Η ελληνική ιστορία

Αργότερα μεγαλώνοντας διάβασα περισσότερες λεπτομέρειες για την ιστορία, πράγμα που για πολλούς λόγους βέβαια, δεν μπορούσα να διδαχτώ στο σχολείο, διαμορφώνοντας έτσι μόνος μου μια συνολική θέση και άποψη για ιστορικά γεγονότα που αφορούσαν την πατρίδα μας, και που σίγουρα τεκμηριωμένα από σημαντικούς ιστορικούς δεν μπορούσαν να αμφισβητηθούν από κανέναν. Τα χρόνια όμως πέρασαν και εμφανίστηκε μια ελληνίδα; Ιστορικός; Που αμφισβητεί και επίσημα πλέον κάθε τι που αφορά την νεοελληνική ιστορία.
Η είδηση από τα ΜΜΕ ήταν σαφέστατη. Να καταργηθεί λέει η… έξοδος του Μεσολογγίου, η ανατίναξη της Αρμάτας στις Σπέτσες, η αναπαράσταση… στο Κούγκι, οι εκδηλώσεις για το Λάβαρο της Αγίας Λαύρας, ζητά η βουλευτής της ΔΗΜΑΡ, κυρία Μαρία Ρεπούση, η οποία χαρακτηρίζει όλες αυτές τις αναπαραστάσεις, περιλαμβανομένης και της αναπαράστασης της εισόδου των ελληνικών στρατευμάτων στη Θεσσαλονίκη ως… «εθνικιστικά κιτς». «Δεν προσφέρουν τίποτα, αναπαράγουν την εθνικιστική έξαρση, επαναλαμβάνονται συνεχώς και δεν γίνεται κανένας ιστορικός στοχασμός, είπε η βουλευτής της ΔΗΜΑΡ».
Ξέρουμε ότι σε ένα από τα παραπάνω, σ’ αυτό που αφορά την αγία Λαύρα, αυτό είναι μύθος. Αυτό όμως σε καμία περίπτωση δεν σημαίνει ότι πρέπει να καταργήσεις όλα τα υπόλοιπα που δεν συμβολίζουν μόνο τη θυσία απλών ανθρώπων, για το υπέρτατο αγαθό τού ανθρώπου την ελευθερία, αλλά δίνουν πολλαπλά μηνύματα σε όλο τον κόσμο, πως πρέπει να μάχεται ένας λαός που έχει ιδανικά και που δεν τα ξέχασε ποτέ στη διάρκεια της ιστορίας του, για να μπορεί να ζει ελεύθερος. Πως μάχεται ο Δαυίδ απέναντι στον Γολιάθ, πως μπορείς όταν θέλεις τόσο απλά σαν λαός να γράφεις με χρυσά γράμματα ιστορία…
Την κυρία Ρεπούση δεν την γνωρίζω προσωπικά, όπως προφανώς δεν με γνωρίζει και εκείνη. Αν όμως είχε σαν στόχο να τη γράψει η ελληνική ιστορία, μάλλον πέτυχε να την γνωρίζουν πλέον όλοι οι έλληνες, ξεκινώντας από το περίφημο γράψιμο της νεοελληνικής ιστορίας στην καταστροφή της Σμύρνης το 1922, που αντί για τον σφαγιασμό από τους τούρκους, έγραψε για τον περίφημο συνωστισμό των ελλήνων στην αποβάθρα!
Τα πράγματα πρέπει να λέγονται με το όνομά τους όσον αφορά την ιστορία. Από την αρχαιότητα μέχρι σήμερα, εκτός από δολοπλοκίες ρεμούλες και προδοσίες, όσο κι αν δεν μας αρέσει αυτό δυστυχώς, εκείνο που ξέραμε καλά σαν λαός, ήταν να αντιστεκόμαστε πάντα στους ξένους εισβολείς. Ευτυχώς η ιστορία μας είναι γεμάτη από τέτοιου είδους αδιάψευστα γεγονότα. Είμαστε η χώρα των ανυπότακτων και υποθέτω ότι όταν ο Ουντερζό με τον Γκοσινί ξεκινούσαν να γράφουν το διάσημο κόμικ με τις φιγούρες του Αστερίξ και του Οβελίξ, εμάς τους έλληνες είχαν στο μυαλό τους. Άλλωστε μας μνημονεύουν σε δυο η τρία επεισόδια αν θυμάμαι καλά. Θεωρώ χωρίς ίχνος εθνικισμού, ότι έτσι πρέπει να είμαστε ως λαός, αν θέλουμε να έχουμε μέλλον. ΑΝΥΠΟΤΑΚΤΟΙ!
