Μορφωμένος είναι και εκείνος που μπορεί να παράγει καλό έργο με το λόγο, τον ήχο, την κίνηση, το χρωστήρα, τη σμίλη και με ό,τι άλλο μέσο προσφέρεται για να εκφράσει ο άνθρωπος την ομορφιά της τέχνης.
«Η ομορφιά θα σώσει τον κόσμο», έλεγε ο Ντοστογιέφκι. Η τέχνη είναι αυτή που την αισθητοποιεί μέσα από την ευαισθησία του καλλιτέχνη, ο οποίος αντλεί την έμπνευσή του από την ίδια τη ζωή, από τη φύση, από τα συναισθήματά του τα προσωπικά και τις καταστάσεις που μέσα στην κοινωνία διαδραματίζονται. Με αυτό τον τρόπο η τέχνη μπαίνει στη ζωή μας και με τη βιωματικότητα γίνεται η ζωή μας τέχνη.
Αυτές οι σκέψεις τριγύριζαν στο μυαλό μου όταν προχθές το βράδυ παρακολούθησα τη μουσικοθεατρική παράσταση του Μουσικού μας Σχολείου με τον ευρηματικό τίτλο «απΟΠΕιΡΑ» και θέμα το γνωστό παραμύθι Χένσελ και Γκρέτελ.
Οι μαθητές του Μουσικού Σχολείου δημιούργησαν άριστες εντυπώσεις και πλημμύρισαν την ψυχή μας με πλούσια συναισθήματα με την ευαισθησία που προσέγγισαν το έργο, με την πλαστικότητα της κίνησής τους, με τη μουσική του σώματός τους (body percussion), αλλά και με την πειστικότητα της μίμησης «πράξης» (παντομίμα).
Η φυσικότητα, αλλά και η εκφραστικότητα της αφήγησης ξετύλιγαν με εντυπωσιακή μαεστρία το νήμα του μύθου και προσέδιδαν θαυμαστή ζωντάνια και παραστατικότητα σε όλα όσα διαδραματίζονταν πάνω στη σκηνή.
Τέλος η μουσική την οποία ερμήνευσε το οργανικό μουσικό σύνολο, κατέγραφε με ακρίβεια μικροχειρουργικής τις λεπτές αποχρώσεις των συναισθημάτων και καταστάσεων, και κυρίως την εναλλαγή τους, μεταφέροντας και μας στη σφαίρα της φαντασίας, κάνοντάς μας συμμέτοχους στα δρώμενα.
Κάθε στοιχείο της παράστασης σε κάθε στιγμή πρόσθετε τη δική του ξεχωριστή Λεπτομέρεια, με τρόπο αβίαστο και πειστικό, στο τελικό καλλιτεχνικό άθροισμα που γοήτευσε τους θεατές – ακροατές και φυσικά γέμισε χαρά και υπερηφάνεια, αλλά και ικανοποίηση τη σχολική κοινότητα του Μουσικού Σχολείου, ιδιαιτέρως όσους μόχθησαν περισσότερο και πρόσφεραν όχι μόνο τη γνώση τους, αλλά και το πεντάσταγμα της ψυχής τους για να οργανώσουν τόσο τέλεια μια πρωτότυπη, για τα δεδομένα τα εκπαιδευτικά, όμορφη και «απαιτητική» παράσταση.
Παραστάσεις τέτοιου επιπέδου λειτουργούν σαν πολιτισμικό εμβόλιο κατά της «επιδημίας ασχημίας» που τείνει να πάρει διαστάσεις «πανδημίας», εάν δεν βάλομε την τέχνη στη ζωή μας, όπως ο Πλάτωνας προτείνει. Οι μαθητές του Μουσικού, οι καθηγητές και οι γονείς τους με λογισμό και μ’ όνειρο πρόσθεσαν στον πολιτισμό της πόλης μας ένα γεγονός ξεχωριστής ομορφιάς και μας απέδειξαν ότι, παρόλη την ασχήμια που μας έχει κατακλύσει, υπάρχει ακόμα πολλή μα πολλή ομορφιά, και μέσα μας, και γύρω μας…
Δεν είναι η ομορφιά που λείπει από τα μάτια μας,
είναι τα μάτια μας που δεν την αναγνωρίζουν, λέει ο ποιητής.
Οι μαθητές μας, για άλλη μια φορά, μας δείχνουν ότι υπάρχουν και άλλοι δρόμοι που ομορφαίνουν τη ζωή μας.
ΜΠΡΑΒΟ, ΜΠΡΑΒΟ ΚΑΙ ΠΑΛΙ ΜΠΡΑΒΟ.