Η ιστορία εκδικείται. Οι μάσκες πέσανε

Ακόμα ηχούν στ’ αυτιά μου οι κεραυνοί που εξαπέλυαν οι τενόροι του ΣΥΡΙΖΑ όταν ήταν στην αντιπολίτευση για την εκχώρηση της κυριαρχίας που φέρανε τα μνημόνια. Πολιτικές καριέρες χτίστηκαν πάνω στα ουρανομήκη ψεύδη για παραχωρήσεις κυριαρχικών μας δικαιωμάτων στους δανειστές μας. Μέχρι και με ειδικά δικαστήρια απειλούσαν όσους είχαν υπογράψει τις δανειακές συμβάσεις…

 

 

 

Κι όμως. Το επικοινωνιακό παραμύθι ήταν εκπληκτικά αποτελεσματικό. Καθότι απλό και εύληπτο: οι ξένοι τοκογλύφοι που πίνουν το αίμα των λαών, οι τραπεζίτες της ΕΚΤ, οι Γερμανοί (που ξανάρχονται) και τα νεοφιλελεύθερα γεράκια του ΔΝΤ, καθυπόταξαν τις διεφθαρμένες κυβερνήσεις μας, με αποτέλεσμα να γράφουνε τώρα αυτοί τους νόμους μας, να υποθηκεύουν τον Παρθενώνα μας, να εξαγοράζουν τα φιλέτα μας και να φτωχοποιούν τον λαό μας, με αποτυχημένες συνταγές λιτότητας.

 

Αρκούσε, λοιπόν, για τους φωστήρες του ΣΥΡΙΖΑ, να σκίσουμε τα μνημόνια και να διαγράψουμε το «μεγαλύτερο μέρος» του επονείδιστου χρέους μας, για νάρθουμε πάλι στα ίσια μας. Κι αυτό, στα μάτια των εθνικά υπερήφανων, πασοκοθρεμμένων με τις ίδιες μπλε και πράσινες πολιτικές, ψηφοφόρων, μπορούσε να το κάνει μόνον ο Σύριζα «μ’ ένα άρθρο κι ένα νόμο». Αυτός που όλο το προηγούμενο διάστημα έδερνε, έσπαγε, έκαιγε και λογαριασμό δεν έδινε, που λέει ο λόγος. Αυτός εγγυόταν τον απαραίτητο εθνικό τσαμπουκά που χρειαζόταν μια νέα κυβέρνηση για να κάνει τη δουλειά. Έτσι, σπεύσανε στην ποδιά του για προστασία και τον φέρανε στην εξουσία.

 

Κι όλο αυτό το πράμα συνοψιζόταν σ’ ένα ανίκητο σύνθημα-αίτημα: ανάκτηση της εθνικής μας κυριαρχίας! Ουάου…

 

 

 

Τι την έκανε, λοιπόν, την κυριαρχία στην οικονομία όταν την ανέκτησε ο ΣΥΡΙΖΑ; Κατέστρεψε τη χώρα. Όχι γιατί οι συνάδελφοί μου αριστεριστές πανεπιστημιακοί, που χειρίστηκαν τις τύχες μας το πρώτο εξάμηνο του ’15, και τις χειρίζονται ακόμη, δεν μπορούσαν να καταλάβουν, αλλά γιατί δεν ήθελαν να καταλάβουν, διότι σνόμπαραν ό,τι συνιστούσε κατ’ αυτούς main stream νομική σκέψη, ότι με συνταγματικές διατάξεις είχαμε ήδη εκχωρήσει πολύ πριν υπογράψουμε το πρώτο μνημόνιο -επειδή ακριβώς ήμασταν κυρίαρχοι- το πιο εμβληματικό εργαλείο άσκησης της οικονομικής κυριαρχίας μιας χώρας: το νόμισμα.

Πολύ δε πριν κι απ’ αυτό, είχαμε εκχωρήσει στους ευρωπαϊκούς θεσμούς, στους οποίους αποφασίσαμε το ίδιο κυρίαρχα να συμμετάσχουμε από το ’81 και μετά, μια άλλη πτυχή της οικονομικής μας κυριαρχίας: τη ρύθμιση της αγοράς μας. Κι αφού ενώσαμε τις αγορές μας το 1992, αποφασίσαμε στη συνέχεια να συγκλίνουμε και τις οικονομίες μας.

 

Γιατί το κάναμε αυτό; Μα γιατί συμμετείχαμε στην ευρωπαϊκή ολοκλήρωση, η οποία δεν υλοποιείται παρά μόνον εφόσον ορισμένες εθνικές εξουσίες παύουν να ασκούνται στις πρωτεύουσες των κρατών της ΕΕ και μεταφέρονται στα κεντρικά της όργανα, στα οποία κι εμείς συμμετέχουμε. Εδώ, βέβαια, ΕΕ, ΝΑΤΟ, ΔΝΤ και Μνημονιακές Κυβερνήσεις καταγγέλλονταν πακέτο. Αν βρισκόταν κάποιος να τους διώξει όλους αυτούς, τότε όλα πάλι θάταν όπως πριν στη χώρα.

