Γ’
Καθένας τι κατανοεί στο άκουσμα Β – Ν Κορέα ή Βιετνάμ; Επί 44 έτη (1945 – 1989) όλος ο πλανήτης αναγνώριζε και ονόμαζε Λ.Δ. фνατολικής Γερμανίας. 44 έτη η вυτική δεν την αναγνώρισε ποτέ. Μέχρι που την απορρόφησε όταν σήμανε η ώρα, με το μηνιάτικο της Ανατολικής αγόραζες ένα παντελόνι στη вυτική. ΟΛΟΙ (και η Ελλάς) αναγνώριζαν κράτος Παλαιστίνης. Όλοι. Πλην του Ισραήλ. Ποιός κέρδισε τελικά; Εμείς, πρεμούρα και κλάψες γιατί 140 κράτη τους αναγνώριζαν ως «Μακεδονία». Και λοιπόν;
Ανόητο και το επιχείρημα περί «δικαιώματος» αυτοπροσδιορισμού, ονομασίας και όσων συνεπάγονται. Σε κανέναν λαό, κράτος, έθνος, εκχωρήθηκε ποτέ τέτοιο «δικαίωμα». Από το 1947 ή οποτεδήποτε κατόπιν, η Ελλάδα έπρεπε να τους ονομάζει Σλάβια Βαρντάσκα όπως επί αιώνες το όνομα της περιοχής, το 2018 έστω, όταν σφίξανε τα πράγματα. Αντίθετα, εκόντες άκοντες, συζητήθηκε το αδιανόητο και ανιστόρητο «Μακεδονία Ίλιντεν» (η ανύπαρκτη «επανάσταση» των Σλάβων κατά των Τούρκων το 1903, διάρκειας… μισής μέρας!) αλλά καθόλου «Μακεδονία του Βαρδάρη» ως δικλίδα, εσχάτη υποχώρηση – παραχώρηση. ΟΧΙ. Βόρεια της μιας Μακεδονίας. Οπότε λίγες μόλις μέρες αργότερα, σε ρεπορτάζ και δελτία καιρού των Ελληνικών καναλιών, η ελληνική έγινε κραυγαλέα νότια. Βόρεια και νότια και στη μέση η Κεντρική. Ανατολική και δυτική. Σοφόν το σαφές.
Γιουγκοσλαβία σημαίνει ένωση Σλάβων. Περιελάμβανε ΚΑΙ τους Κροάτες. ΣΛΑΒΩΝ. Πόθεν Μακεδόνες; Πότε; Πώς; Επειδή Σλαβογενείς μουσαφιραίοι συγκατοίκησαν λίγο (18ος – 19ος – 20ος αι.); Και λοιπόν; Τότε οι Έλληνες του Πόντου, της Μικρασίας, της Κριμαίας, της Τραπεζούντας, της Καππαδοκίας, της Κύπρου;
Η Ελλάδα παρέδωσε εν πολλοίς τα πάντα. Η βόρεια Μακεδονία σε Σλάβους – Αλβανούς. Η ανατολική Θράκη στους Τούρκους. Βόρεια με τη Φιλιππούπολη του Φιλίππου στους Βουλγάρους. Βόρεια Ήπειρος στους Αλβανούς. Ανατολική Ρωμυλία στους Βουλγάρους. Βόρεια Κύπρος στους Τούρκους. «Γεωγραφικοί προσδιορισμοί και σύνθετες ονομασίες» ΜΟΝΟ για την Ελλάδα που παραχώρησε σε 4 γείτονες και υπό το δόγμα «δεν διεκδικούμε τίποτα». Ουδείς της πρόσφερε το παραμικρό, ποτέ. Κι’ όμως μόνον η Ελλάδα πολέμησε εξαρχής και μέχρι τελευταίας ρανίδος με τους συμμάχους στον Β’ παγκόσμιο. Η Σερβία αρχικά συμμάχησε με τη Γερμανία (αντάλλαγμα η Θεσσαλονίκη!). Στους συμμάχους ήλθε καταπραϋντικά όταν ανατράπηκε το πολίτευμά της. Αλβανία – Βουλγαρία με τον Άξονα αμέσως. Τουρκία κάπως ουδέτερη, ας την πούμε έτσι σήμερα. Κι’ όμως κατακερματίζεται μέχρι το 2018, η… Ελλάς.
