Η ομορφιά της φύσης

…Την έξοχη φύση μου ‘δωσες, βασίλειο δικό μου, μα και τη δύναμη μαζί για να τη νιώθω, να τη χαίρομαι. Δεν μ’ άφησες, μονάχα, μια ψυχρή εκστατικήν επίσκεψη να κάνω. Μες στην βαθιάν αγκάλη της μ’ αξίωσες ίδια το στήθος ενός φίλου ν’ αντικρίσω. Στα μάτια μου εμπρός, αφήνεις να διαβαίνει ολάκερη η πομπή των ζωντανών· και με μαθαίνεις, στους σιωπηλούς τους λόγγους, στον αέρα, στα νερά, τ’ αδέρφια μου ν’ αναγνωρίζω. (Γκαίτε-Φάουστ).

 

Νομίζω ότι δεν θα μπορούσε να υπάρξει καλύτερη και πληρέστερη ευχαριστία στον δημιουργό, μα και εναργέστερη περιγραφή των δωρημάτων της φύσης, από αυτή που ο Γκαίτε βάζει στη γλώσσα του Φάουστ.

 

Ο δημιουργός επροίκισε τη γη με κάθε λογής ομορφιές, που δεν υπάρχουν στο γνωστό μέχρι σήμερα σύμπαν. Τις ομορφιές αυτές τις μοίρασε όπως αρμόζει στα διάφορα μήκη και πλάτη του πλανήτη μας. Η ομορφιά αυτή κρυμμένη και φανερή της φύσης, δόθηκε στον άνθρωπο για να την απολαμβάνει, να την χαίρεται με τις αισθήσεις του· και εντολή άγραφη του έδωσε να την φροντίζει, να την συμπληρώνει και να θεραπεύει με έργα τις πληγές που ο χρόνος και οι καιροί δημιουργούν. Δεν το έκανε από καπρίτσιο, αλλά από αγάπη, για το δικό μας συμφέρον και απόλαυση αισθητική. Οι καιροί και οι αιώνες περνούν και εμείς οι πολιτισμένοι κληρονόμοι, διαχειριστές όντες, χωρίς ντροπή, αρνητές της ομορφιάς και του σκοπού του δωρήματος κρατάμε τσεκούρι αντί αξίνας. Η ηθική της ομορφιάς και του κληρονομικού χρέους έχει μετατραπεί σε ηθική της εκμετάλλευσης των σπλάχνων και της πλουμιστής επιδερμίδος της. Κάθε περιοχή, κάθε τόπος, κάθε κομμάτι της γης, φωνάζει βοήθεια και περιμένει από εμάς τους διαχειριστές κληρονόμους να ακούσουμε τη φωνή της, να την προστατέψουμε, να βελτιώσουμε το έδαφός της, να αναπλάσουμε και να αναδείξουμε τον τόπο που ο κάθε ένας μας βρίσκεται, να ευχαριστηθούν οι αισθήσεις και η ψυχή να δοξάσει τον δωρητή. Το σώμα και το πρόσωπο της υπερήλικης γης μας έχει υποστεί πληγές και γέμισε ρυτίδες, πληγές από την αναζήτηση στα σπλάχνα της πλούτου, ρυτίδες από την αδιαφορία μας. Υπάρχουν άνθρωποι σε όλο τον πλανήτη, μπορεί να μην είναι πάρα πολλοί, είναι όμως πολλοί που ακούν τη φωνή της μάνας γης και κάνουν πράξη, όπως μπορεί καθ ‘ένας, το χρέος τους προς την φύση με τις ενέργειές τους, με την βοήθεια του νου και των χεριών τους. Χωρίς να λογαριάζουν κόστος σε ιδρώτα και κόστος χρόνου. Είναι οι άξιοι ενοικιαστές και κληρονόμοι του τόπου που τους έταξε η μοίρα να φυτρώσουν. Αφαιρούν τις ρυτίδες από το κομμάτι της γης που είναι στον ευρύτερο περίγυρό τους – τις ρυτίδες από ζιζάνια, από χαλάσματα, από πολέμους, από ατροφίες, από την αδιαφορία του ανθρώπου, άλλοτε μόνοι και άλλοτε μέλη ομάδων.

 

Κι έτσι μετατρέπουν μαραμένα τοπία και ξερότοπους σε στολίδια φυσικά, συμπληρώνοντας το έργο του δημιουργού για όφελος και τέρψη των συνανθρώπων τους. Γνωρίζω εξ όψεως και από τα έργα του ένα τέτοιο άνθρωπο εργάτη και υπηρέτη της πίστης και της φύσης, είναι ο Ηγούμενος της μονής Πρέβελη πατέρας Ιάκωβος Λικάκης, ο οποίος δεν φείδεται κόπου και χρόνου να κάνει πράξη τα παραπάνω και να αναπλάθει κομμάτια της ευρύτερης περιοχής της Μονής. Η γραφίδα μου είναι ανήμπορη να περιγράψει τη δουλειά που έχει κάνει και συνεχίζει να κάνει. Του εύχομαι καλή δύναμη για να συνεχίσει να αναδεικνύει την ομορφιά της φύσης.