Η Ελλάδα μας πληγώνει ή εμείς αυτήν;

Η πρώτη βραδιά μου στους Παξούς, συνέπεσε με το διάγγελμα του Πρωθυπουργού, στο οποίο δικαιολογούσε την παραίτηση της κυβέρνησής του. Το νησί που ακόμα λατρεύει τον Ποσειδώνα, με καλούσε στο έναστρο λιμάνι της Λάκκας, από τα φώτα των αγκυροβολημένων σκαφών και εγώ ο βλάκας επέμενα να αναλογίζομαι πόσο επικίνδυνα συλλογάται η Εξουσία για να διατηρηθεί. Άκουγα έναν πρωθυπουργό να ισχυρίζεται πως το δικό του μνημόνιο, υπερέχει ποιοτικά των προηγούμενων δύο και προσφέρει προοπτικές ανάπτυξης, και θυμάμαι τον ίδιο να περιγράφει γλαφυρά πώς τον βίαζαν επί 17 ώρες οι ακροδεξιοί του Ευρωπαϊκού Διευθυντηρίου, κλεισμένο σε ένα δωμάτιο, πώς του ‘λεγε η καρδιά του να τρέξει να φύγει και να μην υπογράψει τη συμφωνία της ντροπής και δεν καταλάβαινα: Το παιδί που παρήχθη από την κακοποίηση ενός πρωθυπουργού, αυτό το ανεπιθύμητο μνημόνιο, έχει τελικά πατέρα; Δεν είναι το ορφανό που κανείς δεν αναλάμβανε να το υπερασπιστεί, πόσο μάλλον να το υιοθετήσει; Παρακολουθώ τους θλιβερούς απολογητές του κυβερνητικού έργου στην απέλπιδα προσπάθεια τους, απ’ τη μια να αποτάξουν από πάνω τους κάθε ευθύνη για το νέο μνημόνιο και απ’ την άλλη να το εμφανίσουν ως ποιοτικά ανώτερο και πείθομαι ότι ο λεβέντης πρωθυπουργός, ακόμα και κατά το βασανιστικό πολύωρο διάστημα του βιασμού του, πέτυχε να διαπραγματευτεί έως και τους όρους του οργασμού του (…) Έλεος!

 

Δυο μέρες μετά, το Σάββατο, στο καφέ «Ταξίδι» στον Λόγγο, ο ήλιος ασπιδοφόρος χρωμάτιζε τη σημαία της θάλασσας με όλες τις αποχρώσεις του μπλε και του πρασίνου και ο βυθός, αποκάλυπτε τα φρούτα του κηπου του. Την ίδια ώρα, βλέποντας τη Ζωή Κωνσταντοπούλου, να υποδέχεται στη Βουλή τον Παναγιώτη Λαφαζάνη αισθάνθηκα πρώτη φορά για το πρόσωπό της συμπάθεια, που μόνο η μοναξιά επιβάλλει. Η πάλαι ποτέ σιδηρά κυρία του ΣΥΡΙΖΑ, που προσπαθεί απεγνωσμένα να παρατείνει το βίο της παρούσης Βουλής και άρα του δικού της θεσμικού ρόλου, πλήρως απομονωμένη από τους παλιούς της συντρόφους στου Μαξίμου, μας θυμίζει ωστόσο, ακόμη, μαζί με τον Παναγιώτη Λαφαζάνη, τον κυρίαρχο προ επταμήνου, πολιτικό λόγο του ΣΥΡΙΖΑ, ο οποίος καταγγέλθηκε εντός 24ώρου προκειμένου η περί τον πρωθυπουργό ομάδα, να συστοιχηθεί με τα προαπαιτούμενα για τη διατήρηση της εξουσίας της.

 

Την Κυριακή, ραντεβού στον «Ερημίτη» για το ηλιοβασίλεμα, που λέγεται ότι είναι εφάμιλλο της Καλντέρας. Από το πυκνό δάσος με τα έλατα και τα πεύκα, που κόβεται στα βράχια μιας απροσπέλαστης παραλίας, δύει ένας μεγαλοπρεπής ήλιος που με μέμφεται γιατί ακόμη επιμένω να καταγίνομαι με τα ελάχιστα αυτού του κόσμου.

 

