Η επίσκεψη του Πάπα στην Ελλάδα αυτές τις ημέρες συμπίπτει χρονικά με την επέτειο από την Άλωση της Πόλης από τους Δυτικοευρωπαίους Σταυροφόρους (Απρίλης 1204).
Σε παλαιότερο ιστορικό μου σημείωμα, αλλαχού, είχα αναφέρει και εγώ τις συνέπειες που είχε για τον Ελληνισμό και τη Βυζαντινή Αυτοκρατορία ο διαμελισμός του κράτους τους από τους Σταυροφόρους και οι οποίες είναι σε όλους μας γνωστές. Τις πολιτικές, οικονομικές και κοινωνικές συνέπειες, καθώς και τους λόγους που είχαν οδηγήσει τους Σταυροφόρους στις αρχές του 13ου αιώνα όχι μόνο κατά των Μουσουλμάνων στη Μ. Ανατολή, αλλά και κατά των Ορθοδόξων Χριστιανών σε Μ. Ασία και Ελλάδα.
Ένας από τους λόγους προσωπικά πιστεύω ανάγεται και στις ανέκαθεν διαφωνίες και στο από το 1054 σχίσμα των Εκκλησιών, μεταξύ των Ορθοδόξων Χριστιανών της Κωνσταντινούπολης και των Ρωμαιοκαθολικών της Δύσης. Και ό,τι είχε οδηγήσει στο σχίσμα δεν ήταν μόνο το «αλάθητο» του Πάπα της Ρώμης που πρέσβευε η Δύση ή άλλες ήσσονες και μείζονες δογματικές αποκλίσεις – διαφορές, αλλά και ο «εγωισμός» του Πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως ή του Πάπα και ίσως η «επιθυμία» τους να διατηρήσουν την πρωτοκαθεδρία μεταξύ των χριστιανικών Εκκλησιών και την ισχύ τους ως φορέας (και πολιτικής ενίοτε) εξουσίας σε Ανατολή και Δύση.
Και τώρα (ξανα) έρχεται Πάπας στην Ελλάδα! Καλώς να ορίσει! Και παλαιότερα – επί πατριαρχίας Αθηναγόρα, αν θυμάμαι καλά, αρχίσανε! – είχαν ξαναγίνει προσπάθειες προσέγγισης Ανατολής και Δύσης. Όλοι οι υγιώς σκεπτόμενοι χριστιανοί ένθεν κακείθεν, εδώ και πολλά χρόνια, θα ήθελαν Ένωση των Εκκλησιών, με ισότιμα, όμως, και τα δύο μέρη. Μήπως, λοιπόν, είναι στις μέρες μας η ευκαιρία να αρθούν οι «αγκυλώσεις» και οι «φράχτες» των περασμένων χρόνων;
Αν υποθέσουμε ότι κάθονται και οι Ορθόδοξοι και οι Καθολικοί (μαζί και οι Διαμαρτυρόμενοι, που προήλθαν από τους κόλπους της Δυτικής Εκκλησίας, αν θέλουν) στο ίδιο τραπέζι. Και με τη βοήθεια του Θεού, εφόσον, όπως λένε, είναι ο ίδιος στον οποίο και οι δύο πλευρές πιστεύουν, ψάχνουν και βρίσκουν τρόπο να εξομαλύνουν τις θεολογικές «διαφορές» τους και διευθετούνται όσα μέχρι σήμερα ερμηνεύονταν διαφορετικά από κάθε πλευρά.
Το μεγάλο ζητούμενο είναι να εκλείψουν οι εγωισμοί και οι μικροψυχίες, οι μωροφιλοδοξίες, οι προκαταλήψεις, όσα, με άλλα λόγια, μας πισωγυρίζουν, απ’ όπου τυχόν υπάρχουν στους κόλπους της Ρωμαιοκαθολικής Δύσης και της Ορθόδοξης Ανατολής.
Ο κόσμος τα τελευταία χρόνια, είναι πασιφανές πια, όλος διέρχεται κρίση. Οικονομική, ηθική και κοινωνική. Ο ρόλος της Εκκλησίας του Χριστού, επομένως, ας είναι όλοι οι επί της γης φορείς της διδασκαλίας του Ιησού συνενώνοντας τις δυνάμεις τους να βοηθούν, με το δικό τους τρόπο, την ανθρωπότητα να βγει από το σημερινό αδιέξοδο. Ενωμένοι, με πρωτοβουλίες του Οικουμενικού Πατριάρχη της Κωνσταντινούπολης και του Πάπα της Ρώμης, σαν μια γροθιά, να τείνουν το χέρι όχι μόνο στον αμετανόητο ή τον μετανιωμένο αμαρτωλό, αλλά και στον άρρωστο, στον φτωχό, στον άστεγο, στον άνεργο, να προσφέρουν άδολη βοήθεια σε κάθε συνάνθρωπό μας τελοσπάντων που υποφέρει και δεν μπορεί στηριζόμενος μονάχα στις δικές του δυνάμεις να βγει από το τέλμα που τον έχουν ρίξει όσοι θέλουν να εκμεταλλεύονται αυτόν ή/και τον ιδρώτα του.
Και εφόσον και ο εγωισμός και η αρχομανία και η ζήλεια, που επί σειρά αιώνων διχάζουν την Εκκλησία του Χριστού, είναι συναισθήματα τα οποία πηγάζουν από δολερές επιθυμίες του σώματος, ας κλείσουμε το παρόν άρθρο ενθυμούμενοι όλοι μαζί και τούτα τα λόγια του Απόστολου Παύλου και προσπαθώντας έμπρακτα να τα ακολουθήσουμε: «Λέγω δὲ πνεύματι περιπατεῖτε καὶ ἐπιθυμίαν σαρκὸς οὐ μὴ τελέσητε» («Προς Γαλάτας», κεφ. 5, παρ. 16).
