«Η» οριστικό άρθρο γένους θηλυκού. Η παράσταση «Η», μια σωματική θεατρική δράση ανοιχτού χώρου για την έμφυλη βία στον κόσμο της πατριαρχίας, θα παρουσιαστεί το Σάββατο 21 Σεπτεμβρίου και ώρα 19:00, στην πλατεία Μικρασιατών Ρεθύμνου, στο πλαίσιο των τριήμερων εκδηλώσεων του ΑΣΡ Λίβας.
Η solo performance παρουσιάστηκε με επιτυχία τον περασμένο Αύγουστο σε Χανιά, Ρέθυμνο, Ανώγεια, Ηράκλειο.
Ένα ζωντανό γυναικείο έκθεμα στέκεται ανάμεσα στο πλήθος, μια βίαια παραμορφωμένη σύζυγος, κόρη, αδελφή, εγγονή, ανιψιά, ξαδέλφη, μητέρα, θεία, γιαγιά. Η γυναίκα σύζυγος, μοντέλο, εργάτρια, καριερίστα, bimbo, μετανάστρια, χωριάτισσα, εναλλακτική, πρωτευουσιάνα, έφηβη, αγοροκόριτσο, νεαρή Ρομά, τρανς.
Το γυναικείο σώμα ως ζωντανό έκθεμα, ως προϊόν εκμετάλλευσης, ως προϊόν κακοποίησης. Ένα έκθεμα που απεικονίζει γυναίκες διαφορετικών ηλικιών και κοινωνικών τάξεων, όλες κακοποιημένες, όλες βιασμένες, όλες θαμμένες. Οι γυναίκες κτήμα του άνδρα.
Μια σωματική θεατρική δράση, που σκοπό έχει να προ(σ)καλέσει το θεατή να πλησιάσει, να σταθεί και να έρθει αντιμέτωπος με την πραγματικότητα που μας περιβάλλει. Την πραγματικότητα του ότι για όλες τις γυναίκες, η έμφυλη βία είναι εδώ, μας επιβάλλεται ασυνείδητα από την πρώτη μας ανάσα, μας πληγώνει καθημερινά σωματικά και ψυχικά, υπενθυμίζοντάς μας ότι στον κόσμο της πατριαρχίας οι ζωές μας δεν έχουν καμία αξία.
Με τον όρο πατριαρχία εννοούμε: το σύστημα εκείνο που ιστορικά οργανώνει και αναπαράγει σε κοινωνικό, πολιτικό, ιδεολογικό επίπεδο τις έμφυλες σχέσεις εξουσίας. Τις άνισες και κυριαρχικές δηλαδή σχέσεις μεταξύ των κοινωνικών φύλων, της επικράτησης μιας ανδροκρατικής αντίληψης εις βάρος των γυναικών και όσων δεν ταυτίζονται με αυτή.
Είναι αυτή η ζωή που θέλουμε;
Συντελεστές:
Σύλληψη – Ερμηνεία – Σκηνοθεσία – Δημιουργία αφίσας: Ελεάννα Αποστολάκη
Πρωτότυπο κείμενο: Δημήτρης Βεργίνης
Μακιγιάζ – καμουφλαζ: Στέλλα Δρυγιαννάκη
Ενδυματολογική επιμέλεια: Ελεάννα Αποστολάκη, Ουρανία Σκορδαλού
Φωτογραφίες – Video: Τόνια Κοϊνάκη, Κώστας Γκλάβας, Obscura Lab
Μουσική Video: Γρηγόρης Ελευθερίου
Πρόγραμμα: Ελένη Zebra
Μετάφραση κειμένων: Ουρανία Μαρία Αϊβατζίδου
Σχεδιασμός / οργάνωση παραγωγής: Η
Στόχος της παράστασης: το ταξίδι, όπου υπάρχει ανάγκη…
Διάρκεια: 40 λεπτά
Είσοδος: Ελεύθερη
Επικοινωνία: 6973310991
Άλκιμος Υποστηρικτής Δράσης, Συνεταιρισμός Τζεπέτο.
Η solo performance H, είναι μια ανεξάρτητη – αυτοδιαχειριζόμενη προσπάθεια. Για την οικονομική ενίσχυση του project διατίθενται, αυτοκόλλητα, μπλουζάκια και τσάντες στο χώρο του Τζεπέτο.
Πόσες «Η» χωράνε σε ένα γήπεδο;
Οι συντελεστές της παραγωγής «Η», για την συμμετοχή-θέση των γυναικών στο χώρο του ποδοσφαίρου, αναφέρουν σε ενημερωτικό τους σημείωμα τα παρακάτω:
Η κοινωνική κατασκευή για το φύλο μαθαίνεται πολύ νωρίς στη ζωή μας και συνεπάγεται ρόλους, ταυτότητες και προσδοκίες, για την θηλυκότητα και τον ανδρισμό αντίστοιχα. Τέτοιου είδους κοινωνικές κατασκευές έχουν μεταφερθεί φυσικά και στο χώρο του αθλητισμού με αποτέλεσμα οι εμπειρίες, οι ευκαιρίες και οι επιλογές ανάμεσα στα δύο φύλα να διαφέρουν σε μεγάλο βαθμό. Και στην Ελλάδα ο αθλητικός χώρος φαίνεται να είναι ανδροκρατούμενος σε όλες τις δομές και τις εκφάνσεις του.
