Σε λιγότερο από είκοσι ημέρες αλλάζει σελίδα η Γερμανία και μαζί της ολόκληρη η Ευρωπαϊκή Ένωση, καθώς λήγει οριστικώς η 16χρονη ηγεμονία της Άγκελα Μέρκελ στην ευρωπαϊκή και διεθνή σκηνή.
Οι αναμνήσεις του ελληνικού λαού την τελευταία δεκαετία από την Άγκελα Μέρκελ δεν είναι και οι καλύτερες δυνατές, αφού το όνομά της και η πολιτική λιτότητας, που έγινε το έμβλημά της, συνδέθηκαν άμεσα με τα Μνημόνια και τη δυστυχία σε μεγάλα στρώματα των Ελλήνων εργαζομένων, που ακόμα δεν έχει αποκατασταθεί. Βεβαίως, αν κάποιος θέλει να είναι στοιχειωδώς αντικειμενικός και να μην καταφεύγει στην εύκολη και βολική φαντασίωση πως για ό,τι γίνεται στην Ελλάδα φταίνε πάντα «οι ξένοι», οφείλει να ενθυμείται πως πριν έρθουν τα Μνημόνια ολόκληρη η τότε ηγεσία της ΕΕ (Αλμούνια, Τρισέ, Γιούνκερ Μέρκελ κλπ.) σχεδόν παρακαλούσε τις τότε κυβερνήσεις Καραμανλή και Παπανδρέου να πάρουν εγκαίρως μέτρα για να μην εκτροχιαστεί εντελώς η ελληνική οικονομία, κίνηση την οποία ουδείς έκανε λόγω πολιτικού κόστους- που στο τέλος το πλήρωσαν ακριβά. Όπως και οι μνημονικές κυβερνήσεις ουδέποτε θέλησαν να αναλάβουν «την ιδιοκτησία» και εκτέλεση των Μνημονίων, πάλι για λόγους πολιτικού κόστους, αφήνοντας την Ελλάδα έρμαιο σε κάθε οικονομικό στέλεχος του ΔΝΤ, της ΕΕ της ΕΚΤ που εφάρμοζε πειραματική πολιτική στου κασίδη του Έλληνα πολίτη.
Και φυσικά ουδείς μπορεί να ξεχάσει την αφόρητη πίεση που άσκησε η καγκελάριος στον απολύτως αποδυναμωμένο στην Ευρωζώνη Α. Τσίπρα στο τέλος του 2015 να δεχθεί η Ελλάδα αδιαμαρτύρητα τον μεγάλο όγκο των προσφύγων από τη Συρία…
Όμως η Ελλάδα, εκτός Μνημονίων, είναι τα τελευταία δύο χρόνια επί κυβέρνησης Κ. Μητσοτάκη γερά δεμένη και άριστα συντονισμένη με την πολιτική Μέρκελ, είτε τομέας της ευρωπαϊκής πολιτικής, της ενέργειας και επενδύσεων λέγεται αυτός, είτε τομέας των ελληνοτουρκικών λέγεται, με την κα Μέρκελ να παρουσιάζεται ως «μεσολαβήτρια» ανάμεσα στις δύο κυβερνήσεις, ενώ στην πραγματικότητα ήταν πάντα αυτή που διαφύλασσε τις πολύ καρπερές γερμανοτουρκικές οικονομικές σχέσεις.
Επομένως, η απομάκρυνση της κας Μέρκελ θα στερήσει από την κυβέρνηση Μητσοτάκη «τον μέντορα» της με το κενό να είναι αξιοσημείωτο.
Αξιοσημείωτο όμως θα είναι το κενό της Μέρκελ τόσο στη Γερμανία και κυρίως στην Ευρωπαϊκή Ένωση.
Η προεκλογική κούρσα στη Γερμανία που λήγει στις 23 Σεπτεμβρίου δείχνει ως επικρατέστερους τους Σοσιαλδημοκράτες του SPD με 25%, το κόμμα της Μέρκελ CDU με 21% και τους Πράσινους με 17%. Είναι προφανές ότι θα χρειαστεί χρόνος για να εδραιωθεί μια κυβέρνηση συνασπισμού, χωρίς όμως να έχει αναδειχθεί εκείνη η πολιτική φυσιογνωμία, που θα ηγηθεί της γερμανικής πολιτικής στη μετα-Μέρκελ εποχή.
Το ίδιο, μεγαλύτερο και πιο επικίνδυνο κενό παρουσιάζεται στην Ευρωπαϊκή Ένωση, χωρίς να έχει εδραιωθεί εκείνη η πολιτική φυσιογνωμία που θα ενώσει τα κράτη μέλη στην μετά -Μέρκελ εποχή και- κυρίως- θα διαφοροποιηθεί από αυτήν.
Πιο προβεβλημένος στην ΕΕ είναι ο Πρόεδρος της Γαλλίας Ε. Μακρόν. Υπάρχουν όμως σοβαρά εμπόδια, καθώς ο Μακρόν έχει να υπερπηδήσει τον σκόπελο των προεδρικών εκλογών στη Γαλλία τον προσεχή Απρίλιο, η Γαλλία δεν διαθέτει το οικονομικό βάθος και επιφάνεια της Γερμανίας, ενώ έχει να λύσει πολλά προβλήματα με τους αντιδραστικούς εταίρους της Κεντρικής Ευρώπης. Πολλά βεβαίως θα κριθούν για τον Μακρόν το πρώτο εξάμηνο του 2020, καθώς η Γαλλία θα έχει την Προεδρία της ΕΕ, με πολύ φιλόδοξη ατζέντα:
Την προώθηση της ευρωπαϊκής στρατηγικής αυτονομίας, τη ρύθμιση της μεταναστευτικής πολιτικής και πολιτικής ασύλου, τις εργασίες της Διάσκεψης για το Μέλλον της Ευρώπης και φυσικά τους κανονισμούς για το εσωτερικό εμπόριο και επενδύσεις.
Φυσικά, εφ όσον και όταν ο Μακρόν ξεπεράσει όλους τους πολιτικούς σκοπέλους και υφάλους, θα δοκιμαστεί στην αναγκαστική επαναλειτουργία / αναδιαμόρφωση του γαλλο-γερμανικού άξονα μέσα στην Ευρώπη.
Υπάρχει βέβαια και ο τωρινός Ιταλός πρωθυπουργός Μάριο Ντράγκι ως υποψήφιος ηγέτη της ΕΕ, καθώς έχει κερδίσει την γενική αποδοχή με την στάση του ως επικεφαλής της ΕΚΤ τα χρόνια της οικονομικής κρίσης της ευρωζώνης, στηρίζοντας χωρίς δισταγμούς το ευρώ. Όμως ο κ. Ντράγκι δεν έχει δικό του κόμμα στην Ιταλία για να τον στηρίξει, ηγείται μιας ασταθούς κυβέρνησης και δεν μπορεί να προβληθεί ως ηγετική φυσιογνωμία στην ΕΕ, την στιγμή που η Ιταλία είναι μια από τις πλέον χρεωμένες χώρες της ευρωζώνης.
Υπάρχει ακόμα ένας αριθμός ευρωπαίων αξιωματούχων από την φον ντερ Λάιεν, τον Σάρλ Μισέλ, τον Ζοζέφ Μπορέλ κλπ. αλλά δυστυχώς κανείς από αυτούς δεν έχει την στόφα της Μέρκελ, ή του Γιούνκερ, ή του Κολ, Μιτεράν κλπ. για να ηγηθεί μιας κλυδωνιζόμενης Ευρώπης, πρώην ωραίας και νυν γερασμένης κοιμωμένης.