 

 

 

Με τούτα και με κείνα, βγάλανε τον κόσμο στις πλατείες και του δημιούργησαν προσδοκίες που δεν μπόρεσαν να επαληθεύσουν στη συνέχεια όταν ρίξανε μια εκλεγμένη για τέσσερα χρόνια κυβέρνηση πριν την ώρα της. Τώρα επικαλούνται οι ίδιοι την τετραετία και μιλάνε για εκτροπή. Τάξανε λαγούς με πετραχήλια στους συνταξιούχους, τους υπαλλήλους, τους γιατρούς, τους φαρμακοποιούς, τους δικηγόρους, τους αγρότες, τους πάντες. Πλην όμως τώρα, όλοι αυτοί περιμένουν το τάμα τους. Και τώρα, όλοι αυτοί βγαίνουν ξανά στους δρόμους και το ζητάνε απ’ αυτούς ακριβώς που τους το υποσχέθηκαν.

 

Ο λαός μάς ξαναψήφισε τον Σεπτέμβρη, λένε τώρα οι Συριζαίοι, άρα λοιπόν γνώριζε τι θα κάναμε. Γιατί δεν πάτε στα μπλόκα να του το πείτε αυτό, σύντροφοι; «Δεν γνώριζες τι ψήφιζες, λαέ;» Για πάτε να τον ρωτήσετε να δούμε τι γνώριζε και τι δεν γνώριζε κι αν έχει σημασία αν γνώριζε ή όχι… Κι αν αύριο σε ξαναψηφίσει, μεθαύριο τα ίδια θα κάνει με όλα όσα τούταξες.

 

Το τζίνι, σύντροφοι, το βγάλατε σεις από το μπουκάλι και τώρα παραπονείστε γιατί μετά τις εκλογές δεν ξαναμπαίνει μέσα. Μ’ αυτή την απορία θα μείνετε… Σε τέτοιο βαθμό έχετε χάσει την επαφή με την πραγματικότητα που σεις δημιουργήσατε!

 

Όταν βάζεις ένα σκυλί να γαυγίζει κι αυτό λυσσομανάει και θέλει να φάει τον απέναντι, δεν μπορείς μετά να του λες ξαφνικά, κάτσε κάτω! Ή εκείνον θα φάει ή εσένα! Τώρα, λοιπόν, τρώει εσένα.

 

 

 

Όταν τον Ιούλιο πέρυσι κατέστη σαφές ότι ο κ. Τσίπρας θα πήγαινε να κλείσει με τους Ευρωπαίους εταίρους μας, ο κ. Λεβέντης είχε πει μια πολύ μεγάλη κουβέντα: μην τον αφήνετε να πάει να διαπραγματευτεί τώρα αυτός με τους Ευρωπαίους. Έχει ηττηθεί στις διαπραγματεύσεις και θα τα δώσει όλα. Φτιάξτε μια οικουμενική κυβέρνηση να πάει αυτή να διαπραγματευτεί.

 

Μεγαλύτερη αλήθεια δεν μπορούσε να ειπωθεί. Ο κ. Τσίπρας πράγματι τα έδωσε όλα. Μεταξύ αυτών κι ένα Ταμείο Δημόσιας Περιουσίας, το οποίο δεν θα είναι σαν το ΤΑΙΠΕΔ. Το πρόγραμμα των αποκρατικοποιήσεων έχει προβλεφθεί ξεχωριστά από το νέο υπερταμείο. Το τελευταίο θα έχει περιουσιακά στοιχεία, τα οποία στην πραγματικότητα θα χρησιμεύσουν ως collateral για τα ξένα δάνεια. Ο έλεγχος του υπερταμείου από τους δανειστές μας, σε συνδυασμό με την υποχρεωτική δέσμευση περιουσιακών στοιχείων του Ελληνικού Δημοσίου σε αυτό για τριάντα χρόνια, όσο δηλαδή και η διάρκεια των δανείων, το καθιστούν στην πραγματικότητα collateral κι όχι έναν απλό μηχανισμό ιδιωτικοποιήσεων, όπως είναι σήμερα το ΤΑΙΠΕΔ.

 

Ποτέ πριν δεν κληθήκαμε να κάνουμε τόσο ταπεινωτικές παραχωρήσεις στους δανειστές μας. Ήταν τότε που ο Σύριζα βρισκόταν στα κάγκελα και κραύγαζε για την υποτιθέμενη εκχώρηση κυριαρχικών μας δικαιωμάτων στη Μέρκελ. Η Ιστορία, όμως, τον εκδικήθηκε. Ο κ. Τσίπρας τα έδωσε όλα στο δικό του Brest Litovsk.

