Ο μαγικός κόσμος της Σαμοθράκης, τα αρχαιολογικά ευρήματα, το Ιερό των Μεγάλων Θεών, οι μυστηριακές τελετές αναβιώνουν μέσα από δύο διαφορετικές ερωτικές ιστορίες στο νέο βιβλίο του συγγραφέας Κώστα Κρομμύδα. Το βιβλίο με τίτλο «Ουρανόεσσα» ταξιδεύει τους αναγνώστες στις σπηλιές, τα ποτάμια και τις θάλασσες του νησιού, όπου η ήρωάς του σε δυο διαφορετικές χρονικές περιόδους αναζητά τη δικιά του Ουρανόεσσα κάτω από την πανσέληνο της Σαμοθράκης. Ένα βιβλίο που εκφράζει την αγάπη του συγγραφέα για την αρχαιολογία και μέσα από τη διαδρομή της ανασκαφής ο αναγνώστης μπορεί να γνωρίσει το νησί της Σαμοθράκης, αλλά και την ιστορία του.
Ο Κώστας Κρομμύδας παρουσίασε το νέο του μυθιστόρημα το απόφευγα της Παρασκευής, στο βιβλιοπωλείο «Κλαψινάκης» στο Ρέθυμνο.
Μιλώντας στα «Ρ.Ν.» για το νέο του βιβλίο αναφέρθηκε στην αγάπη του για την αρχαιολογία που αποτέλεσε και την έμπνευσή του για αυτό το βιβλίο, προκειμένου κατά κάποιο τρόπο να τιμήσει τους χιλιάδες ανθρώπους που ασχολούνται με το αντικείμενο αυτό: «Ουρανόεσσα σημαίνει γεμάτη ουρανό, είναι ελληνική λέξη και συγκεκριμένα επίθετο. Είναι η ονομασία που έχει δώσει στη Σαμοθράκη ο Γιάννης Μητράκας άρχων αγιογράφος του Οικουμενικού Πατριαρχείου, από ‘κει βρήκα και τον τίτλο γιατί έχει εκδώσει ένα βιβλίο που λέγεται «Σαμοθράκη: Πολυαγαπημένη μου, Ουρανόεσσά μου», και επειδή το μεγαλύτερο μέρος του βιβλίου διαδραματίζεται στη Σαμοθράκη αποφάσισα να δώσω αυτό τον τόσο ταιριαστό τίτλο, γιατί αντιπροσωπεύει και τις δύο ηρωίδες μου. Τη μια στο παρελθόν τη Ζωή, και την Ηρώ στο παρόν.
Το εξώφυλλο είναι μια μείξη των δυο πρωταγωνιστριών της Ζωής που βλέπουμε τη ζωή της ουσιαστικά με το τέλος του β’ Παγκοσμίου Πολέμου στο παρελθόν και της Ηρώς που είναι στο παρόν. Είναι δυο διαφορετικές γυναίκες. Η ιστορία ακολουθεί την αληθινή ιστορία ενός αρχαιολόγου που έζησε και δούλεψε στη Σαμοθράκη στο Ιερό των Μεγάλων Θεών. Ξεκινά με το τέλος του β’ Παγκοσμίου Πολέμου, όπου γνωρίζει τη Ζωή, της σώζει τη ζωή και τη χάνει. Την αναζητά, πηγαίνει στη Σαμοθράκη εκεί τα πράγματα επειδή εργάζεται σαν αρχαιολόγος αρχίζουν να περιπλέκονται με όλο αυτό το μυστηριακό που κρύβει η Σαμοθράκη, με οικογένειες αρχαιοκαπήλων που εκμεταλλεύονται τους θησαυρούς του τόπου.
