Έχουμε αμέτρητες θυσίες για την Ελευθερία, για την πραγματική Δημοκρατία που πολλοί λαοί παραδειγματίζονται και υμνούν τον πολιτισμό και τη Δημοκρατία που γεννήθηκε στην Ελλάδα.
Μια τέτοια θυσία είναι το θυσιαστήριο στη Μισσιριανή άμμο, εκεί που εκτελέσθηκαν για αντίποινα για την αντίσταση και τις μάχες που έδωσαν οι Περβολιανοί-Μισσιριανοί ενάντια των Γερμανών κατακτητών. Για να υπερασπισθούν την ελευθερία τους, για να υπερασπισθούν την πίστη που είχαν μαζί με τους συμμάχους ότι ο Ναζισμός δεν μπορεί να συμπορευθεί με τα Δημοκρατικά αισθήματα των Κρητικών.
110 ανθρώπινες ψυχές ήταν τα θύματα της Γερμανικής θηριωδίας που εκτέλεσαν αθώους ανθρώπους, ηλικιωμένους -ακόμη και παιδιά, ακόμη και νήπια- τέτοιο ήταν το μίσος των Γερμανών που δεν άφησαν ψυχή ζώσα στην περιοχή. Ζωντανούς όλους τους οδήγησαν στη Μισσιριανή άμμο για εκτέλεση. Αν δεν υπήρχε η προνοητική σκέψη να εγκαταλείψουν το χωριό όσοι είχαν τη δυνατότητα και να μεταβούν στα χωριά του Βρύσινα και ιδιαίτερα στο χωριό Μύλοι, τα θύματα θα ήταν πενταπλάσια. Η δυστυχία ήταν αυτών που σώθηκαν ότι δεν είχαν τη δυνατότητα ούτε να θάψουν, ούτε να κλάψουν τους συγγενείς τους, γιατί τότε θα γινόταν κι αυτοί θύματα της Γερμανικής κτηνωδίας.
Ο Βασίλης Παπαδόπουλος που σώθηκε μικρό παιδί περιγράφει με σαφήνεια τις τελευταίες στιγμές της εκτέλεσης: «Θυμάμαι την τελευταία φορά που μας αγκάλιασε η μάνα μου και μας φιλούσε κι έλεγε «Αν σωθεί κανείς να κοιτάξει τα παιδιά». Τότε αρχίσαμε να κλαίμε. Οι Γερμανοί μας χτυπούσαν και μας κλωτσούσαν, μέχρι να φτάσουμε στην παραλία. Όταν φτάσαμε εκεί έδωσαν εντολή να πέσουμε κάτω. Πέσαμε ο ένας κοντά στον άλλο. Ο πατέρας μου άνοιξε ένα λάκκο στην άμμο, μας έβαλε μέσα κι έπεσε κι αυτός σχεδόν πάνω μας. Αυτό πρόλαβε να κάνει. Σε λίγη ώρα οι Γερμανοί έστησαν το πολυβόλο, σε απόσταση δεκαπέντε μέτρων. Άργησαν όμως να μας πυροβολήσουν. Δεν ξέραμε το λόγο. Πέρασε πάνω από μισή ώρα. Στο τέλος έριξαν μια ριπή και σταμάτησαν. Για εμάς, όμως είχε γίνει το κακό με την πρώτη ριπή. Σκοτώθηκε η μάνα μου, η γιαγιά μου και η θεία μου. Επίσης, σκοτώθηκε η Μελισσουργού και τραυματίστηκαν δύο γυναίκες, η Παναγιώτα Δρανδάκη και η Χαρίκλεια Δελή. Τα παιδιά, άρχισαν τότε να κλαίνε. Το ίδιο και οι τραυματίες. Άρχισε να μας κυριεύει ο φόβος, περιμένοντας τη χαριστική βολή. Ήταν η μεγαλύτερη νύχτα της ζωής μας!