 

 

 

Σήμερα, ήρθε η ώρα του κυβερνητικού του εταίρου, του κ. Καμμένου, να εκχωρήσει πραγματικά κυριαρχικά δικαιώματα στην κυρία Μέρκελ. Διότι, αν στην οικονομία, ούτε ο ίδιος ο κ. Ομπάμα δεν μπορεί να ισχυριστεί ότι είναι κυρίαρχος, για την προστασία των συνόρων μας κανείς δεν μπορεί να μας επιβάλει -χωρίς τη θέλησή μας- να αποδεχθούμε την παρέμβαση ξένης στρατιωτικής δύναμης, ακόμη και συμμαχικής, όταν οι δικές μας ένοπλες δυνάμεις, που είναι επιφορτισμένες μ’ αυτό ακριβώς το έργο, είναι σε θέση να το φέρουν εις πέρας.

 

Από πού κι ως πού εκχωρήσαμε στο ΝΑΤΟ οποιοδήποτε ρόλο στον τομέα αυτό; Σε ποια νομική βάση το κάναμε; Τι λέει το Σύνταγμά μας; Το επιτρέπει, άραγε; Εξαντλήθηκαν μήπως οι δυνατότητες των ελληνικών ένοπλων δυνάμεων να προστατεύσουν αποτελεσματικά την επικράτειά μας; Διότι, οι ένοπλες δυνάμεις προστατεύουν τα σύνορα από προσβολή, δεν τα φυλάνε από απλή παράνομη διέλευση. Αυτή τη δουλειά την κάνει το Λιμενικό, αλλά και η Αστυνομία στο εσωτερικό της χώρας, όπου επίσης φυλάσσονται τα σύνορα. Πλην όμως, όταν ανοίγεις την Αμυγδαλέζα και βλέπει από τηλεοράσεως όλος ο κόσμος τα λεωφορεία σου να αποβιβάζουν τους εκεί φυλασσόμενους μετανάστες στην Ομόνοια, δεν βοηθάς ακριβώς στην φύλαξη των συνόρων σου.

 

Όσοι δεν το καταλάβατε ακόμη, στο ΝΑΤΟ συμφωνήσαμε με την Τουρκία να μεταβεί άμεσα στο Αιγαίο η συμμαχική δύναμη Standing Maritime Group 2, η οποία και θα επιχειρήσει υπό γερμανική διοίκηση. Γιατί φέραμε το ΝΑΤΟ να κάνει κάτι στα χωρικά μας ύδατα, για το οποίο οι ένοπλες δυνάμεις της χώρας έχουν και την ευθύνη και την επάρκεια; Διότι, αυτά περί μη εισόδου τουρκικών πλοίων στα ελληνικά ύδατα και ελληνικών πλοίων στα τουρκικά, είναι αστεία και να λέγονται ακόμη, τη στιγμή που, επιχειρησιακά, όλα τα πλοία, ανεξαρτήτου εθνικότητος, τα οποία θα επιχειρούν υπό την Νατοϊκή διοίκηση, θα υπακούν στις εντολές της συγκεκριμένης διοίκησης, η οποία θα επιχειρεί σε ενιαίο χώρο, όπως ακριβώς συμβαίνει και με τις νατοϊκές ασκήσεις.

 

Οι κκ Υπουργοί Άμυνας και Εξωτερικών, κατ’ εξοχήν προστάτες της προσβληθείσας υποτίθεται κυριαρχίας μας από την Μέρκελ όταν ήταν στην αντιπολίτευση, φέρνουν τώρα την ίδια την κυρία Μέρκελ με κράνος και μπαλάσκες να περιπολεί στα ύδατά μας.

Ας ευχηθούμε οι νατοϊκές δυνάμεις να περιοριστούν στο ρόλο για τον οποίο θα καταφθάσουν στο Αιγαίο και να μην βρίσκονται εδώ προληπτικά για λόγους ασφαλείας για το ενδεχόμενο αποσταθεροποίησης που τυχόν προκαλέσει στην περιοχή το de facto ή de jure κλείσιμο των ελληνικών συνόρων προς βορράν, ή ακόμη μια ενδεχόμενη έξοδος της Ελλάδας από την ίδια την Ε.Ε., οπότε και η χώρα μας θα υποβιβασθεί σε μια ειδική σχέση με αυτήν, ανάλογη αυτής που έχει τώρα η Τουρκία.

 

Ας έχουν γνώσιν οι φύλακες.

 

 * Ο Παναγιώτης Γκλαβίνης είναι αναπληρωτής καθηγητής της Νομικής του Α.Π.Θ.