Και πού ‘σαι ακόμη… ψιθυρίζεται κελαρυστά ένθεν κι εκείθεν…
Ίσως, όμως, ένας κακός, επιζήμιος συμβιβασμός μυριάκις προτιμότερος από περιπετειώδεις διηνεκώς διενέξεις δικέρατες, δίκοπες και δικτυωτές, τυχόν μάλιστα να τα αποδεχτούμε σύντομα υπό χειρότερες περιστάσεις και όρους; Λογικό…
Στον Μαραθώνα μια διαπραγμάτευση θα ήταν συμφερότερη από τη μαθηματικά ισοπέδωση που περίμενε την Αθήνα και θα συμπαρέσυρε άμεσα κάθε Έλληνα τσάμπα και βερεσέ. Μόνο τα όπλα «πέμψον» ζήτησαν στις Θερμοπύλες. Ποιος θα κατηγορούσε -θα ασχολείτο καν- με 300, 1000 ξυπόλυτους, απέναντι παρατάχθηκε 1εκ. Μόνο για να περάσουν. Μετά 1,5 αιώνα, πρόσφεραν στον Αλέξανδρο την μισή Ασία, τα δύο τρίτα, ολόκληρη. Και αυτός συνέχισε για να σκοτωθούν χιλιάδες, να πεθάνει κι’ ο ίδιος.
Πόσες ευκαιρίες το 1821 αντί τα πεισματικά και αδιέξοδά «θάνατος ή ελευθερία» και «πίστη αγία και πατρίδα», τους έκαψε τους ανθρώπους ο Κολοκοτρώνης και οι τριγύρω άφρονες πριν και μετά, 300 του Υψηλάντη, του Παπαφλέσσα, φοιτητές σε «ιερό λόχο» σαν τους Θηβαίους του Επαμεινώνδα, άλλος σουβλίστηκε, άλλος φυλακίστηκε, Ανδρούτσοι, Διάκοι, Νικηταράδες. Όφελος γι’ αυτούς και την πατρίδα; Ουδέν! Αντί να τείνουν χείρα συναδέλφωσης, ειρήνης και ανάπτυξης στους Ιμπραήμ, Δράμαλη, κάποιον τέλος πάντων…
Τον χαβά μας εμείς. Βγείτε από το Αρκάδι, 40 χρόνια μετά, ένας που βγήκε, ξαναγύρισε μόνος του! Ποιος θα κατηγορούσε μια έντιμη , τίμια συμφωνία, άλλωστε γιατί να κλειστούν… Όφελος ουδέν. Ρήμαξε η Κρήτη… Κι εκείνος ο Παλαιολόγος θα γλύτωνε κάνα κομμάτι σε καμιά Πελοπόννησο μια έκταση, συν τον εαυτό του, στρατό, γυναικόπαιδα, τι περίμενε άραγε; Να νικήσει;
Μόνο να περάσουν ήθελαν και οι Ιταλοί 28 Οκτωβρίου 1940. Σιγά τη ζημιά. Στα ορεινά χειρουργεία ακρωτηρίαζαν στα χιόνια σύριζα, ενώ το κρυοπάγημα θα θεραπεύονταν αν υπήρχαν τα μέσα. Ένα ανθυπολοχαγάκι αυτοκτόνησε όπως παρέδιδε στους Γερμανούς το περίστροφο. ΔΕΝ ΥΠΟΓΡΑΨΕ. Ο φανταράκος βούτηξε από την Ακρόπολη με την σημαία μη και την παραδώσει… Όφελος; Στα όπα – όπα θα μας είχαν, εκατό φορές το είπανε.
Λέμε, τώρα, κάποια παραδείγματα…
Στις σελίδες της συνθήκης τυλίχθηκαν όπως μια ρέγγα στη λαδόκολα Μέγαλέξανδροι και φανταράκια ακρωτηριασμένα, Λεωνίδες με ηγουμένους, Κολοκοτρώνηδες και Παλαιολόγοι. Πώς τα είπανε; «Ειρήνη στην περιοχή», «συμφέρον της χώρας», «δρόμοι για την ανάπτυξη».
Κάπως… έτσι…
* O Νικόλαος Ξυπολυτάς είναι χειρουργός, πρώην διοικητής ΓΝΡ, υποψ. περιφ. σύμβ Ν. Ρεθύμνης. «Η Κρήτη Μπροστά»
