Πριν λίγες ημέρες συνάντησα τυχαία παλαιό στέλεχος της Τοπικής Αυτοδιοίκησης. Είχαμε πολύ καιρό να βρεθούμε και αφού είπαμε τα νέα μας η κουβέντα αναπόφευκτα έφτασε και σε όσα βιώνουμε χρόνια τώρα με την πολυεπίπεδη κρίση.
Ο συνομιλητής μου τότε μου λέει με ένταση και επιμονή: «Αν θέλεις να ανοίξουμε αυτή τη συζήτηση θα πρέπει εξ αρχής να παραδεχτείς τις μεγάλες ευθύνες της δικής μου και της δικής σου γενιάς για όλα όσα εδώ και έξι χρόνια βιώνουμε!». Είναι περίπου 65 χρονών και υπηρέτησε την Τοπική Αυτοδιοίκηση για πολλά χρόνια πριν από το ξέσπασμα της κρίσης…
Δεν πρόλαβα να αρθρώσω λέξη… Συνέχισε λέγοντας «Οι ευθύνες μας είναι τεράστιες! Οφείλουμε να ζητήσουμε συγγνώμη από τη νεολαία, από τις επόμενες γενιές, για τη ζημιά που τους προκαλέσαμε όχι μόνο με τις επιλογές μας αλλά και με τις πράξεις ή τις παραλείψεις μας… Κυρίως όμως για μια φαύλη νοοτροπία την οποία καλλιεργήσαμε και πάνω σε αυτό το σαθρό οικοδόμημα είχαμε την ψευδαίσθηση ότι μπορεί να σταθεί η χώρα και μάλιστα μια χώρα με προοπτική σε ένα απαιτητικό παγκοσμιοποιημένο περιβάλλον! Τους κλέψαμε τα όνειρα! Και το χειρότερο… τους δείξαμε το λάθος δρόμο!».
Πρόλαβα μόνο να του πω ότι συμφωνώ μαζί του… Όταν με διέκοψε ξανά για να μου πει «Καταλαβαίνεις τώρα πόσο ντρέπομαι όταν κάποιος φίλος θέλοντας να κάνει τις απαραίτητες συστάσεις λέει για εμένα ότι επί σειρά ετών υπηρέτησα την Τοπική Αυτοδιοίκηση;».
Και να σκεφτεί κανείς ότι ο συγκεκριμένος άνθρωπος δεν έχει ποτέ κατηγορηθεί ούτε για ρουσφετολογική συμπεριφορά ή για κακή διαχείριση του δημοσίου χρήματος…
Την ώρα που η συζήτηση είχε «ανάψει» σταματάει στην απέναντι πλευρά του δρόμου ένα αυτοκίνητο με κρατικές πινακίδες, έχοντας μάλιστα διπλοπαρκάρει… Κατεβαίνει ο οδηγός και, όταν σε λίγη ώρα επιστρέφει, τοποθετεί στο αυτοκίνητο ό,τι είχε αγοράσει από καταστήματα της περιοχής… Ο συνομιλητής μου φανερά εκνευρισμένος λέει «Είδες γιατί επιμένω ότι οι πιθανότητες να αλλάξει κάτι σ’ αυτόν τον τόπο είναι ελάχιστες; Γιατί πρώτα πρέπει όλοι μας και ο καθένας ξεχωριστά να αφήσουμε πίσω μας τον «κακό» μας εαυτό!
Φεύγοντας έφερα στο νου μου πολλά παρόμοια περιστατικά. Σε αρκετά από αυτά πρωταγωνιστές ήταν οι συνήθεις κριτές των πάντων! Όλοι εκείνοι που ενώ δεν σέβονται αυτό που χαρακτηρίζουμε ως δημόσιο αγαθό είναι έτοιμοι κάθε στιγμή να κατακεραυνώσουν το κράτος που αδιαφορεί… Όλοι εκείνοι που φοροδιαφεύγουν συστηματικά αλλά την ίδια στιγμή τα βάζουν με τους πολιτικούς επειδή κόβουν τη σύνταξη των γονιών τους…
Δύο μέτρα και δύο σταθμά!
Όμως «αν θέλομεν να φκιάσομεν χωριό» χρειαζόμαστε αυτό που δήλωνε ο αείμνηστος Εμμανουήλ Κριαράς στην «Καθημερινή»: λ… Σωφροσύνη και νηφαλιότητα. Λιγότερο εγωισμό και υπερβάσεις. Έντιμους πολιτικούς για να μας διοικήσουν και αλλαγή νοοτροπίας του Νεοέλληνα. Δεν είναι εύκολο, διότι όλοι ζητήσαμε το συμφεροντάκι μας, είτε ως άτομα είτε ως ομάδες είτε ως κράτος είτε ως προμηθευτές του κράτους είτε ως μεσάζοντες. Η θεραπεία είναι μία: μπορεί ο καθένας μας, να ξεπεράσει τον εαυτό του; »
Μπορούμε άραγε ως πολιτικό σύστημα και ως κοινωνία να βαδίσουμε σε αυτό τον δρόμο;
E-Mail: pgiannoulakis@yahoo.gr
Twitter: @pgiannoulakis