O Ζ. Μονέ, ο πατέρας της ΕΟΚ, δήλωνε το 1943 από το Αλγέρι, σε συνεδρίαση της εξόριστης κυβέρνησης της Γαλλίας ότι: «Δεν θα υπάρξει ειρήνη στην Ευρώπη αν τα κράτη ανασυσταθούν στη βάση της εθνικής κυριαρχίας… πρέπει να συστήσουν μια ομοσπονδία», κάτι που δεν προβλέφθηκε βέβαια στη Συνθήκη της Ρώμης (1957), το είχε όμως στο μυαλό του ο αρχιτέκτονας του οράματος της ενωμένης Ευρώπης.
Ο Ρ. Σούμαν 1950, ο δεύτερος πατέρας της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης, σημείωνε λίγο αργότερα: «Η Ευρώπη θα οικοδομηθεί με συγκεκριμένα επιτεύγματα, δημιουργώντας πρώτα από όλα μιαν εκ των πραγμάτων αλληλεγγύη», κάτι που δεν το πρόβλεπε επίσης η Συνθήκη της Ρώμης, αλλά το εμπεριέχει η Συνθήκη της Λισσαβόνας (2009) στις αρχές της.
Ο X-N. Γκένσερ, υπουργός Εξωτερικών της Γερμανίας, δήλωνε το 1989: «Ένας λαός όπως ο γερμανικός, στην καρδιά της Ευρώπης, δεν πρέπει να φαίνεται σαν ένα εμπόδιο στην ευημερία των άλλων ευρωπαϊκών κρατών»(!!!).
Τι πράγματι ισχύει σήμερα από τα προαναφερθέντα; Μάλλον τίποτα ή για να μην υπερβάλλουμε, ισχύουν ελάχιστα! Αλληλεγγύη δε σημαίνει φυσικά μόνο χρηματική βοήθεια! Ο όρος αυτός εισάγει ένα άλλον τρόπο σκέψης.
Γιατί αυξάνεται λοιπόν ο εθνικισμός και ο ευρωσκεπτικισμός στην Ευρώπη και γιατί η Γερμανία φαίνεται ότι οδηγεί την Ευρώπη σε νέα περιπέτεια χωρίς ούτε μια πολεμική σύγκρουση αυτήν την φορά; Γιατί απλούστατα, έγιναν και γίνονται τα ακριβώς αντίθετα από όσα πρότειναν πενήντα και πλέον χρόνια πριν, οι δυο στοχαστές της ενωμένης Ευρώπης και λίγα χρόνια πριν ο Χ-Ν. Γκένσερ!
Ο Αμερικανός δημοσιογράφος Γκ. Πάλαστ έγραφε λίγο καιρό πριν: «Υπάρχει και ένα αστείο. Το ευρώ θα μετονομαστεί σε Πάντσερ; Ότι οι Γερμανοί βρήκαν τον τρόπο να καταλάβουν την Ευρώπη χωρίς να χρειαστεί να ρίξουν ούτε μια τουφεκιά».
Μάρτιος του 1990. Η πρωθυπουργός του Ην. Βασιλείου η λεγόμενη «Σιδηρά Κυρία», η Μ. Θάτσερ, λίγο μετά την πτώση του Τείχους του Βερολίνου (1989), σημείωνε στον Γάλλο πρέσβη στο Λονδίνο: «Η Γαλλία και η Μ. Βρετανία πρέπει να ενωθούν απέναντι στη γερμανική απειλή»!
Αυτή είναι η Ευρώπη σήμερα, που σείεται ανάμεσα στο εθνικισμό και τους στοχαστές μιας πολιτικής Ένωσης, ζώντας διάφορους εφιάλτες στο όνομα έμμονων αδιέξοδων απόψεων, με πρωτοστάτη τη Γερμανία. Αυτήν θα κληθούν να υπηρετήσουν ή να αλλάξουν οι νέοι Επίτροποι και ο νέοι Ευρωβουλευτές, που θα προκύψουν από τις εκλογές της 25 Μαΐου του 2014.
* Ο Δημήτρη Μάρδας είναι καθηγητής Τμήματος Οικονομικών Επιστημών του Α.Π.Θ.
