Για τις κάθε μορφής υποκλοπές την ευθύνη φέρει η Δικαιοσύνη, ενώ για το σαθρό πολιτικό μας σύστημα την ευθύνη έχουμε εμείς! Αν δεν αντιμετωπιστούν από τη Δικαιοσύνη οι υποκλοπές, που ξεφουρνίζει εκτός του χώρου των δικαστηρίων κάθε «εθνοσωτήρας» αυτού του τόπου, τότε οι τελευταίες μπορεί να γίνουν οι κυρίαρχοι ρυθμιστές του πολιτικού μας συστήματος.
Από την άλλη, όταν οι υποκλοπές χρησιμοποιούνται από οργανώσεις τύπου «Χρυσής Αυγής» για να προκληθεί πολιτική κρίση, τότε εύλογα μπορεί να απειληθεί η Δημοκρατία!
Όταν όμως στα μάτια της κοινωνίας τίθενται υπό αμφισβήτηση οι θεσμοί της χώρας, συμπεριλαμβανομένης και της δικαστικής εξουσίας, τότε πώς μπορεί να προστατευθεί μια δημοκρατία, που λειτουργεί στο πλαίσιο ενός φαύλου πολιτικού συστήματος;
Ως προς το πολιτικό μας σύστημα, που σαπίζει με ταχείς ρυθμούς, εδώ επισημαίνονται τα εξής: Πληθώρα χειρισμών της πρόσφατης περιόδου δείχνουν ότι ζέχνει, αφήνοντας πολλά αναπάντητα ερωτήματα και θρέφοντας από την άλλη παρασιτικά φαινόμενα στη χώρα.
Η διαδικασία πώλησης λόγου χάρη των Μεταλλείων Χρυσού της Χαλκιδικής -μια πράξη που θα μπορούσε να θεωρηθεί η κλοπή του αιώνα- «κουκουλώθηκε» με αριστουργηματικό τρόπο, καθώς καλύφθηκε πίσω από τα οικολογικά προβλήματα που προτάθηκαν. Επίσης, οι χρονοβόρες επιλογές με σκοπό την πώληση του ΟΠΑΠ και του «Ελληνικό» κ.ά., που οδήγησαν στην απαξίωσή τους, προκάλεσαν άλλες απορίες.
Αναφορικά με τις προαναφερθείσες πωλήσεις-«φιλέτα», που δε μειώνουν το χρέος της χώρας, ο νομπελίστας Ζ. Στίγκλιτζ δέκα χρόνια πριν περίπου υποστήριζε ότι: «Οι εθνικοί ηγέτες πανευτυχείς ξεπουλούν τις εταιρίες παροχής ηλεκτρικού ρεύματος και ύδατος… θα μπορούσες να δεις πώς ανοίγουν τα μάτια τους, με την προσδοκία της μίζας του 10%, που θα καταβληθεί σε λογαριασμό τους σε μια τράπεζα της Ελβετίας», απλά και μόνο γιατί οδήγησαν στην απαξίωση της εθνικής περιουσίας ή ακριβέστερα όπως χαρακτηριστικά σημειώνει, «επειδή ξύρισαν κάτι δισ. από την τιμή πώλησης εθνικών περιουσιακών στοιχειών…», (Βλ. http://www.gregpalast.com/the-globalizer-who-came-in-from-the-cold/).
Σύμφωνα λοιπόν με τα ανωτέρω, πόσο θα μπορούσε να εκτιμηθεί, αν υφίσταται, το ύψος της κατά Στίγκλιτζ μίζας του 10%, που οφείλεται στην καθ’ όλα νόμιμη πώληση των Μεταλλείων του Χρυσού ή του «Ελληνικού»;
Μήπως κάποιοι λοιπόν που πλουτίζουν, κατά τα προαναφερθέντα, μέσω της πώλησης κοψοχρονιάς της εθνικής περιουσίας ερμηνεύουν, εκτός των άλλων, και την άνοδο του νεοναζισμού στη χώρα;
O νεοναζισμός όμως δε σβήνει είτε με λεονταρισμούς είτε με τις φυλακίσεις των μισάνθρωπων αρχηγών του. Μόνο αν γίνει μια επανάσταση στην καθημερινή μας ζωή, τότε θα βρεθούν στο πυρ το εξώτερον όλα αυτά τα κακέκτυπα του Χίτλερ. Μόνο έτσι επίσης, θα διαλυθεί ο ιστός της αράχνης, που στήθηκε περίτεχνα, παγιδεύοντας κύριες πτυχές του πολιτικού μας συστήματος.
• Όσο όμως μας κυβερνούν πολιτικοί που με τη γλωσσολαγνεία τους προσβάλουν τη νοημοσύνή μας, (Βλ. τους πρωταγωνιστές της λίστας Λαγκάρντ),
• Όσο κυκλοφορούν ελεύθεροι διεφθαρμένοι πρωθυπουργοί, αρχηγοί επίτιμοι ή μη, υπουργοί, βουλευτές, που προστατεύονται από τα Άρθρα 60-62 και 86 του Συντάγματος περί βουλευτικής ασυλίας και ευθύνης των υπουργών, όπως από το διάτρητο σύστημα του «πόθεν έσχες», που επιτρέπει πεθερούς, πεθερές και φίλους να δικαιολογούν τον πλουτισμό των αιρετών αρχόντων μας,
• Όσο οι πολιτικές φαμίλιες λυμαίνονται τον τόπο, ενισχύοντας το υφιστάμενο καθεστώς της διαφθοράς, (Βλ. Siemens),
• Όσο η απραξία της κυβέρνησης για τα αυτονόητα, ενισχύει την άποψη περί επαίσχυντης διαπλοκής του πολιτικού και οικονομικού κόσμου, (Βλ. λαθρεμπόριο καυσίμων),
• Όσο νόμοι και οι θιασώτες τους, υποστηρίζουν την άποψη ότι κάθε νόμιμο είναι και ηθικό, (βλ επένδυση χρυσού στη Χαλκιδική),
• Όσο μέρος της οικονομικής ζωής της χώρας μετατρέπεται σε παραμάγαζο των βαρόνων της πολιτικής, (Βλ. ΔΕΚΟ),
• Όσο το κράτος Δικαίου παραμένει ένας ανεκπλήρωτος στόχος,
τόσο ο φασισμός θα βρίσκει πρόσφορο έδαφος, ενώ κάθε πραγματική υποκλοπή, αν και έγκλημα που πρέπει να τιμωρείται, θα επιβεβαιώνει το σαθρό πολιτικό μας σύστημα. Από την άλλη πλανώνται πλάνη οικτρά όσοι πολιτικοί -μέρος του συστήματος που περιγράφηκε- εφευρίσκουν πρακτικές ικανές, κατά την άποψή τους, να απομονώσουν το τέρας που οι ίδιοι εξέθρεψαν!
Το αυγό του φιδιού είναι πάρα πολύ σκληρό και δεν σπάει με πομπώδεις πολιτικούς χαρακτηρισμούς, αφορισμούς και μέτρα καταστολής.
* Ο Δημήτρης Μάρδας είναι καθηγητής Τμήματος Οικονομικών Επιστημών του Α.Π.Θ.
