Tης ΔΗΜΗΤΡΑΣ ΚΟΡΑΚΑΚΗ*
Αρχές Οκτώβρη θα ‘τανε θαρρώ που ξεκινά το παραμύθι μας, ένα παραμύθι με λυπημένο τέλος -στο Ρέθυμνο των τεχνών και του πολιτισμού… Όχι παραμύθι λοιπόν, μα ιστορία δηλωτική του τενάγους της ανθρώπινης χυδαιότητας.
Μη μακρηγορώ, φθινόπωρο λοιπόν κοντά στο νεκροταφείο Περιβολίων η εκλεκτή οικογένεια Γιουκάκη μαζεύει, ταΐζει και περιθάλπει μέσα στα αίματα, τη Λύκαινά μας, μια αδέσποτη σκυλίτσα περίπου 6 μηνών. Η αδερφούλα της γυρίζει κι αυτή αδέσποτη και μάλιστα κυοφορεί. Αναλαμβάνω απ’ την πρώτη μέρα και τους κάνω τα εμβόλια η ίδια, να μην φοβούνται τα παιδιά και να μην αγχώνονται οι νταήδες της γειτονιάς.
Η Λύκαινα έχει τραύμα στο ισχίο, πιθανόν από πυροβολισμό και σπασμένη επιγονατίδα, την περιορίζω λοιπόν στην αυλή της μονοκατοικίας μου για να αποκατασταθεί. Εμμένει μόνο ήπια διαταραχή βάδισης εξαιτίας της οποίας δεν μπορεί να πηδήξει σε ύψος γιατί δεν αντέχει το ισχίο της. Η αδερφή της, η Μπέτυ, γεννά πέντε κουταβάκια μέσα σε ένα πλαστικό βαρέλι, δώρο από νεαρό φιλόζωο της γειτονιάς.
Με την αμέριστη συμπαράσταση και των δύο φιλοζωικών σωματείων της πόλης και δική μου χρηματοδότηση, όλα τα σκυλιά εμβολιάζονται και στειρώνονται. Επιπλέον, ο γείτονας Σιγανός Μανώλης φροντίζει σταθερά να τα ταΐζει κι αυτός.
Όλα δίνονται για υιοθεσία εκτός απ’ τη Λύκαινα και την μικρή Μπουμπίνα, μαύρα λυκοσκυλάκια και τα δυο, όλοι τα αγαπάνε, όλοι τα χαϊδεύουν στο παζάρι της φιλοζωικής, μα κανείς δεν τα παίρνει. Όσοι περνούσατε Σάββατο απ’ την πλατεία Ηρώων θα τα θυμάστε.
Φτάνω λοιπόν Αύγουστο με τέσσερα σκυλιά, τα δυο αδέσποτα και τα δυο κυνηγόσκυλα μπιγκλ τα δικά μου, κι αυτά πρώην αδέσποτα, ευτυχώς σε ομαλή συνύπαρξη. Υποτίμησα όμως αν και νευρολόγος τον κονιορτοβριθή εγκέφαλο κάποιου επιτήδειου, ο οποίος στις 4 Αυγούστου γέμισε ένα μεγάλο μπολ με πατάτες, κρέας και πίτα σουβλάκι, τα ανάμιξε με φυτοφάρμακο τύπου βρωμιδίου και τα έριξε στην αυλή μου.
Τα αδέσποτα έφαγαν την ίδια ώρα, τα δικά μου επειδή κοιμόταν πάντα μέσα στο σπίτι το πρωί με το που βγήκαν στην αυλή. Τρομερός μάγειρας ο ανώμαλος, μέχρι και τις πατάτες που απεχθάνονται οι σκύλοι, τις είχε κάνει νόστιμες. Δεν ξέρω πότε θα καθαρίσει κι ανθρώπους εκεί που δουλεύει.
