Με όλα τα παράπονα και την κλασική «γκρίνια» των Ελλήνων συγκαταλεγόμαστε, έστω και με ελλείμματα και την απώλεια κρατικής κυριαρχίας, στην κατηγορία των χωρών με κατοχυρωμένες τις θεμελιώδεις ελευθερίες.
Αν υπάρχει μια κατάσταση εκδουλισμού των Ελλήνων αυτό οφείλεται αποκλειστικά στην ανεύθυνη πολιτική που ασκήθηκε την τελευταία 30ετία στην Ελλάδα, με τη χειραφέτηση και εκμετάλλευση της Ελληνικής κοινωνίας.
Το καταπονημένο εκλογικό σύστημα και μια αμφιλεγόμενης ποιότητας πολυφωνία, η οποία ουσιαστικά εξυπηρετεί την εξουσία ως αυτοσκοπό, διαστρεβλώνει σε μεγάλο βαθμό τη λαϊκή κυριαρχία.
Παραθέτω μια διατύπωση όπως μου εντυπώθηκε από την ομιλία μιας πολιτικής εκπροσώπου της ιταλικής αριστεράς, της κυρίας Κοστέλο η οποία μετέφερε την άποψη ενός γνήσιου αριστερού φιλόσοφου διανοητή Ιγκράτσιο:
«…Η Δημοκρατία δεν είναι αποτέλεσμα μιας απλής πλειοψηφίας σε μια εκλογική αναμέτρηση, αλλά μια επίπονη και μακροχρόνια διαδικασία, η οποία εδραιώνει την ηγεμονία της κοινωνίας…»
«…Το Δημοκρατικό πολίτευμα δεν αποτελεί απλά μια εγγύηση προστασίας ατομικών, πολιτικών και κοινωνικών δικαιωμάτων, αλλά εξαρτάται από τον βαθμό συμμετοχής των πολιτών και η επιτυχία ενός δημοκρατικού θεσμού επιβεβαιώνεται από την κατάκτηση των πολιτών των χωρών ως κέντρων αποφάσεων…»
Νομίζω ότι τα λόγια αυτά συμπυκνώνουν όλη την ουσία και την ενέργεια στις αξίες της Δημοκρατίας, η οποία απαιτεί εγρήγορση, υπευθυνότητα κι αγωνιστικότητα από τους κοινωνούς της.
Εδώ στη χώρα μας έχουμε δυο τρομερά προβλήματα με κοινή αιτιολογική βάση:
1. Το κενό της «γαλουχίας» με το κίνημα του Διαφωτισμού, το οποίο βασίζεται σε μια απαραβίαστη αρχή: «τον σεβασμό στων αντίθετων ιδεών και στην αναγκαιότητα συνύπαρξής τους ως κύριο στοιχείο της Δημοκρατικής λειτουργίας».
2. Το χαρακτηριστικό της μισαλλοδοξίας που χαρακτηρίζει την πλειονότητα της ελληνικής πολιτικής και κατ επέκταση της κοινωνίας όπου: «Αν δεν είσαι μαζί μας είσαι εναντίον μας».
Οι απουσίες θεσμικών οργάνων ελέγχου εξουσίας, ώστε να διασφαλίζεται η ανεξάρτητη λειτουργία ενός κράτους, είχαν σαν αποτέλεσμα την αυθαιρεσία, την υπερχρέωση και καταδίκη μας σε μια συνεχή λήψη προσωρινών μέτρων.
Ο κώδικας δεοντολογίας της Βουλής, ο οποίος συζητείται αυτή την περίοδο κατόπιν δέσμευσης στο τρίτο μνημόνιο ως μέτρο αυτοελέγχου της ελληνικής πολιτικής, οδηγείται σε άλλο ένα φιάσκο που αποσκοπεί στη συνέχιση ίδιας πρακτικής.
Κατά τη γνώμη μου, μοναδική ουσιαστική λύση για διέξοδο από τη φαυλότητα του διασυρμού της χώρας μας, είναι μια ριζική αναθεώρηση του Συντάγματος το οποίο θα προβλέπει:
1. Άρση της ασυλίας βουλευτών και περιορισμό του αριθμού τους
2. Καθιέρωση δημοψηφισμάτων για λήψη νομοθετημάτων
3. Άμεση κατάρτιση Κτηματολογίου με αυστηρό πρόστιμο στον υπόχρεο φορέα
4. Ενιαίο πρωτόκολλο δημοσίων υπηρεσιών και μηχανογράφησης με ανοικτό λογισμικό.
Νομίζω ότι τα ως άνω είναι τα ελάχιστα προαπαιτούμενα τόσο για την εξέλιξη της Δημοκρατίας όσο και για οριστική έξοδό μας από την κρίση, καθώς βάσει αυτών, μπορούν να υλοποιηθούν οι όποιες φιλόδοξες πολιτικές και μεταρρυθμίσεις.
Πιστεύω απόλυτα ότι στη Δημοκρατία δεν υπάρχουν αδιέξοδα, γι’ αυτό ύστατη ελπίδα είναι η εναπόθεση ευθύνης κατά το άρθρο 4 του ισχύοντος Συντάγματος, στους πολίτες της Ελλάδας.
Θέλουν οι πολιτικοί μας να ψηφίσουν διαρθρωτικά μέτρα; Ας ρωτήσουν τον Ελληνικό λαό!
Ας εγκαταλείψουν το «παραμύθι» για πολιτικό κόστος κι ας ομολογήσουν ότι προστατεύουν ολιγαρχίες για να έχουν ένα ελαφρυντικό στην απολογία τους, έναντι της νέας γενιάς για την υποδούλωση της Ελλάδας.
