μνημόνιο είναι δικό τους και με αυτό σχεδόν ολοκληρώθηκαν τα πιο σκληρά μέτρα που προβλέπονταν από το πρώτο μνημόνιο και απλά τα έσπρωχναν οι κυβερνήσεις προς το τέλος. Τελικά ο κ. Τσίπρας που υπέκλεψε την ψήφο του ελληνικού λαού ως αντιμνημονιακός, έγινε ο μνημονιακότερος όλων των πρωθυπουργών.
5. Δεν είναι χωρίς σημασία για τους νέους ότι ο Κουφοντίνας, δικασμένος για έντεκα δολοφονίες, βγαίνει με άδεια από τη φυλακή, όταν θέλει… να ξεσκάσει.
Οι φυλακές τύπου Γ καταργήθηκαν, επειδή ως συνιστώσα του ΣΥΡΙΖΑ οι βαρυποινίτες από τις φυλακές επέβαλαν την άποψή τους.
6. Δεν είναι χωρίς επίπτωση στην ψυχολογία μικρών και μεγάλων το ότι επανέφερε η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ το άσυλο στα Πανεπιστήμια και μετέτρεψε μερικά σε οίκους… παρανομίας. Στο Πανεπιστήμιο Κρήτης, εδώ στου Γάλλου, είχαν φρεσκαριστεί το περασμένο καλοκαίρι όλα τα κτήρια. Όμως, μέσα στο Σεπτέμβρη όλοι οι τοίχοι και προσόψεις έχουν χρωματιστεί με συνθήματα εν ονόματι της ελευθερίας και της «αισθητικής» του ασύλου, πεισματικής επιλογής του ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ.
Για να «κάμουν επαναστάτες και τους μαθητές» αποποινικοποίησε ο Γαβρόγλου τις καταλήψεις των δημόσιων σχολείων. Αυτό επιτείνει την κατάθλιψη και την αηδία ακόμη και στα παιδιά, που ξέρουν με ποια μεθόδευση και από ποιους γίνεται κάθε φορά η κατάληψη ενός σχολείου και ποιες επιπτώσεις έχει αυτή η επιδίωξη της μπαχαλοποίησης των πάντων. Με τις ανεμπόδιστες πλέον καταλήψεις (γινόταν) και γίνεται ακύρωση του εκπαιδευτικού και παιδαγωγικού έργου του δημόσιου σχολείου.
Δεν συνεχίζω με άλλες επισημάνσεις σε καθημερινά και σε όλους γνωστά θέματα σχετικά με τα σχολεία, όπου «μορφώνονται» οι αυριανοί Έλληνες.
Τονίζω και υπογραμμίζω ότι τα όσα συμβαίνουν με την εκπαίδευση είναι βραδυφλεγής βόμβα στα θεμέλια της ελληνικής κοινωνίας. Ο προσεκτικός παρατηρητής διαπιστώνει ότι ο Γαβρόγλου έχει κάμει τις πιο επιζήμιες, επικίνδυνες και διαλυτικές νομοθετικές παρεμβάσεις σε βάρος της δημόσιας εκπαίδευσης (ελευθεριότητα, λαϊκισμός, νομοθετική κατάργηση κάθε έννοιας αξιολόγησης, ψεύτικες υποσχέσεις, συγχώνευση κάποιων ΑΕΙ αλλά ίδρυση και νέων τμημάτων).
Θα χρειαστεί πολλή δουλειά, μετά τις εκλογές για να αναστραφεί η στρεβλή πορεία της εκπαίδευσης. Μόνο έτσι θα μπορέσουν να γίνουν: 1. Διορισμοί εκπαιδευτικών (όχι υποσχέσεις χωρίς αντίκρισμα και μπαλώματα με αναπληρωτές (= εκπαιδευτικούς – βαλίτσες).
2. Παιδαγωγική επιμόρφωση των εκπαιδευτικών και αξιολόγηση όλων των εκπαιδευτικών πρωτοβάθμιας και δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης όλων των δημόσιων σχολείων της χώρας. Κανένας από τους περίπου 100.000 εκπαιδευτικούς στα δημόσια σχολεία μας, δεν έχει αξιολογηθεί ποτέ και αυτό δεν συμβαίνει σε καμιά άλλη χώρα του κόσμου. Έχουμε αυτήν την παγκόσμια αρνητική… πρωτοπορία και φυσικά δεν έχουμε γίνει παράδειγμα για μίμηση από άλλους.
Αυτό είναι, κατά την ταπεινή γνώμη μου, μέγα εθνικό θέμα, για την Ελλάδα σήμερα πολύ σοβαρότερο από αυτό της «Βόρειας Μακεδονίας» για το οποίο έχει ξεσηκωθεί μεγάλο μέρος του ελληνικού λαού. Έχουμε εκπαίδευση που δεν οδηγεί στη γνώση και στην παιδεία, όπως γίνεται σε όλες τις χώρες του κόσμου, αλλά σε αφασία και μπαχαλοποίηση, «ιδανικά» που μόνο η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ καλλιεργεί και υπηρετεί μεθοδικά. Ήδη βλέπουμε και χειροπιαστά αγγίζουμε τους καρπούς αυτής της καλλιέργειας.
Αν στέκει και λειτουργεί ακόμη το δημόσιο σχολείο στην Ελλάδα, αυτό οφείλεται στο φιλότιμο και τον πατριωτισμό των εκπαιδευτικών. Τον αγώνα και την αγωνία αυτή των εκπαιδευτικών οφείλει να στηρίξει, η κυβέρνηση, το κράτος, οι γονείς, η κοινωνία, ο λαός.
Μη λησμονούμε τη σοφή άποψη του Ρεθεμνιώτη διάσημου εκπαιδευτικού Εμμ. Γενεράλι «το έργον του εκπαιδευτικού είναι το τιμιώτατον των έργων» = το έργο, η δουλειά, το λειτούργημα, το καθήκον του εκπαιδευτικού είναι το πολυτιμότερο από όλα τα έργα του ανθρώπου (σε όλα τα μήκη και τα πλάτη της γης).
