Ένα από τα πιο ωραία παραμύθια της μεταπολίτευσης ήταν όταν ακούγαμε από τους πολιτικούς, τα οράματα τους για την Ελλάδα του μέλλοντος.. ποιου ακριβώς μέλλοντος όμως;
Πριν μερικές μέρες μου έλεγε κάποιος φίλος που τα παιδιά του εργάζονται στην Ελβετία, ότι εκεί υπάρχει νομοθεσία για τους μετανάστες, που λέει ότι ακόμα και στο παραμικρό παράπτωμα που θα υποπέσουν, όπως για παράδειγμα παράνομο παρκάρισμα, θα απελαύνονται άμεσα από τη χώρα.
Στον αντίποδα σκέπτομαι τη χώρα μας.. Όλη η Ελλάδα ένα απέραντο πάρκινγκ μεταναστών, χωρίς απολύτως κανένα σχεδιασμό, όπως έχουν δείξει τα γεγονότα. Από το 1991 που άνοιξαν τα σύνορα για τους Βορειοηπειρώτες, από τον τότε υπουργό και μετέπειτα πρωθυπουργό Σαμαρά, ήρθε κάθε καρυδιάς καρύδι και μέχρι σήμερα συνεχίζεται το ίδιο βιολί από όλους, χωρίς ποτέ να υπάρχει μια νομοθεσία συγκεκριμένη και κατατοπιστική, για δικαιώματα και υποχρεώσεις, αλλά ακόμη και αν υπάρχει, δεν εφαρμόζεται σε καμία περίπτωση, όπως συνήθως γίνεται στην Ελλάδα. Καθένας κάνει ότι του γουστάρει, όποτε του γουστάρει, ενώ όλοι ξέρουμε πως ομάδες Γεωργιανών, Αλβανών, Πακιστανών, Ρουμάνων και άλλων εθνικοτήτων έχουν χωρίσει τη χώρα σε βιλαέτια, εισπράττοντας και τους ανάλογους «φόρους» από τα ανυπεράσπιστα θύματα τους, αφού δεν υπάρχει ούτε η κατάλληλη νομοθεσία, ούτε και η αποτελεσματική προστασία των πολιτών, εκ μέρους της πολιτείας.
Δεν έζησα το 1922 και την καταστροφή στη Σμύρνη -τον κατά κάποιους «σπουδαίους ιστορικούς» συνωστισμό!- για να μπορώ να κάνω ακριβοδίκαιη σύγκριση. Διερωτώμαι όμως… ένα κράτος που είχε χάσει τον πόλεμο τότε και είχε τη μεγαλύτερη μετακίνηση πληθυσμών, που έχει καταγραφεί ποτέ στην παγκόσμια ιστορία, με ενάμισι εκατομμύριο πρόσφυγες και με οπωσδήποτε όχι τις σημερινές ευκολίες μετακινήσεων και σίτισης, πως μπόρεσε να τα βγάλει πέρα και να αφομοιώσει όλο αυτόν τον εξαθλιωμένο πληθυσμό, κάνοντας τον παραγωγικό. Σήμερα που τα μέσα είναι ασυγκρίτως καλύτερα και έχοντας περισσότερες δυνατότητες, γιατί δεν μπορεί να κουμαντάρει αυτές τις 45 -50-60 χιλιάδες ανθρώπους, που σαφώς μπορεί να μην είναι έλληνες, αλλά είναι άνθρωποι και θέλουν βοήθεια.
Ευτυχώς σ’ αυτή τη χώρα υπάρχει ακόμη ανθρωπιά (μέχρι να φορολογηθεί κι αυτή) και κάποιες οργανώσεις, διάσημα πρόσωπα και εθελοντές, βοηθούν όσο μπορούν για να στεγαστεί όλος αυτός ο κόσμος σε σκηνές και να έχει έστω ένα πιάτο φαγητό.
Όμως υπάρχουν και οι συμπατριώτες μας. Πριν έρθουν οι μετανάστες κανείς δεν νοιάζονταν γι’ αυτούς, αλλά μάλλον δεν νοιάζεται ούτε τώρα. Χιλιάδες άστεγοι σε όλες τις πόλεις της χώρας που ψάχνουν ένα χώρο να κοιμηθούν και λίγο φαγητό, για να μην πεθάνουν από την πείνα. Έχω γίνει δεκάδες φορές ο ίδιος μάρτυρας, βλέποντας άτομα να ψάχνουν στα σκουπίδια, για κάτι χρήσιμο ή για λίγο φαγητό, εδώ στην πόλη που ζω, στο Ρέθυμνο! Προφανώς αυτοί δεν είναι μετανάστες και γι’ αυτούς.. δεν μαγειρεύει καμία οργάνωση.. γι’ αυτούς… δεν ενδιαφέρονται οι διάσημοι.., δεν μαζεύουν τρόφιμα οι πρόσκοποι.., δεν έγιναν σύλλογοι προστασίας τους, δεν γίνονται εκπομπές από τα ΜΜΕ και κανείς δεν κατέβηκε σε απεργία υποστήριξης. Γι’ αυτούς κανείς δεν μιλάει συγκλονισμένος και καμία οργάνωση ή συνδικάτο δεν έβγαλε ποτέ ανακοίνωση, να μαζευτούν τρόφιμα και ρουχισμός ή σκηνές για να στεγαστούν. Γιατί άραγε; Μα γιατί αυτοί …είναι Έλληνες!!!
