Η Ελλάδα του Σαμαρά και η Ελλάδα των Ελλήνων

      Σε μια λογική αναμονής η φασίζουσα ΝΔ και το κυβερνητικό ΠΑΣΟΚ εκτελούν πρόθυμα όλες τις υποδείξεις της Τρόικας. Από όλα έχει το πανέρι:
   1. Απολύσεις – διαθεσιμότητες στο δημόσιο,
   2. Νέες εκποιήσεις εθνικού δημόσιου πλούτου σε στρατηγικούς τομείς όπως νερό, ενέργεια, σκουπίδια κλπ.
Όλοι όμως, γνωρίζοντας τα νέα σκληρά μέτρα που θα έρθουν το φθινόπωρο -νέες περικοπές συντάξεων, Μονιμοποίηση των απολύσεων στο Δημόσιο Τομέα, Αύξηση της ανεργίας, μαύρης εργασίας, μετανάστευσης σε δυσθεώρητα ύψη – συνειδητοποιούμε ότι ο προϋπολογισμός του 2014 θα περιλαμβάνει αναγκαστικά και άλλα πιο σκληρά μέτρα όπως νέες μειώσεις-περικοπές μισθών σε δημόσιο και ιδιωτικό τομέα. Το μνημόνιο ήρθε για να μείνει. Όσοι από το κυβερνητικό στρατόπεδο προσβλέπουν σε νέο -απόλυτα αναγκαίο- κούρεμα του δημόσιου χρέους αποσιωπούν σκόπιμα τα νέα πολύ σκληρά μέτρα που θα το συνοδεύουν.
      Ας ρίξουμε όμως μια προσεκτική ματιά στην οικονομία για να βγάλουμε τα συμπεράσματά μας για το τι επιφυλάσσει σήμερα και στο μέλλον η σημερινή κυβέρνηση στους εργαζόμενους Έλληνες. Ο μόνος τομέας της οικονομίας που πηγαίνει πραγματικά πολύ καλά φέτος είναι ο τουρισμός. Ο στόχος για 17 εκατομμύρια αφίξεις θα υπερκαλυφθεί ενώ τα έσοδα, αν κρίνουμε από τον Ιούνιο, θα ξεπεράσουν αρκετά τις προβλέψεις. Όσοι ξενοδόχοι δεν βιαστήκαν να προπουλήσουν φθηνά θα αποκομίσουν ισχυρά οικονομικά οφέλη. Αυτό όμως αφορά, κύρια, μόνο τους ξενοδόχους και, λιγότερο, τους συναφείς επιχειρηματίες. Όμως οι εργαζόμενοι στο τουρισμό βιώνουν άλλες καταστάσεις που θυμίζουν εργασιακό μεσαίωνα. Μετά τα περσινά -αμοιβή με τη σεζόν- φέτος έχουμε:
   1. Πολύ χαμηλές αμοιβές,
   2. Μαύρη εργασία,
   3. Ελαστικές σχέσεις εργασίας,
   4. Απόλυτη υποταγή στον εργοδότη.
      Βλέπουμε δηλαδή ότι η ανάπτυξη που υπόσχεται μελλοντικά ο κ. Σαμαράς δεν έχει τίποτα να προσφέρει στους εργαζόμενους. Θα έχουμε, αν έχουμε, «δουλειές» για τους έχοντες και αμοιβές κάτω από το όριο της φτώχιας για όσους εργαζόμενους έχουν δουλειά. Έχουμε λοιπόν ανισομερή κατανομή του νέου πλούτου της χώρας υπέρ του κεφαλαίου. Αυτός ήταν ο κυρίαρχος στόχος. Έχοντας πια φτάσει, σχεδόν, σε αμοιβές Βουλγαρίας και ξεπεράσει την ανεργία της Ισπανίας χωρίς να έχουμε λύσει τα δομικά προβλήματα της ανταγωνιστικότητας της οικονομίας μας η επάνοδος, με τη συνταγή Σαμαρά, σε αμοιβές του 2008 θα είναι πολύ μακριά και επίπονη. Αυτό που υπόσχεται στους         Έλληνες εργαζόμενους η συγκυβέρνηση είναι, στο καλό σενάριο, μια ανάπτυξη τύπου ΕΡΕ του 1960 μετά το 2015.        Είναι γεγονός ότι τη μακριά περίοδος ύφεσης θα επακολουθήσει μια μεγάλη περίοδο αναιμικής ή και ικανοποιητικής ανάπτυξης. Άραγε όμως πόσα χρόνια ανάπτυξης με ρυθμούς 3% -4 % ίσως και 6%, άπιαστους πια για ευρωπαϊκή ανεπτυγμένη χώρα, θα χρειαστούν για να επανέλθουν οι αμοιβές από τα 300 ευρώ ανασφάλιστης και επισφαλούς εργασίας σε ευρωπαϊκές αμοιβές, ασφαλισμένης εργασίας με χαμηλά ποσοστά ανεργίας. Άραγε το σενάριο του κ. Στουρνάρα μπορεί να είναι θελκτικό για τον Έλληνα εργαζόμενο;
      Είναι λοιπόν προφανές ότι για κάθε σκεπτόμενο εργαζόμενο μόνη λύση είναι η ανατροπή της συγκυβέρνησης και η κατάργηση των μνημονίων. Χρειαζόμαστε μια ριζικά διαφορετική πολιτική προσανατολισμένη στον άνθρωπο και στις δυνάμεις της εργασίας που θα αναδιαρθρώσει-ανασυγκροτήσει τον παραγωγικό ιστό της χώρας. Χρειαζόμαστε μια νέα έντιμη επαναδιαπραγμάτευση των δομών της Ευρωπαϊκής Ένωσης, που θα περιλαμβάνει ως μέρος της και τη διαχείριση του χρέους του Ευρωπαϊκού Νότου. Η Ευρώπη της αλληλεγγύης και η Ευρώπη των λαών είναι η μόνη λύση στα δομικά προβλήματα της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Σε αυτή την διαπραγμάτευση πρέπει να χρησιμοποιήσουμε όλα τα όπλα. Καλά ή κακά οι ισχυροί του βορά καταλαβαίνουν μόνο τη «γλώσσα του χρήματος». Ακόμα και σήμερα που οι πόροι είναι πολύ περιορισμένοι στον Ευρωπαϊκό Νότο υπάρχει περιθώριο π.χ. για ένα εμπάργκο στα προϊόντα των γερμανικών εταιριών Bayer, Basf, Bmw, Mercedes, ΟΤΕ, hetchief κλπ. Είναι ένα ενδεχόμενο που πρέπει να μας απασχολήσει σοβαρά.