«Τη θάλασσα δεν την φοβόμαστε! Την αγαπάμε και την σεβόμαστε!», αυτή είναι η βασική αρχή που γνωρίζουν πολύ καλά οι ναυτικοί και ενόψει καλοκαιριού θεωρώ ωφέλιμο να επισημάνω τα εξής.
Το υγρό στοιχείο εκ του οποίου γεννιόμαστε και το σώμα μας αποτελείται κατά πλειονότητα, είναι αμείλικτο όταν το περιφρονήσεις και ανίκητο αν το θεωρήσεις εχθρό.
Όταν λοιπόν, ο άνθρωπος σε ένα «ανέμελο» μπάνιο παρασυρθεί από κάποιο θαλάσσιο ρεύμα και στην προσπάθειά του να βγει στην ακτή απομακρύνεται, το μόνο που έχει να κάνει είναι να «αφεθεί» δίχως να προβάλει καμιά αντίσταση.
Αυτός είναι ο χρυσός κανόνας που όλοι πρέπει να εφαρμόσουμε όταν αντιμετωπίσουμε δυσκολία υποκλινόμενοι στην προκλητική δύναμη της θάλασσας η οποία από ζωογόνα, μετατρέπεται σε θανατηφόρα υπό την αντανάκλαση του ανθρώπινου πανικού.
Σε δύσκολες στιγμές, προσπαθούμε να καταλάβουμε και να υπακούσουμε στις εντολές της, οι οποίες αν τις ακολουθήσουμε σίγουρα θα μας οδηγήσουν σώους και ασφαλείς με τον τρόπο που αυτή και μόνο αυτή, θα υποδείξει.
Πολύ σημαντικό προαπαιτούμενο είναι η εκπνοή μέσα στο νερό, καθώς είναι πολύ απλή η εκμάθηση, αποτοξινώνει τα πνευμόνια και βάσει αυτής ο άνθρωπος εξοικειώνεται με τη θάλασσα και νιώθει ασφαλής.
Επίσης πρέπει να αποσαφηνιστεί η διαφορά της γρήγορης κολύμβησης στο γλυκό νερό πισίνας, καθώς επιβάλλεται και η πολύ αργή και όσο γίνεται «γεμάτη» κίνηση, ώστε να επιτυγχάνεται το μεγαλύτερο εκτόπισμα με κάθε απλωτή.
Εδώ πρέπει να τονιστεί ότι στο πολύνεκρο ναυάγιο του 1966 στην Φαλκονέρα, το οποίο αποτέλεσε την αφορμή ίδρυσης των κρητικών ναυτιλιακών εταιριών, σώθηκαν όσοι δεν γνώριζαν καλό κολύμπι και πνίγηκαν κάποιοι που γνώριζαν απλά τεχνική.
Λόγω υπερεκτίμησης δυνατοτήτων επιχείρησαν μάταια να κολυμπήσουν κόντρα στον καιρό, με συνέπεια να εξαντληθούν και να πεθάνουν από υποθερμία.
Αισθάνομαι πολύ τυχερός που τρέφω αγάπη κι εκτίμηση για τη θάλασσα και καλύπτω μεγάλες αποστάσεις με «δελφινισμό», εκ του οποίου αναγεννιέμαι και ελευθερώνομαι μέσα από το «πέταγμα».
Το παράδοξο είναι ότι απολαμβάνω καλύτερα όταν έχει έντονο κυματισμό, όπου ανταποκρινόμενος στις διαθέσεις της, γίνομαι «ένα με το νερό», δηλαδή κατ’ ουσίαν χορεύουμε μαζί στο ρυθμό της.
Έχει συμβεί όταν ανοίγομαι λίγα χιλιόμετρα κι έχει καιρό, κάποιοι ανησύχησαν και κάλεσαν την λιμενική αρχή, με αποτέλεσμα να αισθάνομαι άσχημα που έχω αυτό τον «εθισμό».
Σε μια περίπτωση, επόμενη της μέρας που παρέσυρε η θάλασσα και κινδύνεψε μια Ρωσίδα, ένας ομοεθνής, υπό «αυτοματοποιημένη αντίδραση φόβου» κάλεσε το θάλαμο διάσωσης.
Έτσι ενώ απολάμβανα το παιχνίδισμα, βρέθηκα έναντι της προκατάληψης των ανθρώπων δίχως να μπορώ να εξηγήσω ότι την μέρα που κινδύνεψε η ομοεθνής τους, δεν είχα κολυμπήσει πολύ, καθώς δεν είχα την «έγκριση άδειας».
Μια μικρή αναφορά στην περιοχή της «Κοχλάδας», που αποτελεί χώρο δροσιάς στους κατοίκους παλιάς πόλης και αξίζει μια παρέμβαση αναβάθμισης προκειμένου να αναδειχτεί η πύλη εισόδου της πόλης και το μνημείο της Φορτέζας.
Από όσο γνωρίζω δαπανήθηκαν 4,5 εκατομμύρια ευρώ για την «αμφισβητούμενη βιοκλιματική» ανάπλαση της πλατείας Σοχώρας, δεν θα μπορούσε να δοθούν λίγες χιλιάδες ευρώ για εξωραϊσμό κι αναμόρφωση της «ιδιάζουσας» διπλανής αστικής παραλίας παλιάς πόλης;
Αφήνω τον προβληματισμό και κλείνω με το γενικό συμπέρασμα του θέματός μου, ότι οφείλουμε να γνωρίζουμε ότι δεν σκοτώνει η θάλασσα αντίθετα αναζωογονεί και τιμωρεί την ανθρώπινη υπεροψία κι επιπολαιότητα που τον οδηγεί στην μοιραία σύγκρουση μαζί της.
Η θέα της θάλασσας και μόνο, παρέχει ζωτικότητα και ελπίδα, μια αίσθηση προοπτικής ταξιδίου και ονείρου και η δυνατότητα πρόσβασης σε αυτή, συνδέεται με την ταυτόσημη υπαρξιακή ανάγκη επιβίωσης του ανθρώπου στη ζωή.
Καλό καλοκαίρι και καλά μπάνια!