Τελειώνει το πρώτο μέρος του βιβλίου και ερχόμαστε στο σήμερα, όπου ένας νέος άνδρας βρίσκεται στο νησί και αυτός για να παραστεί στην κηδεία του πιο αγαπημένου του προσώπου. Εκεί γνωρίζει την Ηρώ αρχίζει να γίνεται η σύνδεση των δυο ιστοριών του παρελθόντος και του παρόντος και δημιουργούνται όλα αυτά τα ωραία και μυστηριακά που συμβαίνουν στη Σαμοθράκη, περνούν μέσα από τον έρωτα μέσα από τις δυο σχέσεις αυτών των ζευγαριών και δημιουργούν την Ουρανόεσσα», και συνέχισε λέγοντας: «ήθελα να γράψω ένα βιβλίο σε σχέση με την αρχαιολογία. Θεωρώ ότι έχουμε πλούσια κληρονομία και έχουν δουλέψει τόσοι άνθρωποι, οι οποίοι δεν έχουν τιμηθεί ιδιαιτέρως και ήθελα να γράψω κάτι για τους αρχαιολόγους. Πάντρεψα λοιπόν το κομμάτι των αρχαιολόγων στη Σαμοθράκη που έτσι και αλλιώς είναι πλούσια σε αρχαιολογική ιστορία και το μυστηριακό. Μου αρέσει η Σαμοθράκη και σαν τόπος είναι ιδιαίτερη η ομορφιά της, αλλά και σαν τόπος αποπνέει όλο αυτό το μυστήριο. Όσοι διαβάσουν το βιβλίο θα μάθουν πολλά πράγματα, όχι μόνο για τη Σαμοθράκη αλλά και για την ιστορία γενικότερα όλου αυτού του αρχαιολογικού κομματιού, πως γίνονταν οι τελετές μυήσεως είναι αυτό που έχει γράψει η Αλκυόνη Παπαδάκη: «Ένα βιβλίο που σε συναρπάζει, σε γοητεύει, σε μαθαίνει». Τόσο απλά με τρείς λέξεις τα ‘χεις πει όλα. Κάτι τέτοιο συμβαίνει.
Θεωρώ ότι είναι το πιο ώριμο βιβλίο μου, έκανα πολλή δουλειά, ασχολήθηκα πολύ, συνεργάστηκα με αρχαιολόγους, με ιστορικούς. Κατά τη διάρκεια της συγγραφής του βιβλίου δεν είχα χρόνο να ασχοληθώ με τίποτα άλλο, διάβαζα, συζήταγα και πέρασα ένα χρόνο αστείρευτης γνώσης. Φυσικά δεν «πέρασα» όλες αυτές τις γνώσεις στο βιβλίο, καθώς δεν είναι ένα ιστορικό βιβλίο, είναι ένα μυθιστόρημα».
Το νέο βιβλίο του Κώστα Κρομμύδα, παρουσίασαν οι Μαρίνα Κρητικού, ψυχολόγος και η Ζωή Αλεξαντωνάκη, φιλόλογος.
Από την πλευρά της στη διάρκεια της βιβλιοπαρουσίασης η Ζωή Αλεξαντωνάκη, ανέφερε: «Οι περίτεχνα πλασμένοι χαρακτήρες του συγγραφέα, υπερασπίζονται με όλο τους το είναι αυτά τα οποία πιστεύουν. Είναι ιδεολόγοι, τολμηροί, ριψοκίνδυνοι, αγαπούν με πάθος, διεκδικούν με θέρμη αυτά που θέλουν, αψηφώντας τα εμπόδια και τις δυσκολίες που συναντούν στο διάβα τους. Δεν φοβούνται να πέσουν στη φωτιά, ούτε εξετάζουν τις επόμενες κινήσεις τους. Όλοι οι ήρωες, κάτι έχουν να πουν, κάτι να προσφέρουν. Δεν υπάρχουν κομπάρσοι στο μυθιστόρημα του Κρομμύδα. Ούτε καρικατούρες.