Παλιότερα δεν ήταν κοινωνικά αποδεκτό για τις γυναίκες να συμμετέχουν σε δραστηριότητες στις οποίες οι αντίπαλοι έχουν σωματική επαφή (π.χ. ποδόσφαιρο), στις οποίες ασκείται μεγάλη σωματική δύναμη. Τα αθλήματα αντιθέτως που θεωρούνταν καταλληλότερα για τις γυναίκες δεν προβάλουν την δύναμη και την σωματική επαφή, αλλά τις δεξιότητες και την χάρη. Σε άλλες χώρες απαγορεύεται στις γυναίκες ακόμα και η είσοδος στα ποδοσφαιρικά γήπεδα.
Ο αθλητισμός και ο ανδρισμός είναι συνώνυμα. Για πολλούς ο ήρωας των ανδρικών ομάδων είναι η επιτομή της αρρενωπότητας: ισχυρός, σκληρός, όμορφος, ανταγωνιστικός και να βγαίνει ή να είναι παντρεμένος με την πιο επιθυμητή γυναίκα. Από την άλλη πλευρά, διαφορετικά χαρακτηριστικά αποδίδονται σε ηρωίδες του αθλητισμού, συνήθως είναι στοργικές, ευγενικές και ανιδιοτελείς.
Ποια είναι τελικά η θέση των γυναικών στο χώρο του ποδοσφαίρου, έναν φαινομενικά ανδροκρατούμενο χώρο; Υπάρχει γυναίκα φίλαθλος αληθινά αποδεκτή από τον ανδρικό περίγυρό της; Πόσο το γυναικείο σώμα βρίσκεται σε ένα γήπεδο για να διασκεδάσει το ανδρικό βλέμμα; Τι μπορεί να κρύβεται πίσω από τις χαρούμενες κραυγές, των cheerleaders, που οι ταινίες μας έχουν δείξει ότι χρησιμοποιούν για να εμψυχώνουν τους παίκτες; Τι αγνοούμε για όλα αυτά τα χαρούμενα, όμορφα, μισόγυμνα κορίτσια που με τις εντυπωσιακές φιγούρες τους αποτελούν -εν γνώσει τους- το ευχάριστο διάλειμμα των σκληρών ποδοσφαιρικών αγώνων; Σαν να ήταν το πιο φυσικό πράγμα του κόσμου, τα παντελόνια έγιναν παντελονάκια κι από εκεί σορτσάκια και από κει μαγιό και όλο και περισσότερη γυναικεία σάρκα είναι πλέον εμφανής. Οι cheerleaders είναι οι πιο χαμηλά αμειβόμενες όχι μόνο από τους παίκτες και τις μασκότ, αλλά και από τον πλέον κατώτατο υπάλληλο που μπορεί να εκτελεί την όποια εργασία μέσα στο γήπεδο, κατά τη διάρκεια του αγώνα…
Πόσο εύκολο είναι μια γυναίκα προπονήτρια να έχει ίσες ευκαιρίες εργασίας και εξέλιξης στο χώρο του ποδοσφαίρου; Τι αντιμετωπίζει μια γυναίκα διαιτητής, μια lineswoman κατά τη διάρκεια ενός αγώνα; Ποιο είναι το χάσμα αμοιβών ανάμεσα σε γυναίκες και άντρες ποδοσφαιριστές, προπονήτριες και λοιπές εργαζόμενες στο χώρο των γηπέδων και του ποδοσφαίρου εν γένει;
Μια σκοτεινή ιστορία σεξισμού και διακρίσεων εναντίον των γυναικών, με μπόλικη λεκτική βία, περιστατικά σεξουαλικής παρενόχλησης, υποτίμησης και άφθονο bullying.
Το γυναικείο ποδόσφαιρο ευτυχώς ακολουθεί ανοδική πορεία, ενέπνευσε χιλιάδες κορίτσια να πάνε κόντρα σε οικογενειακές παραδόσεις και κοινωνικά ταμπού και να παίξουν ποδόσφαιρο. H μαχητικότητα που επιδεικνύουν οι αθλήτριες έξω και μέσα από το γήπεδο και η τολμηρή τους κόντρα με το κατεστημένο είναι πέρα για πέρα θεμιτό, αφού το γυναικείο ποδόσφαιρο εδώ και δεκαετίες σημαδεύτηκε από αγώνες για τα αυτονόητα. Δημιουργήθηκαν συλλογικές δράσεις που στοχεύουν στην αναγνώριση και την ισότητα, μέχρι τα γεμάτα γήπεδα και τη στροφή του κόσμου στο γυναικείο παιχνίδι, όλα συνηγορούν πως κάτι αλλάζει… Είναι αυτό μια πραγματικότητα;
Βάσει όλων των παραπάνω προβληματικών / προβληματισμών, όλες οι «Η» ως σύγχρονες μαζορέτες θα ζητωκραυγάσουν άηχα στο φεστιβάλ του Λίβα (μιας αυτοοργανωμένης ποδοσφαιρικής ομάδας που προσπαθεί να εμ-φυσήσει μια διαφορετική κουλτούρα στον αθλητισμό, δίχως να αναγνωρίζει καμία διάκριση μεταξύ ανθρώπων, φύλων, φυλής, θρησκευτικών πεποιθήσεων, κοινωνικής τάξης, μόρφωσης ή σεξουαλικού προσανατολισμού) ώστε να ενθαρρύνουν και να στηρίξουν την αξία όλων των γυναικών σε κάθε γωνιά, σε κάθε γειτονιά και κάθε «ανδροκρατούμενο» χώρο. Το Σάββατο 21 Σεπτεμβρίου, στις 19:00 μ.μ. στην πλατεία Μικρασιατών. Είστε όλες και όλοι προσκεκλημένες-οι.
