Με αφορμή το άρθρο του δημάρχου της πόλης μας, σχετικά με τη συλλογική ευθύνη, θα ήθελα να θέσω τους βασικούς άξονες, που καθορίζουν τη συμπεριφορά μας ως κοινωνία.
Το πρώτο και βασικότερο είναι η έλλειψη ελέγχου, όπου θα μπορούσα να πω ότι οι ελληνικές αρχές λειτουργούν ως διακοσμητικά όργανα με περιστασιακή και κατ’ εξαίρεση εφαρμογή του νόμου.
Το δεύτερο, ότι το ίδιο το κράτος έχει ορίσει την παραβατικότητα ως τον μοναδικό νόμο που εφαρμόζεται απαρέγκλιτα και αποτελεί ταυτόχρονα και τον βασικό εξουσιοδοτικό νόμο της Ελλάδας.
Πλείστες οι παρανομίες της χώρας μας, η οποία έχει και τις περισσότερες καταδίκες από το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων -σε ευρωπαϊκό επίπεδο.
Η απουσία μηχανογράφησης του κράτους, αποτελεί την πηγή όλων των δεινών, καθώς λειτουργεί ως πολλαπλασιαστής προβλημάτων. Αναλογιστείτε αγαπητοί πόσα μεροκάματα και ταλαιπωρία χρειάζεται ο πολίτης για απλές διεκπεραιώσεις υποθέσεων. Η αδυναμία (εσκεμμένη;) συστήματος συντονισμού υπηρεσιών και επιβεβαίωσης στοιχείων, δημιουργεί τραγελαφικές καταστάσεις.
Το ημιτελές κτηματολόγιο, που μοιάζει σαν καρκίνος και ο ανύπαρκτος φοροεισπρακτικός μηχανισμός με την αναξιοπιστία του είναι κατά τη γνώμη μου οι μεγαλύτερες πληγές και φυσικά, όπως είπα, οι παρανομίες του κράτους (βάση και του Συντάγματός μας).
Επίσης είναι γνωστή παγκοσμίως η απάτη της χώρας με το ύψος ελλείμματος, όπου εν μια νυκτί ανεβάσαμε κατά δέκα μονάδες το ποσοστό του κι έκαναν φτερά είκοσι επτά δισεκατομμύρια ευρώ.
Το κράτος συνεχίζει ακάθεκτο κι ανένδοτο την ίδια πολιτική με άλλο τρόπο. Αφού δεν μπορεί να κλέψει πλέον γιατί η στατιστική αρχή υπάγεται απευθείας στο διεθνή έλεγχο, παρουσιάζει ως πλεόνασμα πρωτογενές επτακόσια εκατομμύρια ευρώ, που τα παρακρατά από αποφάσεις επ’ αόριστης μεταχρονολόγησης πληρωμής υποχρεώσεων σε δικαιούχους επενδυτές. Αυτοί δεν μπορούν να απεργήσουν ούτε να πιέσουν άρα είναι ακίνδυνοι.
Τέλος το ενιαίο μισθολόγιο για δίκαιη κατανομή εισοδημάτων και το άνοιγμα κλειστών επαγγελμάτων για τη λειτουργία υγιή ανταγωνισμού αποτελούν ανεκπλήρωτες δεσμεύσεις και παραβιάσεις συμβάσεων.
Σαφώς η δημοτική αρχή ως περιφερειακό εξάρτημα του κρατικού μηχανισμού δεν φέρει ευθύνη, όμως σε πλείστες περιπτώσεις έχει αποκλειστική υπαιτιότητα. Να θυμίσω το βασικό πρόβλημα απορριμμάτων με τις παράνομες χωματερές, το έλλειμμα του δήμου επί κ. Αρχοντακη, το πολυπονεμένο θέμα με τους οικισμούς, που κράτησε όμηρους για αρκετά χρόνια τους ιδιοκτήτες οικοπέδων κλπ.
Το τρίτο βεβαίως είναι το σύνδρομο τουρκοκρατίας και του πελοποννησιακού πολέμου, όπου ως πολίτες αντιλαμβανόμαστε την εξουσία και διοίκηση ως καταπίεση, την αντίδραση ως μια υγιή αντίδραση, ενώ ως λαός λειτουργούμε με γνώμονα το τοπικό στοιχείο με ισχυρή τη βούληση για κατακερματισμένο τρόπο νομής εξουσίας. Κάθε χωριό ένας βουλευτής που θα παλεύει για το συμφέρον του τόπου.
Αυτή όμως η μονήρης άσκηση διοίκησης είναι ανισόρροπη πολλές φορές με σημαντική βλάβη στο εθνικό μας συμφέρον.
Άρα καταλήγω στο συμπέρασμα, με την ελεύθερη υποκειμενική (και περιθωριακή) άποψη, ότι δικαιολογημένα υπάρχει το καθεστώς ιδιωτικής αυθαιρεσίας, που βεβαίως νομίζω ότι αποτελεί τον εχθρό εξέλιξης μιας κοινωνίας και την εξίσωσή της σε ευνομούμενο κράτος δικαίου.