Αυτό που αδιαμφισβήτητα με κέρδισε, απ’ την πρώτη σελίδα μέχρι την τελευταία, το πιο δυνατό «χαρτί» του συγγραφέα, ήταν οι περιγραφές. Των προσώπων, των καταστάσεων, μα κυρίως αυτές των τοπίων. Εκείνες οι περιγραφές μου θύμισαν πίνακες κάποιου ρομαντικού ή ιμπρεσιονιστή ζωγράφου, όπως του Ντελακρουά ή του Μονέ. Αριστοτεχνικά, δίχως υπερβολές, χωρίς ίχνος φλυαρίας, με ύφος λιτό και παραστατικό, ενίοτε μυστηριακό και απόκοσμο, μου χάρισε όμορφα ταξίδια, απ’ αυτά που δεν χρειάζεσαι εισιτήριο, ούτε αποσκευές. Μαγεύτηκα απ’ την επιβλητική πανσέληνο άφησα τα δροσερά νερά να μ’ εξαγνίσουν, ζεστάθηκα απ’ τις φωτιές στον πύργο της οικογένειας Βάρβη, παρακολούθησα τις μυστηριακές τελετές των Καβείρων, κρυμμένη καλά σ’ εκείνη τη σπηλιά.
Δεν θα μπορούσα να μην σχολιάσω το βαθύτατο αντιπολεμικό μήνυμα που αποπνέει το μυθιστόρημα. Ο συγγραφέας περιγράφει τον πόλεμο με λέξεις σκληρές και εικόνες άγριες και μέσα από τους ήρωές του τον καταδικάζει. Ένας απ’ αυτούς κάνει την εξής πικρή διαπίστωση: «Αν οι άνθρωποι έκαναν ό,τι έκαναν με βάση την αγάπη, κανένας πόλεμος δεν θα ξεκίναγε ποτέ».
Διαβάζοντας την Ουρανόεσσα, έπιασα πολλές φορές τον εαυτό μου να αγωνιά, να λυπάται, να ελπίζει. Μπήκα στη θέση των ηρώων, βίωσα αυτά που οι ίδιοι ένιωθαν, άφησα την αγάπη και το πάθος τους να με κατακλύσουν. Κι όταν πια έφτασα στο τέλος, όταν διάβασα την τελευταία λέξη, τα μάτια μου ήταν γεμάτα ουρανό. Έναν καταγάλανο, χωρίς ίχνος σύννεφο, ουρανό, όπως αυτόν της Σαμοθράκης».
Μιλώντας για το βιβλίο η κυρία Κρητικού ανέφερε: «Ως αναγνώστρια και ως ψυχολόγος έχω να πω ότι οι ήρωες ζουν την κάθε στιγμή της ζωής τους, διότι τα αρνητικά συναισθήματα είναι το ίδιο έντονα με τα θετικά, χωρίς λογοκρισία και κοινωνικά πρέπει και μπορούν να βιώσουν την κάθε δυσκολία της ζωής τους και να βγουν από αυτή μαθαίνοντας κιόλας. Το πιο ουσιαστικό μήνυμα που περνάει, έχει να κάνει με τις σχέσεις των ανθρώπων και πόσο περίπλοκες ή απλές είναι, πόσο ουσιαστικές πάλι είναι, πώς επενδύουμε σε αυτές.
Είναι ένα βιβλίο προβληματισμού ως προς τις σχέσεις μας και πως τις δομούμε. Το βιβλίο αφήνει ένα συναίσθημα πληρότητας, γιατί είναι έτσι δοσμένο και οι λέξεις μεταφράζονται ταυτόχρονα σε εικόνες, οπότε το έχεις βιώσει από όλες τις πλευρές. Το έχεις κατανοήσει, το έχεις εμπεδώσει, το έχεις ζήσει, έχεις μεταφερθεί σε κάθε πλευρά του νησιού, σε κάθε πλευρά της ιστορίας, σε κάθε πλευρά του ήρωα και στο τέλος κλείνεις με μια πληρότητα, με μια κάθαρση».