Ουτιδανός, κίναιδος στην ψυχή, με αβδηριτική συμπεριφορά που μόνο γέλωτα επισύρει, κατάφερε και σκότωσε σε μια βδομάδα τέσσερις σκύλους κι έναν γάτο που έφαγε κι αυτός ο καημένος στην αυλή μου κι άγνωστο πόσα άλλα αδέσποτα.
Επιπλέον, από τον ζόρε του ο κακομοίρης ο κοντοπίθαρος να φτάσει το σύρμα μου που είναι δυο μέτρα -θα ανέβηκε σε κάνα σκαμνάκι, μην ξεβάψει και το μαλλί- έριξε το μισό δηλητήριο στο δρόμο, να το ακουμπήσουν και να το εισπνεύσουν τα παιδάκια της γειτονιάς.
Προφανώς ο κυνοκτόνος βάνδαλος ενοχλείτο μόνο απ’ τα δικά μου ζώα, αφού κάθε σπίτι στη γειτονιά έχει τουλάχιστον ένα σκύλο, πολύ πιο ευμεγέθη κι άγριο (λυκόσκυλα, τσομπανόσκυλα, μολοσσούς). Και θα είναι και τρομερός άντρας, να καταφέρει να σκοτώνει έναν κουτσό σκύλο.
Να ‘ρθει, όποτε θέλει, να του συνταγογραφήσω δωρεάν βιάγκρα μπας και συνέλκει, να του κάνω και δωρεάν μυογράφημα μην πιαστούν τα χέρια του, του υπηρέτη του Αυνάν.
Δεν πειράζει όμως. Στην ηλικία μας έχουμε αποδείξει, κίβδηλε υπάνθρωπε, τι είναι ο καθένας μας. Εμένα όχι οι σκύλοι μου που πέθαναν, εγώ να πεθάνω αύριο, δε με νοιάζει ουδόλως, ο Θεός μ’ αγαπά. Κι αν σας ενοχλεί η μυρωδιά απ’ την μπουκαμβίλια μου ή τη γιασεμιά μου, δε συγκρίνεται με τη δυσωδία της εσωτερικής σας σήψης. Ας πηγαίνατε στην αστυνομία να τους λέγατε ότι σας ενοχλούν τα λουλούδια.
Οι δομημένες προσωπικότητες δεν έχουν να φοβηθούν κανένα υποκείμενο σαν εσάς. Όλα είναι απλά μαθηματικά στη φύση. Το μηδέν δεν μπορεί να διαιρέσει τίποτα, είναι αδύνατη η πράξη, δεν μπορεί να μειώσει κανένα. Και ευτυχώς για μας, τον απλό κόσμο, που προσπαθούμε αυτόφωτοι κάτι καλύτερο να προσφέρουμε, μηδέν συν μηδέν ίσον μηδέν, μηδέν επί μηδέν ίσον μηδέν, μηδέν μείον μηδέν πάλι μηδέν κάνει. Ό,τι λοιπόν και να κάνετε, να πολλαπλασιαστείτε δεν μπορείτε, νούλες θα μείνετε.
Το παρόν δημοσιοποιώ σήμερα, με το τέλος της εισαγγελικής διαδικασίας, με απόλυτη εμπιστοσύνη στη δικαιοσύνη των ανθρώπων και κυρίως του Θεού. Προσμονώ λοιπόν τη μέρα που αυτό το πιόνι του σατανά θα δικαστεί. Άραγε στην είσοδο της κόλασης θα τον περιμένει με τα σαγόνια ανοικτά έτοιμος ο Άνουβις, ο Κέρβερος ή η Λύκαινα της καρδιάς μου;
Τις θερμότερες ευχαριστίες μου στους κτηνιάτρους Ρεθύμνου και Χανίων για τη βοήθειά τους, στην ιατρική κοινότητα και σε όλους τους εξαίρετους συμπολίτες μας για τη βοήθειά τους. Ευτυχώς είναι τόσο πολλοί που δεν μπορώ να τους αναφέρω όλους.
* Η Δήμητρα Κορακάκη, είναι νευρολόγος -Περήφανα φιλάνθρωπος και φιλόζωος
