Του Δημήτρη Στεμπίλη
Ως δημοσιογράφοι και δημοσιολογούντες γνωρίζουμε πολύ καλά ότι η δημόσια έκθεση από τη μια μπορεί να καταστήσει κάποιον ευάλωτο και βορά στην κοινή γνώμη, αλλά από την άλλη μπορεί να προσδώσει ισχύ και εξουσία, που σε πολλές περιπτώσεις δεν ανταποκρίνεται σε πραγματικές διαστάσεις. Ένας λόγος παραπάνω τις τελευταίες δεκαετίες που ζούμε την εποχή της εικόνας και του διαδικτύου. Και το φαινόμενο έχει διογκωθεί με τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, που λειτουργούν σαν επιταχυντές καταστάσεων που πολλές φορές αποδεικνύονται δυσώδεις και εμπίπτουν στη δικαιοδοσία της δικαιοσύνης, ενώ ταυτόχρονα οι «παροικούντες στην Ιερουσαλήμ» πέφτουν από τα σύννεφα γιατί δεν είχαν καταλάβει τίποτε.
Μια τέτοια περίπτωση είναι και αυτή του συμπαρουσιαστή της σατιρικής εκπομπής «Ράδιο Αρβύλα», κ. Στάθη Παναγιωτόπουλου, ο οποίoς τις ώρες που γράφονταν αυτές οι αράδες κρατείται μέχρι την απολογία του για τουλάχιστον μια υπόθεση ανάρτησης ροζ βίντεο πρώην συντρόφων του στο διαδίκτυο, χωρίς, φυσικά, την έγκρισή τους, κάνοντας το λεγόμενο «revenge porn», επί το ελληνικότερον, ροζ εκδίκηση. Το φαινόμενο αυτό έχει πάρει διαστάσεις, αφού οι εγγραφές βίντεο κατά την ερωτική πράξη έχουν γίνει πιο εύκολες με τη χρήση των κινητών τηλεφώνων. Και δυστυχώς, από όσο καταγράφουν μελέτες είναι εξαιρετικά διαδεδομένη πρακτική ανάμεσα σε νέου ανθρώπους και έφηβους, που μπορεί να δημιουργήσουν σοβαρά ψυχολογικά προβλήματα στα θύματα και στιγματισμό στους ανήλικους θύτες.
Η συγκεκριμένη όμως περίπτωση που αποτελεί και την αφορμή για το κείμενό μας, εμπίπτει και σε άλλο πλαίσιο, αυτό της εξουσίας που αποκτούν οι τηλεπερσόνες και της επιρροής που ασκούν σε νέα παιδιά που θέλουν κι αυτά να γίνουν διάσημα, χωρίς τη βάσανο της σκληρής δουλειάς ή επειδή απορρίπτονται γιατί δεν τηρούν τις προδιαγραφές της glamorous αισθητικής. Κορίτσια και αγόρια «της συγγνώμης» που είναι διατεθειμένα να θυσιάσουν κάποιες από τις αξίες τους, μπας και καταφέρουν να επιβιώσουν στο σκληρό κόσμο του life style και της ευτελούς δημοσιογραφίας, που προβάλλεται από τις τηλεοπτικές μας ή τις διαδικτυακές μας οθόνες. Μια συνθήκη που, δυστυχώς, έχει επικρατήσει παγκοσμίως και ευδοκιμεί με επιτυχία και στη χώρα μας.
Κόσμος αγγελικά πλασμένος δεν υπάρχει. Αυτό που θα μας σώσει είναι αυτό που διδάσκονται τα παιδιά στο σχολείο, δυστυχώς, μόνο για τις ανάγκες των πανελλαδικών εξετάσεων. Η ανατροφή πολιτών με κριτική σκέψη και επίκεντρο τον άνθρωπο που θα μπορούν να ξεχωρίζουν και να αποφεύγουν αυτό που αποκαλείται νόθη ψυχαγωγία. Μια αγωγή πολιτών που θα προσβλέπει στην ενσυναίσθηση και στην απαξίωση φαινομένων σήψης, που εντάσσονται σε πολλές περιπτώσεις στο κοινό ποινικό δίκαιο. Οι υποθέσεις, Λιγνάδη, Φιλιππίδη, Παναγιωτόπουλου κοκ, παρά την τραγικότητά τους για τα θύματα των «διασήμων», αποτελούν και μπορούν να αποτελέσουν περαιτέρω αφορμή για να ξεκαθαρίσει η ήρα από το στάρι, έχοντας πάντα κατά νου ότι δεν αποτελούν ούτε εξαιρέσεις ούτε μεμονωμένα φαινόμενα. Έχουν προκύψει ως οι ακραίες παρακμιακές εκφάνσεις της παρακμής του δυτικού πολιτισμού…
