Το σημερινό μου δημοσίευμα δε θα είναι εκτενές. Θα επιπρόσθετε και σωματική κούραση κοντά στην ψυχική κόπωση όλων μας τα τελευταία, μετά την εξαγγελία της διεξαγωγής δημοψηφίσματος, μερόνυχτα.
Οι ώρες και οι στιγμές είναι πολύ κρίσιμες, το ξέρουμε όλοι καλά. Όχι μόνο για τους κρατούντες, αλλά και για τους κατοικούντες την Ελλάδα, ελληνικής καταγωγής και ξένους. Και φρονώ ότι όλοι ανεξαιρέτως πρέπει να είμαστε πολύ προσεχτικοί και στα λόγια μας μα και σε όσα κάνουμε, γιατί θεωρώ απαράδεχτο να κατακρημνίζεται η χώρα ανεπιστρεπτί και κάποιοι, παρασυρμένοι συνήθως από μικροκομματικές αντιπαλότητες ή άλλες μωροφιλοδοξίες, να τσακώνονται δημόσια και ν’ ανταλλάζουν βαρείς χαρακτηρισμούς που διχάζουν την κοινή γνώμη ενώ η ενότητα επιβάλλεται. Εξίσου καταδικαστέο, ταυτόχρονα, θαρρώ πως είναι και οι εκπρόσωποι των κομμάτων που θα κρατήσουν διαφορετική στάση στο δημοψήφισμα να λογομαχούν σαν κοκόρια στους τηλεοπτικούς δέκτες όπου η πλειοψηφία του λαού γυρεύει να ακούσει ένα λόγο – «βάλσαμο» αντί να κοιτάξουν πώς μπορούν όλοι μαζί οι κομματικοί μηχανισμοί, αφού γι’ αυτό εξάλλου εκλέχτηκαν, να παραμερίσουν τις διαφορές τους και να συνενώσουν τις δυνάμεις τους για το κοινό καλό μακριά από ατομικά/πολιτικά συμφέροντα…
Σήμερα (1/7/2015), λοιπόν, βρέθηκα και στάθηκα, όσο μπορούσα υπομονετικός, σε δύο μεγάλες «ουρές». Στο γιατρό μου από τη μια, για να μου γράψει μια σειρά επιβεβλημένων εξετάσεων, και στην τράπεζα, για να «σηκώσω» χρήματα, από την άλλη, ώστε να μπορέσω να πληρώσω τις εξετάσεις αυτές. Πουθενά, όμως, δεν άκουσα ότι κάποιος από τους 300 βουλευτές μας και τους 50 περίπου υπουργούς και υφυπουργούς μας προσφέρθηκε οικειοθελώς να δώσει ένα (συμβολικό έστω!) ποσό από το μισθό του σε κάποιο κοινωφελές ίδρυμα (νοσοκομείο, γεροκομείο, ορφανοτροφείο, πτωχοκομείο κ.α.) το οποίο και αυτές τις δύσκολες ώρες που ζούμε είμαι σίγουρος ότι θα δοκιμάζεται πολύ…
Θα κλείσω, όμως, με κάτι που νομίζω ότι σχετίζεται άμεσα και άρρηκτα και με την καταγωγή μας και την κρίση που ως λαός βιώνουμε ως βαριά και αβάσταγη σκλαβιά, οι πιο πολλοί άφταιγά μας. Στις αρχές του 19ου αιώνα, ο Αδαμάντιος Κοραής είπε απευθυνόμενος στους υπόδουλους στον οθωμανικό ζυγό συμπατριώτες μας: «Καταγόμαστε από τους Έλληνες. Πρέπει να ξαναγίνουμε άξιοι για το όνομά τους, ή αλλιώς να μη το φέρουμε καν» (βλ. Κώστας Κωστής, «Τα κακομαθημένα παιδιά της Ιστορίας», εκδ. Πόλις, Αθήνα, 2015, 7η έκδοση, σελ. 107).
Και ο έχων ώτα ακουέτω και ο νοών νοείτω!
* Ο Γεώργιος Η. Ορφανός είναι
υποψήφιος διδάκτωρ στο Α.Π.Θ.