Για να κλείσω λοιπόν αυτή μου την παρέμβαση: Φοβάμαι ότι η διάσπαση του ενιαίου ΣΥΡΙΖΑ, όπως έγινε και υπό την αιτία για την οποία έγινε, σε συνδυασμό με την «καθαρότητα» των νέων εκλογικών λιστών του κόμματος και τη διαφαινόμενη νίκη του στις προσεχείς εκλογές, σηματοδοτεί αναγκαστικά και ιδίως στο ενδεχόμενο εκλογικής αυτοδυναμίας, δύο τραγικούς κινδύνους για την παραπαίουσα πλέον Ελληνική Δημοκρατία: Ο πρώτος κίνδυνος συναρτάται με την αναπόφευκτη παντοδυναμία του Αλέξη Τσίπρα, ο οποίος και μόνον αυτός, θα κερδίσει τις εκλογές, αν αυτό συμβεί. Προφανώς και για τον μέσο Έλληνα, δεν υπάρχει πλέον η στοιχειώδης πολιτική αξιοπιστία του φορέα που λέγεται ΣΥΡΙΖΑ, και επομένως, η όποια ψήφος προς αυτόν, ερμηνεύεται κατ´ ανάγκη ως ψήφος εμπιστοσύνης μόνο προς το πρόσωπο του επικεφαλής τους. Και αυτό βέβαια με ό,τι δυστύχημα προκύψει στο μέλλον από τις επιλογές ενός πρωθυπουργού, που έδειξε στο διάστημα της μέχρι τώρα πρωθυπουργίας του ότι παλινωδεί μεταξύ ιδεοληψιών και ισορροπιών, αλλά είναι συνεπής στην πολιτική εδραίωση ενός κομματικού κράτους κατά τα ειωθότα στο παρελθόν. Κάτι τέτοιο, με δεδομένη την απουσία κάθε αντιπολιτευτικής πλέον τάσης στο κόμμα, θα τον καταστήσει από κάθε πλευρά ισχυρότατο και άρα επικίνδυνο για τη δημοκρατία.

 

Ο δεύτερος κίνδυνος είναι η σταδιακή μετατροπή ενός αυτοδύναμου ΣΥΡΙΖΑ σε ένα λαϊκίστικο, αριστερών προδιαγραφών, αλλά βαθιά συντηρητικό και άρα αντί-αριστερό πολιτικό μόρφωμα περονιστικού τύπου. Ερήμην άλλων εναλλακτικών πολιτικών προτάσεων, η Ελλάδα δηλαδή να ζήσει ένα δήθεν αριστερό παραλήρημα, που θα το συντηρούν οι εκτός χώρας εξαρτήσεις του κόμματος και θα το εμπνέει η εικόνα του νέου, άφθαρτου ηγέτη. Ο οποίος σε κάθε λαϊκή αντίδραση θα θυμίζει το «φαύλο παρελθόν», φροντίζοντας να ελέγχει τα εγχώρια κατεστημένα, που θα σπεύσουν να τον προσεταιριστούν, τώρα που η φιλοευρωπαϊκή τροχιά της χώρας, φαίνεται εξασφαλισμένη.

 

Αύριο ξεκινώ με το καΐκι για Αντίπαξους, αν δεν έχει μελτεμάκι. Να τελειώσω εδώ, σεβόμενος το μεγαλείο μιας φύσης, που σε αποζημιώνει για τη μικρότητα των πραγμάτων που φέρεις μαζί σου.

 

Εξάλλου όταν επιστρέψω στο Ρέθυμνο, θα είμαι αναπόδραστα θύμα πολιτικών τηλεοπτικών συζητήσεων, όπου φερέφωνα των κομματικών τους ηγεσιών θα αναλώνονται να με πείσουν ότι θα διαχειριστούν καλύτερα την κρίση ενός συστήματος, που αντί το 2010 να αυτοχειριασθεί, ενέσκηψε τοξικότερο, αναλγητικότερο, ελεεινότερο από ποτέ. Θυμίζω μόνο ότι αυτή η αυτοαποκαλούμενη Πρώτη Αριστερή Διακυβέρνηση, έχασε δια παντός το ηθικό πλεονέκτημα της Αριστεράς, όταν διόριζε, χωρίς αξιοκρατικά κριτήρια, κομματικούς εγκάθετους, κατά το παράδειγμα των προηγούμενων διακυβερνήσεων. Όταν επένδυε στο εκλογικό σύστημα των …φαύλων προηγούμενων κυβερνήσεων, για να εγκαταστήσει εκ νέου την εξουσία της, ξεχνώντας το αίτημα για απλή αναλογική που υιοθετούσε διαχρονικά. Όταν παρέδιδε την Παιδεία και την Υγεία, στη φαυλότητα του μηδενός. Όταν κυβέρνησε αποκλειστικά και μόνο με προεδρικά διατάγματα νομοθετικού περιεχομένου. Όταν τέλος απαλλάχτηκε από την κομματική της μειοψηφία με τρόπο ασύμβατο της ηθικής της. Χωρίς συνεδριακό διάλογο, αλλά με προκήρυξη αιφνίδιων εκλογών, στις λίστες των οποίων θα την απέκλειε παραδειγματικά. Θυμηθείτε τη φράση του Πάνου Καμένου του κυβερνητικού εταίρου στη Βουλή, στην ψηφοφορία για το μνημόνιο. Και εννοώ αυτόν τον ακροδεξιό που έκανε καριέρα, με τους «αντιμνημονιακούς του αγώνες». Είπε λοιπόν: «Αυτή η συμφωνία σημαίνει το τέλος των μνημονίων» (!). Σε αυτήν την ποιότητα του πολιτικού λόγου, σας προετοιμάζουν, σε αυτές τις πολιτικές επιλογές θα εγκλωβιστείτε και πάλι ραγιάδες, ραγιάδες.