Περάσαμε ως οικογένεια τον πόλεμο στο Καλαμάκι της Κορινθίας, δηλαδή δύο χιλιόμετρα από την είσοδο του Ισθμού από τον Σαρωνικό Κόλπο.
Ολόκληρη η περίοδος του Αλβανικού και μετά της εισόδου των Γερμανών στη χώρα, αλλά και επί Γερμανικής Κατοχής δεν έλειψαν οι βομβαρδισμοί του στρατηγικού αυτού σημείου της χώρας. Και συνεχίστηκαν μετά από την αεροπορία των συμμάχων. Καταλαβαίνετε ότι ιδιαίτερα εμείς τα παιδιά ζήσαμε έναν καθημερινό κίνδυνο και εφιάλτη όσο προλαβαίναμε να πάμε στο «καταφύγιο», κάτω δηλαδή από έναν σιδηροδρομικό οχετό με τέσσερα μέτρα επίχωμα. Ας είναι, μετά την κατάληψη από τους Γερμανούς αλεξιπτωτιστές της περιοχής είδαμε πολλά αεροπλάνα μαζί να κατευθύνονται νότια.
Ρώτησα τον πατέρα μου «που πάνε όλα αυτά τ’ αεροπλάνα» και μου απάντησε: «Πάνε παιδί μου στην Κρήτη με αλεξιπτωτιστές για την κατάληψή της» αλλά… συμπλήρωσε «στην Κρήτη θα γίνει μεγάλη μάχη, οι Κρήτες δεν παραδίδονται εύκολα, θα πολεμήσουν για την πατρίδα τους».
Έτσι και έγινε η «Μάχη της Κρήτης» όπως ονομάστηκε. Στοίχισε τη ζωή πολλών Γερμανών. Οι Κρήτες όντως δεν παραδίδονταν εύκολα.
Και αυτή η Μάχη που έγινε διεθνώς περιλάλητη και συγκέντρωσε τον θαυμασμό και το δέος σε παγκόσμια κλίμακα είναι που καθυστέρησε τη Γερμανική επίθεση στη Ρωσία ως το χειμώνα, όπου και ήταν πολύ δύσκολη για τους Γερμανούς επίθεση που κατέληξε σε ήττα.
Έτσι λοιπόν, όσοι ακόμα ζούμε και θυμόμαστε, αλλά και όσοι μετά από την ιστορία και τα ακούσματα έμαθαν, η «Μάχη της Κρήτης» αποτέλεσε σταθμό στην ιστορία του Δεύτερου Παγκοσμίου Πολέμου και εκτιμήθηκε ως παγκόσμιας σημασίας νίκη.
Δεν θέλω να πω πώς σήμερα πάλι οι μνήμες όσων ζουν και η ιστορία μιλούν με δέος και θαυμασμό για τη Μάχη της Κρήτης και τους πολίτες, που χωρίς τα στρατευμένα παιδιά που έλειπαν, πολέμησαν με νύχια και με δόντια τους επίλεκτους του Ναζιστικού στρατού, που αποτελούσαν το σώμα των αλεξιπτωτιστών. Αιωνία η μνήμη και η Δόξα τους στην ελληνική ιστορία.