Με αδιάσειστα στοιχεία, που λένε ότι οι άστεγοι στην Ελλάδα είναι πάνω από 30 χιλιάδες και τον αριθμό συνεχώς να αυξάνεται, με το επίσημο κράτος, όπως συνήθως, να μην μπορεί να αντιδράσει, μπορούμε να δούμε αν θέλουμε, κυνικά και χωρίς παρωπίδες, την Ελλάδα που έρχεται απ’ το μέλλον..
Στο μεταξύ έγκυρα άρθρα μελετητών του εξωτερικού μιλούν για την πληθυσμιακή εξέλιξη της Ευρώπης. Κλασσικά βέβαια η χώρα μας στην πρώτη θέση, αλλά όπως πάντα από την ανάποδη, δηλαδή αρνητικά! Είμαστε από τις πρώτες χώρες στον κόσμο σε υπογεννητικότητα. Διαβάστε νούμερα! Το 2050 σε μόλις 34 χρόνια από σήμερα, η χώρα μας θα είναι κάτω από τα 6 εκατομμύρια, με την πλειοψηφία του πληθυσμού άνω των 55 ετών, ενώ το 2100, σε 84 χρόνια από σήμερα, μόλις και με τα βίας οι έλληνες θα είναι 2 εκατομμύρια! Για ποια Ελλάδα του μέλλοντος μιλάμε λοιπόν;
Έχω ξαναγράψει και θα το γράψω ακόμα μια φορά. Ο μεγάλος Έλληνας ηθοποιός Θανάσης Βέγγος, στο έργο «Το βλέμμα του Οδυσσέα» λέει προφητικά κάποια στιγμή στην ταινία: «Η Ελλάδα πεθαίνει. Πεθαίνουμε σα λαός. Κάναμε τον κύκλο μας, δεν ξέρω πόσες χιλιάδες χρόνια, ανάμεσα σε σπασμένες πέτρες και αγάλματα. Και πεθαίνουμε…. Αλλά αν είναι να πεθάνει η Ελλάδα, να πεθάνει γρήγορα. Γιατί η αγωνία κρατάει πολύ και κάνει πολύ θόρυβο». Τα λόγια του σήμερα ίσως μοιάζουν πιο επίκαιρα από ποτέ.
Στη ζωή αν θέλεις να πας μπροστά πρέπει να είσαι αισιόδοξος και αν δεν υπάρχει κατάλληλος δρόμος, θα πρέπει να τον δημιουργήσεις εσύ ο ίδιος. Το πρόβλημα είναι ότι από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου, η χώρα πάει από το κακό στο χειρότερο και όλα γίνονται πιο γκρίζα από ποτέ, με συνεχή λάθη των πολιτικών, που είναι αποκλειστικά υπεύθυνοι για την όλη κατάσταση, αφού αυτοί κυβερνούν τη χώρα, χωρίς ποτέ να πείθουν ότι έχουν την ικανότητα να δημιουργούν και να ανοίγουν νέους δρόμους..
Η Ελλάδα πεθαίνει. Πεθαίνει από κάθε άποψη. Πεθαίνει από τους αστέγους οι οποίοι αυξάνονται. Πεθαίνει από τους συνταξιούχους οι οποίοι πρέπει να ζήσουν κάθε μέρα και με λιγότερα. Πεθαίνει από τους άρρωστους που δεν έχουν να αγοράσουν τα φάρμακά τους. Πεθαίνει από τους άνεργους που αδυνατούν τα συντηρήσουν τις οικογένειές τους. Πεθαίνει από τις επιχειρήσεις (μικρές και μεγάλες) που κλείνουν, γιατί δεν μπορούν να αντέξουν την εξαντλητική φορολόγηση, αλλά και την κυριολεκτικά πεθαμένη αγορά.
Η Ελλάδα κινδυνεύει, κινδυνεύει ίσως περισσότερο και από το να βρισκόταν σε εμπόλεμη κατάσταση. Οι νέοι λιγοστεύουν, οι γέροι αυξάνονται και οι μετανάστες κατακλύζουν την χώρα μας. Μέσα σε λίγα χρόνια ο κοινωνικός ιστός δεν θα έχει καμία σχέση από αυτόν που ξέρουμε σήμερα, είτε μας αρέσει είτε όχι. Το πρόβλημα όμως δεν είναι οι μετανάστες που έρχονται, αλλά αυτοί που φεύγουν. Οι νέες γενιές των Ελλήνων, τα καλύτερα νέα μυαλά επιστημόνων, εγκαταλείπουν μαζικά την πατρίδα μας. Γιατί ενώ θα έπρεπε να τους χρησιμοποιήσει με κάθε δυνατό και αδύνατο τρόπο, για να πετύχει την ανάταση του κράτους, που όλοι περιμένουμε και ποτέ δεν έρχεται, η πατρίδα είναι κυριολεκτικά ανίκανη να τους αξιοποιήσει… είναι πραγματικά θλιβερό και πληγώνει κάθε σώφρονα νου, αλλά η χώρα μας κυριολεκτικά και μεταφορικά «αποστραγγίζεται» από τις νέες γενιές. Αυτές που είναι η μόνη ελπίδα σε κάθε λαό, για νέα καινούργια και ελπιδοφόρα μονοπάτια.
Το εκπληκτικό είναι ότι παρά τα τεράστια προβλήματα που ζούμε καθημερινά, υπάρχουν ακόμα πάρα πολλοί αισιόδοξοι Έλληνες! Όμως όσο κι αν δεν το θέλω, μοιραία πλέον, παρά την όποια αισιοδοξία μου, αναρωτιέμαι.. μήπως οι πολιτικοί με τις άφρονες πολιτικές τους και κόντρα στην αισιοδοξία μας, έχουν βαλθεί ντε και καλά να αποδείξουν, ότι ο Θανάσης Βέγγος είχε δίκιο;
