Η ζωή σαν παραμύθι;

Μια φορά και έναν καιρό ήταν τέσσερις φίλες. Η Καλοσύνη, η Ενοχή, η Ανεκτικότητα και το Άγχος. Συχνά πυκνά οι τέσσερις φίλες συνήθιζαν να συναντιούνται και για ατέλειωτες ώρες να συζητούν. Ήταν κάτι παράξενο αυτό που τις ένωνε, μοιράζονταν κάτι κοινό! Ούτε αυτές μπορούσαν να προσδιορίσουν τι άραγε ήταν αυτό κι έτσι οι ώρες περνούσαν και έπρεπε πάλι να χωριστούν κι η καθεμία να τραβήξει τον δρόμο της. Ώσπου μια μέρα σε ένα συνηθισμένο καφέ η Καλοσύνη τα έβαλε με την Ενοχή, που μαζί με το Άγχος, δεν κάνουν τίποτε άλλο απ’ το να σκέφτονται μήπως κάτι δεν έκαναν καλά, μήπως απογοήτευσαν κάποιον και μέσα στην αγωνία και την ανησυχία να προσπαθούν να φέρουν εις πέρας όλες τις υποχρεώσεις τους. Χαρακτηριστικά η Καλοσύνη τους είπε: «Είστε όλη μέρα μέσα στη μιζέρια και την ανασφάλεια, χωρίς καμία θετική σκέψη και διάθεση. Μου έχετε μαυρίσει την καρδιά! Άσε που κάθε φορά με γεμίζετε κι εμένα με στρες και ένταση…»

 

Στη συνέχεια στράφηκε προς την Ανεκτικότητα, που ενώ ήξερε τι της γινόταν, αυτή συνέχιζε να δέχεται τις καταστάσεις ως έχουν και να επαναλαμβάνεται. Καμία κίνηση για να αλλάξει τα πράγματα, μόνο υπομονή, αυτοκριτική και ψυχαναγκαστική συμπεριφορά. Τότε η Ανεκτικότητα έσκυψε το κεφάλι, αλλά ξάφνου το Άγχος κατακόκκινο από τα νεύρα του, ξέσπασε λέγοντας: «Τι παράπονα είναι αυτά που μας τσαγκουνάς τώρα Καλοσύνη; Όλοι εμείς είμαστε καρποί των σπόρων που εσύ φύτεψες με την καλόβουλη σκέψη και διάθεσή σου, της προσπάθειας να τους αφήσεις όλους ευχαριστημένους και φυσικά να πράττεις πάντοτε με δικαιοσύνη κι ευγένεια βάσει των αυστηρών ηθικών επιταγών σου! Όλων αυτών των ηθικών αξιών που πήρες από παιδί, όπως συχνά-πυκνά μας αναφέρεις και που αρνείσαι πεισματικά να χειριστείς με ευελιξία αναλόγως τις καταστάσεις κάθε φορά!» Η Καλοσύνη τότε έμεινε άναυδη…

 

Από εκείνη τη στιγμή οι τέσσερις φίλες δεν ξανά βρέθηκαν όλες μαζί… Κάθε φορά που θα συναντιούνταν η καθεμία έβρισκε και ένα πρόσχημα. Η μία Αγγλικά, η άλλη φροντιστήριο, η τρίτη δουλειά και η τελευταία σχολή.

 

Βέβαια ο καιρός πέρασε και το αίσθημα ασφάλειας που τις έδενε σαν μια γροθιά δυνάμωνε. Γιατί κατά ένα παράξενο τρόπο, ενώ η καθεμία κατηγορούσε την άλλη για τη συμπεριφορά και τα κουσούρια της, όταν ήταν όλες μαζί υπήρχε αμοιβαίο δέσιμο! Κι κάπως έτσι οι τέσσερις φίλες συνέχιζαν να παραμένουν ενωμένες παρά τα προβλήματα. Κι αυτό γιατί όπως παραδέχονταν η μία συμπλήρωνε την άλλη. Ήταν όλες, καθώς βλέπεις, πολύχρωμες πέτρες άρρηκτα συνδεδεμένες ενός πελώριου ψηφιδωτού. Η καλοσύνη είναι αυτή που σε συνδυασμό με μια βαθιά ηθική συνείδηση μας κάνει να αισθανόμαστε ενοχικότητα για όσα συμβαίνουν γύρω μας, όσα επηρεάζομαι κι όσα όχι. Εν συνεχεία η ενοχική μας αντίληψη αυτή μας προκαλεί ασφυκτικό άγχος. Κι αυτό με τη σειρά του συνδυαζόμενο με την τάση για τελειομανία, την αυξημένη ευαισθησία και την εμμονική διάθεση, συμβάλλουν στην πέραν του δέοντος ανεκτική συμπεριφορά!

 

Κι όσο πιο πολύ ανεκτικοί είμαστε, μη έχοντας πολλές φορές τον έλεγχο των καταστάσεων, τόσο το άγχος γιγαντώνεται…

Τέσσερις φίλες λοιπόν, τέσσερα χαρακτηριστικά πλήρως συσχετισμένα το ένα με το άλλο. Δεν ξέρω τελικά αν παρέμειναν στα χρόνια αυτό που λέμε «ένας για όλους και όλοι για έναν» ή αν τελικά κάποια θέλησε να αλλάξει τα κακώς κείμενα… Κι αυτό γιατί βλέπεις είναι δύσκολο κανείς να κάνει τη μεγάλη ανατροπή, ξεπερνώντας το συναίσθημα που λέγεται φόβος. Ο φόβος που μας κάνει να αγνοούμε και να προσπερνάμε τις αθέατες, μα κατά τα άλλα ασφυκτικές πτυχές του εαυτού μας. Μόνο τελικά όταν νικήσουμε τον φόβο που δημιούργησε η ρουτίνα κι η συνήθεια να κουβαλάμε τις φιλενάδες μας αυτές μαζί μας μια ζωή, μόνο τότε θα μπορέσουμε να δούμε καθαρά όλες εκείνες τις πλευρές εισάγοντάς τες σταδιακά σε έναν ισορροπημένο εαυτό!