Καθώς περνούσε η ώρα και οι Γερμανοί δεν είχαν έρθει να μας εκτελέσουν, συνέβη το εξής περιστατικό: Η Δελή είχε τραυματιστεί κρατώντας το μωρό στη «φασκιά» της. Τρεις με τέσσερις σφαίρες πέρασαν από το χέρι της και από τη φασκιά του μωρού τραυματίζοντάς την. Το μωρό δεν σκοτώθηκε αλλά έκλαιγε συνέχεια, όπως και τ’ άλλα δυο μεγαλύτερα. Αυτό έκλαιγε περισσότερο. Τότε άρχισαν να φοβούνται οι μεγάλοι, μήπως το ακούσουν οι Γερμανοί κι έρθουν να μας αποτελειώσουν. Της είπαν, λοιπόν, να το ρίξει στη θάλασσα που ήταν δυο μέτρα σε απόσταση από εμάς. Αυτή δέχτηκε, αφού την πίεζα και την παρακαλούσαν οι μεγάλοι. Τότε άρπαξαν το μωρό από την αγκαλιά της δυο κοπέλες, η Κωνσταντίνα Μελισσουργού και η Αθηνά Δρανδάκη και είπαν: «Αν είναι τυχερό, θα σωθούμε κι εμείς και το παιδί θα σωθεί». Χωρίς την ψυχραιμία των κοριτσιών, το μωρό δε θα είχε σωθεί.
Εκείνο που μας έδωσε λίγη ανάσα είναι ότι οι μεγάλοι άκουσαν τους εκτελεστές να ουρλιάζουν. Είχε συμβεί το εξής: Είχε πέσει κοντά τους ένας όλμος και τραυματίστηκαν κι έφυγαν. Αυτό το συμπέρασμα έβγαλαν οι μεγάλοι. Να σημειωθεί ότι τη νύχτα φυσούσε νοτιάς και μας είχε σκεπάσει η άμμος. Όταν σηκωθήκαμε ήταν για εμάς η πιο τραγική μέρα, βλέποντας τους δικούς μας σκοτωμένους τον ένα δίπλα στον άλλο. Αυτό που θυμάμαι και δεν θα ξεχάσω ποτέ ήταν ότι για να φιλήσουμε και να αποχαιρετήσουμε τους γονιούς μας, σκύψαμε και καθαρίσαμε τα πρόσωπά τους από την άμμο. Τους αφήσαμε στην παραλία και φύγαμε. Δεν μπορέσαμε να τους πάρουμε, γιατί δεν μας άφηναν οι Γερμανοί. Πιστεύω πως τους πήρε η θάλασσα, γιατί δεν τους βρήκαμε ποτέ».
Η θυσία στην Μισσιριανή άμμο είναι πραγματικά μεγάλη, το παράπονο των συγγενών των θυμάτων είναι ότι αυτό το μεγάλο γεγονός της θυσίας αυτής δεν έχει προβληθεί όσο άλλες παρόμοιες θυσίες. Η εκτέλεση αυτή είναι ένα μεγάλο ιστορικό κομμάτι στην Μάχη της Κρήτης κι έχει ακόμη μεγαλύτερη σημασία, διότι στις πλαγιές του Άη Γιώργη οι Γερμανοί ηττήθηκαν για να ανακαταλάβουν αργότερα τα υψώματα του Βρύσινα όταν τελείωσαν οι σφαίρες των Ελλήνων αγωνιστών.
Η Ελλάδα δεν λυγίζει ποτέ γιατί έχει ψυχή, έχει αντοχές και το ιστορικό παρελθόν της αποδεικνύει ότι δεν δειλιάζει, δεν υποχωρεί, δεν εξευτελίζεται.
Η Ελλάδα θα ξαναβρεί τον δρόμο που της αξίζει.
«Υακίνθεια 2024» για 26η χρονιά στα Ανώγεια
Στο μαγικό θεατράκι του Αγίου Υακίνθου, στον Ψηλορείτη, θα κάνουν πρεμιέρα την Παρασκευή 26 Ιουλίου τα «Υακίνθεια». Οι εκδηλώσεις-θεσμός για...