Το απόγευμα της περασμένης Παρασκευής που ονομάστηκε «μαύρη», λόγω της νέας μόδας που ενέσκηψε και στη χώρα μας, ως συνήθως από το εξωτερικό, αγγλιστί «Black Friday», ξεκινάμε με τον γιο μου για μια χαλαρή βόλτα στην πόλη μας. Περνώντας έξω από κατάστημα ηλεκτρονικών ειδών, βλέπω απίστευτη κίνηση.
Μπαίνουμε μέσα όχι για να αγοράσουμε κάτι, αλλά για χάζεμα… Βλέπω μια ουρά με καμιά 50αριά άτομα στα ταμεία να περιμένουν να πληρώσουν και άλλους εκατό τουλάχιστον μέσα στο κατάστημα, να ετοιμάζονται για αγορές. Η οικονομική κρίση που μαστίζει τη χώρα για οκτώ συνεχή χρόνια, σε όλο της το μεγαλείο!
Το βράδυ στις ειδήσεις στην τουβούλα βλέπω τον δημοσιογράφο να ρωτά νέους 20-25 ετών, οι οποίοι το πιθανότερο ήταν κατά 110% πτυχιούχοι και δεν βρίσκουν δουλειά, σε μια ουρά τουλάχιστον 200 ατόμων στην Αθήνα, για τον ίδιο λόγο.
Ερώτηση δημοσιογράφου σε νεαρό: Περιμένεις πολύ;
Απάντηση: από τις 5:00 το πρωί!
Άλλη ερώτηση: θέλεις να αγοράσεις κάτι συγκεκριμένο;
Απάντηση: Όχι! Δεν με νοιάζει! Ό,τι να ‘ναι!
Αυτή κι αν είναι η οικονομική κρίση σε όλο της το μεγαλείο!
Από την άλλη όλο και βλέπω κάποιον, συνήθως προχωρημένης ηλικίας, να ψάχνει στον κάδο σκουπιδιών κάτω από το σπίτι μου, κάνοντας τους περίοικους να αφήνουν όλο και κάτι φαγώσιμο, το οποίο εξαφανίζεται ως δια μαγείας.
Δυο παράλληλοι αντίθετοι κόσμοι σε μια χώρα, που τα τελευταία 190 χρόνια δεν ήξερε ποτέ τι ακριβώς ήθελε και πώς να το αποκτήσει, πλην ελαχίστων εξαιρέσεων, μετρημένων στα δάκτυλα του ενός μόνο χεριού, σε κάποιες μικρές αναλαμπές της…
Προχθές μου έλεγε φίλος σε συζήτηση, ότι πλέον τίποτα απολύτως από όσα διαδραματίζονται στη χώρα, δεν τον εκπλήσσει! Και μάλλον είχε δίκιο, αφού τι μπορεί να πει πια κανείς και τι να περιμένει από μια χώρα, που από τη μια εκλιπαρεί να την λυπηθούν οι δανειστές και από την άλλη συνεχίζει να ξοδεύει αλόγιστα και χωρίς απολύτως κανένα προγραμματισμό.
Πάντως νομίζω ότι θα ήταν πραγματικά εξαιρετικά ενδιαφέρον να υπήρχε μια «μαύρη» Παρασκευή ή γιατί όχι πολλές «μαύρες» Παρασκευές κάθε χρόνο (ειδικά αυτή τη δύσκολη εποχή που διανύουμε) αποκλειστικά και μόνο για τρόφιμα και ένδυση. Το κορυφαίο βέβαια θα ήταν να υπήρχαν όχι «μαύρες», αλλά κατάλευκες Παρασκευές, όπου σε αντίθεση με τις μαύρες, που πας να αγοράσεις, θα προσφέρονταν χιλιάδες θέσεις εργασίας, για άτομα που αποδεδειγμένα έχουν πρόβλημα επιβίωσης και δεν έχουν δουλειά.
Τι κάθομαι και σκέπτομαι κι εγώ τώρα… Προσγειώνομαι απότομα. Στ’ αλήθεια πιστεύει κανείς ότι υπάρχει ποτέ περίπτωση, με τέτοιου είδους νοοτροπίες, να ορθοποδήσει ποτέ αυτή η ριμάδα η χώρα;
Ειλικρινά προβληματίστηκα σε μέγιστο βαθμό. Μήπως τελικά οι γερμανοί και οι λοιποί δανειστές μας έχουν δίκιο και καλά μας κάνουν, σε ότι μας κάνουν;
Να θυμίσω ότι μεταξύ σοβαρού και αστείου, τις μαύρες Παρασκευές τις ξεκίνησε μάλλον το κυβερνόν κόμμα, όταν μια Παρασκευή ξεπούλησε αν θυμάστε τον ΟΣΕ για 45 εκατομμύρια, ξεχνώντας (σύνδρομο εξουσίας) πως όταν ήταν αντιπολίτευση έλεγε, ότι στα 300 εκατομμύρια που ήθελαν να τον πουλήσουν οι Σαμαροβενιζέλοι, ήταν ξεπούλημα!
ΥΓ 1: προφανώς και πέραν πάσης αμφιβολίας, οικονομική κρίση υπάρχει και κάποιοι δίπλα μας δεν έχουν τα απολύτως απαραίτητα. Αυτό όμως δεν μου αφαιρεί τον πειρασμό να σκεφτώ, πόσο εξαιρετικά ενδιαφέρον θα ήταν, να υπήρχε μια ανακοίνωση για τον τζίρο που έκαναν τα καταστήματα τη συγκεκριμένη ημέρα. Όχι για τίποτε άλλο, αλλά για να έχουμε ακόμη μια μονάδα μέτρησης και να δούμε περίπου σε ποιο σημείο και σε τι επίπεδο, βρίσκεται στη χώρα μας η οικονομική κρίση, ειδικότερα σε συγκεκριμένες μέρες σαν τη μαύρη Παρασκευή..
ΥΓ 2: προσπαθώ να φανταστώ μια Ελλάδα όπου οι Έλληνες θα στήριζαν αποκλειστικά τα ελληνικά προϊόντα και τις ελληνικές επιχειρήσεις και όχι τις πολυεθνικές. Άραγε πόσες χιλιάδες νέες θέσεις εργασίας θα δημιουργούνταν για τους έλληνες πολίτες και πόσα σημερινά προβλήματα θα εξέλειπαν από την ελληνική κοινωνία, αφού θα δίνονταν αυτόματα κίνητρο για τον φυσιολογικό οικονομικό κύκλο μιας υγιούς οικονομίας, που παραπέμπει στην εργασία, παραγωγή, κατανάλωση.
Αλλά επειδή κι εδώ η φαντασία μου είναι εκτός ελληνικής πραγματικότητας, προσγειώνομαι απότομα στη μοναδική ελληνική εγγυημένη πραγματικότητα του… «μόνοι μας τρώμε τις σάρκες μας…»