Ο μέγας Ναπολέων είχε πει πως «κεφάλι χωρίς μνήμη είναι θέση αφρούρητη!» Και κατά την ταπεινή μου γνώμη, πρέπει να θυμόμαστε και να διδασκόμαστε από το παρελθόν, για να μπορούμε να κτίσουμε ένα καλύτερο μέλλον σαν χώρα. Ο Βίκτωρ Ουγκώ σε μία ευτυχισμένη ποιητική του στιγμή είχε γράψει τον στίχο: «Δεν γνωρίζω πια τ’ όνομα μου· ονομάζομαι πατρίς». Πρέπει να ενθυμούμαστε τους λόγους μεγάλων ανδρών, διότι μόνον αυτών η φωνή μπορεί να υψωθεί ως το οριακό σημείο, στο οποίο καταλήγει «ο τραχύς και δύσκολος της αρετής δρόμος», προς τον οποίο «πετάουν» μόνο τα γόνατα ανδρών γενναίων, όπως θα έλεγε ο Ανδρέας Κάλβος.
Η λήθη είναι ο μεγαλύτερος εχθρός της μνήμης. Αλλά αν εξαλειφθεί από τους λαούς η μνήμη, τότε θα μοιάζουν με ασθενείς που πάσχουν από αμνησία. Δεν θα γνωρίζουν από πού έρχονται κι από ποιούς προέρχονται, με αποτέλεσμα να μην ξέρουν πού βρίσκονται και προς τα πού πορεύονται. Αν σβήσουμε το παρελθόν, πρόσφατο και παλαιό, θα ζήσουμε σ’ ένα ακατοίκητο μέλλον. Ο νομπελίστας ποιητής μας, Γιώργος Σεφέρης, είχε πει την ακόλουθη εξαιρετικά διδακτική για μας φράση: «Σβήνοντας κανείς ένα κομμάτι από το παρελθόν, είναι σαν να σβήνει και ένα αντίστοιχο κομμάτι από το μέλλον κι είναι θλιβερή πια η ζωή, που μοιάζει με ακατοίκητο σπίτι»!
Οι ιστορικοί σε όλο τον κόσμο λένε ότι: «λαός που δεν γνωρίζει και δεν θυμάται την ιστορία του είναι υποχρεωμένος να την ξαναζήσει». Τι ενοχλεί λοιπόν την κάθε κυρία Ρεπούση να μαθαίνουν οι μαθητές και να θυμούνται οι μεγαλύτεροι… για τα κολοσσιαία εθνικά λάθη που έγιναν με ανυπολόγιστες συνέπειες όπως την εθνική καταστροφή στη μικρά Ασία, η σε ότι οδήγησε στη διχοτόμηση της Κύπρου; Γεγονότα απίστευτων και κολοσσιαίων εθνικών λαθών, που δεν πρέπει να αφήσουμε σαν λαός, σαν έθνος, σαν κράτος, με τίποτα και με καμία δύναμη να ξαναγίνουν. Για να γίνει όμως αυτό θα πρέπει να γνωρίζουμε τα γεγονότα, να μην τα ξεχνάμε, να τα θυμόμαστε και να τα πολεμάμε καθένας μας, με όποιον τρόπο καλύτερα μπορεί, για να μην χρειαστεί να τα ξαναζήσουμε.
Σε κάθε άλλη περίπτωση έχω την εντύπωση πως αν δεν είμαστε ικανοί να κάνουμε μια σωστή αναδρομή στο παρελθόν μας, για να θυμηθούμε κάποια από τα σημαντικά λάθη μας σαν λαός, λάθη που μας σημάδεψαν και που δυστυχώς δεν λέμε οι Έλληνες να τα αποβάλλουμε, συνεχίζοντας τα με ολέθριες συνέπειες, τότε όπως είπα και παραπάνω, απ’ ότι λένε οι ιστορικοί, είμαστε υποχρεωμένοι να τα ξαναζήσουμε. Αυτό δηλαδή που συμβαίνει νομίζω αυτή τη χρονική στιγμή, και που θα πρέπει με κάθε τρόπο αυτός ο ολέθριος, για τη χώρα μας και τον λαό της, κατήφορος, είτε οικονομικός, είτε ηθικός, επιτέλους με κάποιο τρόπο να σταματήσει.