Η πράξη αυτή μπορεί να σημαίνει δύο πράγματα:
Α) Κατάργηση γενικά κάθε αργίας, με πλήρη απελευθέρωση του ωραρίου: καθένας ν’ ανοίγει την επιχείρησή του όποτε θέλει, όσες ώρες θέλει, ακόμη και τη μέρα των Χριστουγέννων. Το μέτρο αυτό φυσικά είναι ο θάνατος του εργαζόμενου, της οικογένειας και όλης της κοινωνίας. Τα αφεντικά ίσως επιβιώσουν, αλλά οι εργαζόμενοι θα μετατραπούν σε ζώα-σκλάβους.
Β) Κατάργηση της γενικής αργίας σε μια συγκεκριμένη ημέρα και αντικατάστασή της με κυλιόμενα ρεπό σε τυχαίες μέρες για κάθε εργαζόμενο.
Ορισμένες παρατηρήσεις:
1) Η αργία της Κυριακής έχει ήδη καταργηθεί προ πολλού για αρκετά επαγγέλματα, ενώ στις τουριστικές περιοχές αποτελεί μακρινό παρελθόν. Χιλιάδες άνθρωποι στη χώρα μας, εδώ και χρόνια, τις Κυριακές δουλεύουν κανονικά και, αν είναι τυχεροί, παίρνουν ρεπό άλλη μέρα.
2) Η αργία της Κυριακής, εξάλλου, για τουλάχιστον τους μισούς Έλληνες είναι εντελώς περιττή, γιατί απλούστατα δεν πάνε στην εκκλησία. «Κυριακή» σημαίνει μέρα αφιερωμένη στον Κύριο (τον Ιησού Χριστό). Η Κυριακή είναι αργία -από τον 4ο αιώνα μ.Χ.! – για να μπορεί ο χριστιανός να πάει στην εκκλησία. Αφού δεν την αφιερώνουμε στον Κύριο, ούτε πηγαίνουμε στην εκκλησία, δεν έχει νόημα να είναι αργία.
Εδώ λοιπόν είναι η ευθύνη της θεσμικής Εκκλησίας. Αν φροντίσει με τον τρόπο της να γίνει απαραίτητο το κυριακάτικο πρωινό στους πιστούς (;) χριστιανούς, τότε πράγματι θα χρειαστεί η αργία.
Τώρα απλώς θεωρητικά υπάρχει η δυνατότητα (;) να πάμε στην εκκλησία. Όταν καταργηθεί η αργία της Κυριακής, ωστόσο, θα πάψει να υπάρχει ακόμη και η απλή δυνατότητα!… Τότε θα είναι πράξη αντίστασης να πάμε στην εκκλησία και όχι στη δουλειά -ας το προσέξουν αυτό, παρακαλώ, οι πάσης φύσεως αντιεξουσιαστές (σεβαστοί καθ’ όλα) και όλοι οι ορθόδοξοι χριστιανοί… Ίσως έτσι το πράγμα ξαναβρεί το αληθινό του νόημα, γιατί χριστιανική ιδιότητα χωρίς αντίσταση στα κακώς κείμενα μάλλον ξεθυμασμένη είναι.
3) Είναι αυτονόητο ότι η κοινωνία χρειάζεται μια μέρα, που να είναι κοινή αργία για όλα τα μέλη της! Αυτό εξυπηρετούσε η γενικά αργία της Κυριακής (όπου π.χ. το Σάββατο έπρεπε να πάρεις ψωμί για δύο μέρες, γιατί την Κυριακή οι φούρνοι ήταν κλειστοί!). Όχι να έχει αργία ο πατέρας σήμερα, ο μαμά αύριο, ο μεγάλος γιος ή η κόρη μεθαύριο, τα φροντιστήρια παραμεθαύριο κ.τ.λ.! Χρειάζεται η ίδια αργία για όλους, για να μπορούν να επικοινωνήσουν, να συζητήσουν, να αλληλεπιδράσουν, να φάνε μαζί, να παίξουν, να πάνε βόλτα κ.τ.λ. όλοι οι άνθρωποι σε μια οικογένεια, σε μια γειτονιά, συνοικία, χωριό ή πόλη! Τώρα, όλα τα παραπάνω δεν είναι πλέον φορείς πολιτισμού ή συναισθήματος, μόνο ερείπια. Ερείπιο και η οικογένεια και η γειτονιά, η συνοικία, το χωριό και η πόλη. Επικοινωνία μηδέν, οι άνθρωποι είναι ρομπότ-εργαζόμενοι, που πότε πότε βλέπουν ο ένας την όψη του άλλου και τίποτε πλέον τούτου.
Αντί λοιπόν το κράτος να καταργεί την (ήδη μισοκαταργημένη) αργία της Κυριακής -έναν πνεύμονα της ψυχής και της κοινωνίας μας- καλύτερα να θεσπίσει ως γενική υποχρεωτική αργία για όλα τα επαγγέλματα την Κυριακή, με εξαίρεση προσωπικού ασφαλείας για την Αστυνομία, την Πυροσβεστική και τα Νοσοκομεία. Τότε θα ωφελήσει πραγματικά το λαό μας, όχι βάζοντάς τον να δουλεύει χωρίς ανάπαυλα επτά μέρες την εβδομάδα, δηλ. 365 μέρες το χρόνο, επί 40 χρόνια, για να στέλνουμε λεφτά στην Τρόικα και στην Ευρωπαϊκή Ένωση…
Ουτοπία φυσικά. Υπάρχει μια άλλη λύση: να τηρούν αργία μόνοι τους οι επαγγελματίες τις Κυριακές. Και το κράτος ας κάνει ό,τι θέλει. Οι άνθρωποι πρέπει να ζήσουν, όχι να πεθάνουν. Και, ας μου επιτραπεί να προσθέσω, πρέπει να ζήσει και η ψυχή μας -και ζει μέσα στην εκκλησία, όταν ΟΛΟΙ ΜΑΖΙ συναντιόμαστε μαζί και με τους αγίους, τους αγγέλους, την Παναγία και το Χριστό, στην κυριακάτικη λειτουργία. Ορθόδοξοι Έλληνες είμαστε, τουλάχιστον όσοι είμαστε ακόμη.
